Η εμβληματική φωνή των Queen, Φρέντι Μέρκιουρι
Ο θυελλώδης μουσικός με το χαρακτηριστικό ηχόχρωμα και την επιβλητική σκηνική παρουσία!
Μια από τις κορυφαίες φωνές που κόσμησαν ποτέ το ροκ αλλά και σόουμαν τρομερός, ο frontman των εξίσου θρυλικών Queen μόνο συστάσεις δεν χρειάζεται!Άπλετο ταλέντο, που το περιέβαλλε με την απαραίτητη δόση θεατρικής υπερβολής, ο Φρέντι Μέρκιουρι ήρθε στον κόσμο για να μετατραπεί σε έναν από τους πλέον ευέλικτους μουσικά ερμηνευτές που γνώρισε ο κόσμος μας.
Με σχεδόν οπερετικές ερμηνείες, ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός έγινε θρύλος της δισκογραφίας και ένα από τα αγαπημένα παιδιά των συναυλιών, αφήνοντας γερή παρακαταθήκη τόσο στο ροκ όσο και στις επόμενες γενιές καλλιτεχνών. Το έλεγε εξάλλου και ο ίδιος: «Δεν θα γίνω ροκ σταρ, θα γίνω θρύλος»!
Με φωνή που μπορούσε να σταθεί επάξια δίπλα στις μεγαλύτερες φίρμες του κλασικού τραγουδιού, ο Μέρκιουρι μετέτρεψε τους Queen σε σημαντικότατο και υπολογίσιμο μέγεθος του ροκ, αν και ο ίδιος ήταν πάντα μεγαλύτερος από το συγκρότημά του και μάλιστα χωρίς να το επιδιώκει ποτέ. Είχε απλώς το χάρισμα: «Πάντα πίστευα ότι θα γίνω σταρ, απλώς τώρα ο κόσμος συμφωνεί μαζί μου»!
Με σκηνική παρουσία που έκοβε κάθε δεσμό με τα παλιά, πήρε την ανδρόγυνη περσόνα που υποδυόταν ήδη ιδανικά ο Ντέιβιντ Μπόουι και την απογείωσε σκηνικά, κάνοντάς τη γνωστή στο συντηρητικό κοινό και τα σαλόνια των διασημοτήτων της εποχής. Μισό αγόρι-μισό κορίτσι, ο Μέρκιουρι ήταν αναμφίβολα ο πρεσβευτής της ομοφυλόφιλης σκηνής του Λονδίνου και αργότερα το μεγάλο πρόσωπο του gay κινήματος.
Ήταν όμως και ένα από τα πρώτα και αναρίθμητα επώνυμα θύματα του AIDS, μιας ύπουλης ασθένειας από την οποία θα έχανε τελικά τη ζωή του. Κι έτσι, όταν κυκλοφόρησαν οι Queen τον δίσκο «Innuendo» στις αρχές του 1991, ο Μέρκιουρι τραγουδούσε το κλασικό σήμερα The show must go on» σαν να αποχαιρετούσε το παγκόσμιο κοινό του.
Λες και ήξερε ότι λίγους μήνες αργότερα θα έφευγε από τον κόσμο, παραμένοντας ωστόσο πρωταθλητής, τόσο στη μουσική όσο και τη ζωή. «We Are the Champions», όπως εξάλλου έλεγε ο ίδιος καλύτερα…
Πρώτα χρόνια
Ο Φαρόκ Μπουλσάρα γεννιέται στις 5 Σεπτεμβρίου 1946 στο αφρικανικό νησί Ζανζιβάρη της Τανζανίας, βρετανικό προτεκτοράτο εκείνη την εποχή. Περσικής καταγωγής οι γονείς του, αν και βρετανοί πολίτες, ο πατέρας του εργαζόταν για λογαριασμό της βρετανικής αποικιακής αρχής στο νησί, ενώ λίγο αργότερα το ζευγάρι απέκτησε και μια κόρη.
