ΣΤΑΘΜΙΣΤΗΣ - ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ

Από τον Θαν. Μαυρίδη Ένα πραξικόπημα που προαναγγέλλεται δεν είναι σοβαρή υπόθεση από μόνη της. Όταν όμως ανώτεροι δικαστικοί λειτουργοί ασχολούνται με αυτό, τότε αρχίζουμε να ψάχνουμε τι είναι εκείνο που δεν έχουμε καταλάβει καλά. Ας πιάσουμε, όμως, το νήμα των εξελίξεων από λίγο πιο νωρίς. Από την νύκτα που δολοφονήθηκε ο Παύλος... Θα κάνουμε μία και μόνο ερώτηση: Τι θα είχε συμβεί αν η νεαρή αστυνομικός δεν είχε συλλάβει τον δολοφόνο; Οι φίλοι του θύματος θα έλεγαν αυτά που γνωρίζουμε και σήμερα και το νόμιμο κόμμα της Χρυσής Αυγής θα μοίραζε αγωγές σε όποιον τολμούσε να τους ανακατέψει σε μία «ποδοσφαιρική διαφορά».  Αν η νεαρή αστυνομικός δεν έκανε την δουλειά της, το αίμα θα έρεε άφθονο στους δρόμους.   Μήπως τελικά αυτό επεδίωκαν κάποιοι κύκλοι; Την ανωμα

Κατερίνα I. Ανέστη 27.09.2013 10:33 Στο λιμάνι, λίγο πριν το σούρουπο με τα πλοία να κάνουν ελιγμούς για να δέσουν, από μακριά να ακούγονται καμπάνες να χτυπούν, τα βαπόρια να σφυρίζουν, χιλιάδες ευτυχείς Πειραιώτες αλλά και τουρίστες μαγεύτηκαν ακούγοντας την ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής να ερμηνεύει αποσπάσματα από τη Σταχτοπούτα του Ροσσίνι, τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι και τον Ριγολέττο του Βέρντι και τρεις υπέροχους μονωδούς να τραγουδούν με μοναδική δύναμη στην πιο απρόσμενη σκηνή. Ναι, η Βαρβάκειος, η όπερα βαλίτσας, η μυθική πλέον βόλτα στα χνάρια της Μαρίας Κάλλας, είναι δράσεις εξωστρέφειας και αντίδωρου της Λυρικής στο κοινό που έχουν καταγραφεί και κρίνονται ως απαραίτητες πια από τους πολίτες. Ομως η χθεσινή εκδήλωση στο λιμάνι του Πειραιά προσέθεσε νέα στοιχεία και αποχρώσεις στον συναισθηματικό χάρτη που έχει σχεδιάσει η Λυρική και που ναι έχει περιθώρια να επεκταθεί. Καθώς ο απίστευτα επικοινωνιακός μαέστρος Ζαν Κριστόφ Σαρρόν (και ραγδαία

 Του Γιώργου Δελαστίκ Ανατριχιαστικός είναι ο μηχανισμός με τον οποίον συγκεκριμένοι τραπεζικοί κολοσσοί κερδοσκόπησαν εναντίον της χώρας μας, με αποτέλεσμα αυτοί μεν να κερδίσουν ποσά ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, η Ελλάδα δε να τεθεί υπό ξένη οικονομική κηδεμονία. Αξίζει να τον περιγράψουμε σε αδρές γραμμές. Το αποφασιστικό εργαλείο στο παιχνίδι που παίχτηκε εναντίον της Ελλάδας είναι ένα εντελώς πρόσφατο χρηματοπιστωτικό προϊόν που ονομάζεται CDS (από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων credit default swaps). Πρόκειται για ασφάλιση κατά της περίπτωσης μη αποπληρωμής ενός χρέους. Μια τράπεζα π.χ. που αγοράζει ομόλογα ενός κράτους ασφαλίζει το ποσό που έδωσε σε μια άλλη τράπεζα, η οποία είναι υποχρεωμένη να της δώσει αυτή τα λεφτά της, αν το κράτος χρεοκοπήσει και βρεθεί σε αδυναμία να εξοφλήσει τα ομόλογά του όταν λήξουν ή να πληρώσει ενδιαμέσως τους τόκους. Εννοείται ότι όσο πιο επισφαλής είναι η οικονομική κατάσταση μιας χώρας τόσο υψηλότερα ασφάλιστρα θα απαιτήσει η

