Ένας "αιώνιος" φοιτητής εξομολογείται
ΑΘΗΝΑ 11/12/2013
Ήρθε η ώρα για έναν απολογισμό σχετικά με κινητοποιήσεις-συνελεύσεις-απεργίες-χαμένες εξεταστικές οι οποίες μεταφέρονταν λόγω όλων αυτών. Πριν κάποια χρόνια.
Θα μιλήσω και για την περίοδο που ήμουν ενεργός φοιτητής.
Συνελεύσεις πολλές. Καταλήψεις πολλές. Απεργιακές κινητοποιήσεις. Πορείες αμέτρητες.
Ρεαλιστικά όμως...
Όλες οι παραπάνω μάχες χάθηκαν. Δεν κέρδισε ο φοιτητής απολύτως τίποτα. Όχι μόνο δεν κέρδισε. Όχι μόνο δεν πήγαν απλά στον βρόντο όλα αυτά, άρα τουλάχιστον να πει κανείς πως οκ, σε αυτή την περίπτωση τουλάχιστον η εξέλιξη ήταν στα ίδια επίπεδα, ούτε πάνω ούτε κάτω, αλλά τελικά οι φοιτητές και το πανεπιστήμιο έχασαν κι όλας.
Τότε ψήφιζα κατάληψη αρκετές φορές, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα πολλά από αυτά που επικαλούνται τώρα νεότεροι. Δεν ήταν ικανά να αλλάξουν κάτι, ήταν εύκολα επιχειρήματα χωρίς τελικά έμπρακτη ουσία. Γι' αυτό και χάσαμε μάχες. Σε εμπράγματη ψηφοφορία, μοναδικό κριτήριο το ρομαντικό συναίσθημα.
Όλες οι πορείες, όλες οι κινητοποιήσεις δεν πρόσφεραν τίποτα σε κανέναν μας. Αυτοί που κέρδισαν είναι οι υπέρμαχοι των ιδιωτικοποιήσεων. Δυστυχώς, με το σπαθί τους. Το οποίο ακονίσαμε όλοι εμείς (εν αγνοία μας οι φοιτητές, εν γνώσει τους πολλοί διοικητικοί υπάλληλοι).
Τώρα ευτυχώς π.χ. έχουν μπει όρια φοίτησης και τον ρομαντισμό που υπήρχε πριν αγνοώντας τα χρόνια σπουδών, τον αντικαθιστά ο πραγματισμός (ευτυχώς για αυτό το κομμάτι).
Ο καθένας ας αγωνίζεται όπως νιώθει. Το μόνο που έχω να πω στη συντριπτική πλειοψηφία των πρωτοετών ή και λίγο μεγαλύτερων: αυτή την στιγμή υπάρχει ανεργία, το ξέρετε. Όμως είστε φοιτητές. Δουλειά έχετε δηλαδή. Και αυτή έχει ως χώρο εργασίας το πανεπιστήμιο και το σπίτι σας.
Μην χάσετε χρόνο από τη ζωή σας. Οι "αγωνιστικές" τακτικές που χρησιμοποιούνται είναι αποτυχημένες στην πράξη. Και το γνωρίζετε.
Το μόνο που χρειάζεστε είναι διάβασμα, παρακολούθηση, επιτυχή εξέταση. Μόνο έτσι θα προσφέρετε ουσιαστικά στον εαυτό σας. Μόνο όταν ολοκληρωθείτε μπορείτε να προσφέρετε και στον διπλανό σας.
Για όσους διαφωνούν εντόνως και που παραμένουν στο στρατόπεδο που εγώ ήμουν, ας μιλήσουν λίγο με παλιούς συμφοιτητές τους-γνωστούς.
Συνήθως οι του (τότε) "αγώνα" είμαστε χωρίς πτυχίο αρκετοί. Ευτυχώς όχι όλοι. Και βλέπουμε άλλους να είναι πτυχιούχοι, να κάνουν μεταπτυχιακά, να βγαίνουν έξω, να κάνουν επιτέλους τη ζωή τους στον όποιο βαθμό και εμάς μας κόβει τα πόδια η θλίψη. Γιατί;
Τρεις απορίες μας διαλύουν. Πρώτη:
Για τι νομίζαμε πως παλεύαμε; δεύτερη: τελικά τι πετύχαμε; και το
κύκνειο άσμα είναι η τρίτη: που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή;
Πορείες-καταλήψεις-απεργίες-χαμένα μαθήματα-αρκετός ελεύθερος χρόνος.
Όλα τσάμπα για εμάς, όμως τουλάχιστον ένα κέρδος είναι πως οι νεότεροι γνωρίζουν ποιος τρόπος δεν δουλεύει όπως νομίζουν πολλοί, ποιος είναι εντελώς άχρηστος και περιττός.
Όσο υπάρχουν παρατάξεις σε σχολές, σε συνελεύσεις και λοιπές «συλλογικές» διαδικασίες μην ελπίζετε. Άλλο πέντε-έξι ομάδες των 40-50-60 ατόμων σε κομματικές παρατάξεις που δεν έχουν ιδέα για το τι θα πει συζήτηση και διαφωνία, άλλο μία ομάδα των τετρακοσίων φοιτητών που θα δουλεύουν για τη σχολή τους.
Πρέπει να αποφασίσετε. Πτυχίο όσο πιο γρήγορα γίνεται ή πιο αργά χωρίς κανένα όφελος και με χαμένα χρόνια που δεν θα αναπληρωθούν-αγοραστούν ποτέ στη ζωή σας; διαλέγετε και παίρνετε. Ή εξέλιξη ή πλήρης στασιμότητα.
Εύχομαι να πάρετε τη σωστή απόφαση και να μη χρειαστεί να γράφετε όπως εγώ τώρα, απευθυνόμενος σε νεότερους.
Κλείνω λέγοντας πως όλοι εστιάζουν στο ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να ανοίξουν. Κοντόφθαλμο. Όχι μόνο πρέπει να ανοίξουν αλλά να μην ξανακλείσουν ποτέ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου