Ιστορίες καθημερινής αθηναϊκής τρέλας

 

της   Ειρήνης  Ψυχάρη

 

Μηχανή μπαίνει με ταχύτητα από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας στο πεζοδρόμιο σαν να πρόκειται για παράδρομο και όχι για πεζοδρόμιο (που και σε αυτή την περίπτωση ταχύτητα θα έπρεπε να κόψει). Κοπέλα που περπατάει σε αυτό αναγκάζεται να σταματήσει για να μην τη χτυπήσει η μηχανή. Ο οδηγός της συνεχίζει ανενόχλητος την πορεία του ψάχνοντας χώρο - ανάμεσα στις άλλες μηχανές - να παρκάρει. Όταν πια κόβει ταχύτητα (ίσως διαπίστωσε ότι στο πάρκινγκ μηχανών…εεε… πεζοδρόμιο δεν έχει «ελεύθερη» θέση) στέκομαι μπροστά του και απλά τον κοιτάω. Ακολουθεί η εξής σουρεαλιστική στιχομυθία:

«Πήγα να σε πατήσω ε;»

«Ναι, πήγες να με πατήσεις»

«Χίλια συγνώμη, χίλια συγνώμη»

Φεύγω. Όχι επειδή μου ζήτησε «συγνώμη» (αν με είχε «πατήσει», αναρωτιέμαι, πάλι συγνώμη θα μου ζητούσε;), ούτε επειδή σκέφτηκα «άστο να πάει στο καλό». Έφυγα γιατί τα λόγια του υποδείκνυαν μία παντελή έλλειψη συνείδησης για την πράξη του, που όσο και να προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι αυτό που έκανε εκτός από παράνομο, είναι επικίνδυνο και άκρως αντικοινωνικό, απλά δεν θα καταλάβαινε. Επρόκειτο για άνθρωπο περιορισμένης νοημοσύνης ή για κάποιον κυνικό που ζητάει «χίλια συγνώμη» επειδή πήγε να «πατήσει» πεζούς επάνω στο πεζοδρόμιο; Νευρίασα. Με εκείνον αλλά πιο πολύ με τον εαυτό μου επειδή έκανα ό,τι και η κοπέλα μπροστά μου.

Εκείνη απλά τον προσπέρασε ατάραχη (στην πραγματικότητα εκείνη πήγε να χτυπήσει, όχι εμένα). Κι εγώ, που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω με την ίδια στωικότητα τέτοια καθημερινά φαινόμενα στο κέντρο της Αθήνας, τον άφησα να φύγει ατιμώρητος. Τι θα μπορούσα να κάνω; Θεωρητικά σε ένα δυτικό κράτος δικαίου, όπου οι νόμοι εφαρμόζονται, θα μπορούσα να καλέσω την Τροχαία. Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα ακόμη και αν η Τροχαία σήκωνε το τηλέφωνο (όσες φορές έχω δοκιμάσει σε ώρα αιχμής δεν είχα τύχη) δεν θα υπήρχε καμία επίπτωση για τον οδηγό αυτό. Φαντάζομαι πως θα αντιμετωπιζόταν τηλεφώνημα «για μία μηχανή που ανέβηκε στο πεζοδρόμιο με ταχύτητα για να παρκάρει δίπλα από άλλες μηχανές». Υπήρξε νεκρός ή έστω ένα σπασμένο πόδι - χέρι - κεφάλι; Κάτι; Όχι. Τότε ποιο είναι το πρόβλημα; Για τα όργανα επιβολής του νόμου, κανένα.

Απόδειξη, λίγα μέτρα πιο κάτω, οδηγός ΙΧ έχει παρκάρει κάθετα στο πεζοδρόμιο, αφήνοντας στους πεζούς τις εξής δύο επιλογές: να περάσουν από έναν πολύ στενό διάδρομο ακροβατώντας ανάμεσα στο αυτοκίνητό του και ένα πεζουλάκι ή να κατεβούν στη λεωφόρο. Φυσικά άνθρωποι με καροτσάκια δεν είχαν καμία από αυτές τις επιλογές - θα έπρεπε να περιμένουν τον οδηγό να επιστρέψει από τη δουλειά του. Στο ένα μέτρο, έξω από την Τράπεζα Πειραιώς, στο μετρό των Αμπελοκήπων (απέναντι από τη ΓΑΔΑ) στέκονται δύο Ειδικοί Φρουροί. Τους απευθύνομαι, για την τιμή των όπλων. «Ξέρω ότι δεν είναι η δουλειά σας, αλλά βλέπετε ότι έχει κόψει όλο το πεζοδρόμιο γιατί δεν κάνετε κάτι;»

Απάντηση; «Ε εδώ δυο λεπτά πετάχτηκε να πάρει κάτι εξετάσεις» μου λένε, δείχνοντας μου το ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο δίπλα για να προσθέσουν «δίκιο έχετε» και να συνεχίσουν ό,τι έκαναν. Όταν η ανομία, η ανοχή σε αυτήν και η έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους διαπερνά σε τέτοιον βαθμό την καθημερινότητά μας, δεν είναι ούτε η Μέρκελ ούτε οι λοιποί «κακοί Ευρωπαίοι» που ευθύνονται για την κατάντια και τη μιζέρια αυτής της χώρας. Είναι οι ίδιοι της οι πολίτες. Ίσως η κοπέλα μπροστά μου να μην αντέδρασε επειδή έχει ήδη καταλάβει την ματαιότητα του να προσπαθείς να βρεις το δίκιο σου στην Ελλάδα. Εγώ είμαι μάλλον αφελής.