Απεργίες γίνονται παντού σε όλο τον κόσμο. Είναι το έσχατο δικαίωμα του εργαζόμενου να διεκδικήσει το δίκιο του απέναντι στην εργοδοσία όταν αυτή αρνείται να δώσει λύση σε κάποια από τα δίκαια αιτήματα του. Στην χώρα μας το δικαίωμα της απεργίας το έχουν όλοι οι εργαζόμενοι αλλά το εκμεταλλεύονται σε βαθμό ξεφτιλίσματος οι απασχολούμενοι στο δημόσιο. Την απεργία την χρησιμοποίησαν, ως μέσον, ο «αείμνηστος» με την παρέα του σκληρού ροκ, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, για να φθείρουν την κυβέρνηση και να καταλάβουν την εξουσία. Από τότε, για ψύλλου πήδημα, ο κάθε κλάδος, με ή χωρίς λόγο, κατέβαινε σε απεργία αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Πολλές από τις απεργίες, μάλιστα, είχαν και πολύ πονηρά και νομικά επιλήψιμα κίνητρα. Τέτοια ήταν η απεργία του ΟΤΕ για να προλάβει να στήσει την VODAFON ο Κόκκαλης και να μην βγει μόνη η TELESTET του Λαμπράκη. Το ίδιο συνέβη και με την 50ημερη απεργία των τραπεζών, επί Πρωτόπαπα, τότε που η ΟΤΟΕ καθόριζε   τις τύχες των επιχ

«Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την μόνη δύναμη που έχει την λύση για όλα τα προβλήματα». Είπε χθες σε ελεύθερη απόδοση, σε ραδιοφωνική εκπομπή ο κ.Παπαδημούλης μιλώντας για την δολοφονία του άτυχου Παύλου. Προσωπικά θεωρώ πολύ ανήθικο να κάνεις κομματική προπαγάνδα πάνω από το πτώμα ενός νέου ανθρώπου που έχασε τη ζωή του άθελα του και όχι σε κάποιο κομματικό μετερίζι. Θα μου πείτε αυτά για τους πολιτικούς είναι ψιλά γράμματα. Για τους πολιτικούς της αριστεράς όμως θα έπρεπε να είναι η ουσία. Η αριστερά, που δημιουργήθηκε σαν θεωρία στον αιώνα του πιο μαύρου καπιταλισμού, αυτόν ακριβώς τον δρόμο της ηθικής, του δικαίου, της ειρήνης και της ανθρωπιάς ήρθε να μας δείξει. Μέσα από τα κείμενα των Μαρξ και Ένγκελς αυτό το συμπέρασμα εξάγεται. Η εικόνα του αριστερού, σε αδρές γραμμές, είναι εκείνη του ακέραιου, ηθικού, τίμιου, εργατικού, παραγωγικού, φιλομαθή, φιλειρηνικού, φιλάνθρωπου, με ανοιχτό μυαλό και οξεία κρίση που αποτελεί το παράδειγμα μέσα σε κάθε κοινωνική ομάδα και δ

Φίλος μου, που παραθέριζε με σκηνή στην Χαλκιδική στα τέλη της δεκαετίας του ’80, έτυχε να βρεθεί πλάι πλάι με τον Γκοτζαμανη που παραθέριζε κι αυτός με την οικογένεια του. Ο φίλος μου Πόντιος που είχε έρθει στην Ελλάδα το 1966 δεν γνώριζε πρόσωπα και καταστάσεις. Ο Γκοτζαμανης βρήκε τον κατάλληλο άνθρωπο να του πει ποιος είναι και πόσο τον αδίκησε η ελληνική Πολιτεία. Το προφίλ αυτών των ανθρώπων δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Το συναντάμε σε πολλούς   ανθρώπους   των λαϊκών συνοικιών, των χαμηλών εισοδημάτων και της μειωμένης ευφυΐας. Είναι οι ίδιοι τύποι ανθρώπων που τρέχουν στα κανάλια να λύσουν τα προβλήματα τους μπροστά στις κάμερες και στα μικρόφωνα. Είναι όσοι πιστεύουν τους τηλεαστέρες και τους τηλεπολιτικούς σε ότι τους πουν και σε ότι τους τάξουν. Είναι ο καθένας από εμάς που είναι έτοιμος να κάνει την όποια εκδούλευση προκειμένου να «κερδίσει» κάτι. Άλλος   δόξα, άλλος χρήμα, άλλος δημοσιότητα, άλλος μια εργασία ή ένα χαρτζιλίκι. Κάνεις δεν ξέρε