Σύντομα όμως οι περιπέτειες θα ανάγκαζαν τη φαμίλια να μετακομίσει σε μικρή ινδική πόλη δίπλα στη Μουμπάι, όπου και θα φοιτήσει ο νεαρός Φαρόκ σε βρετανικό οικοτροφείο. Εκεί θα πάρει το αγγλικό παρατσούκλι «Φρέντι» και εκεί είναι που το άπλετο μουσικό του ταλέντο θα γίνει γνωστό, αναγκάζοντας τους γονείς του να τον στείλουν στο τοπικό ωδείο για να μάθε πιάνο. Ο μικρός ήταν απίστευτος!
Κι έτσι, πριν καλά καλά το καταλάβει, ο Μέρκιουρι θα βρεθεί σε ηλικία 12 ετών μέλος σχολικού συγκροτήματος («The Hectics»), που παίρνει σβάρνα τα σχολεία της Ινδίας μεταφέροντας τους ήχους του ροκ εν ρολ και γίνεται αστεία-αστεία όνομα.
Οι περιπέτειες όμως δεν λένε να κοπάσουν για την οικογένεια κι έτσι το 1964 θα επιστρέψουν στη Ζανζιβάρη, ανεξάρτητο πια κρατίδιο, αν και η παραμονή τους εκεί θα είναι ιδιαιτέρως σύντομη: λίγους μήνες μετά ξεσπά η Επανάσταση της Ζανζιβάρης, που φέρνει τον όλεθρο στις ζωές των ινδών και αράβων πολιτών, αναγκάζοντας τη φαμίλια να μαζέψει για άλλη μια φορά τα μπογαλάκια της και να μετακομίσει στη Βρετανία αυτή τη φορά.
Ο χαρισματικός μουσικά νέος εγκαθίσταται με τους γονείς και την αδερφή του στο Μίντλσεξ, αν και σύντομα ο ίδιος, 18χρονος πια, θα βρεθεί στο Λονδίνο να σπουδάζει καλές τέχνες στο πολυτεχνείο της πόλης. Στα φοιτητικά του χρόνια, που κατέληξαν με πτυχίο γραφιστικής (μια τέχνη που θα χρησιμοποιήσει αργότερα για να φιλοτεχνήσει το λογότυπο της σπουδαίας μπάντας αλλά πολλά εξώφυλλα δίσκων), θα γνωρίσει πολλούς ανερχόμενους μουσικούς της λονδρέζικης σκηνής, μεταξύ των οποίων και τους κατοπινούς του συνεργάτες, τον ντράμερ Ρότζερ Τέιλορ και τον κιθαρίστα Μπράιαν Μέι.
Ήταν εξάλλου ήδη από το 1969 μέλος του συγκροτήματος Smile (με τους Μέι και Τέιλορ), ενώ ερμήνευσε κομμάτια και για λογαριασμό άλλων μουσικών σχημάτων (Ibex, Wreckage και Sour Milk Sea)…
Η γέννηση των Queen
Όταν διαλύθηκαν οι Smile τον Απρίλιο του 1970, οι Μπράιαν Μέι, Ρότζερ Τέιλορ και ο frontman της μπάντας Φρέντι Μπουλσάρα ιδρύουν τους Queen, ένα όνομα που εμπνεύστηκε ο ίδιος ο τραγουδιστής. Την ίδια εποχή υιοθετεί το «Μέρκιουρι» ως καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, από τον ρωμαίο αγγελιοφόρο θεό, και την επόμενη χρονιά εντάσσεται στην μπάντα και ο μπασίστας Τζον Ντίκον. Κι έτσι το 1971 το κουαρτέτο είναι πανέτοιμο να μαγέψει τον κόσμο, δίνοντας το πρώτο τους live τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς.
Το 1973, οι Queen θα κυκλοφορήσουν το πρώτο -και ομώνυμο- στουντιακό τους άλμπουμ, αν και θα χρειαζόταν δύο ακόμα δίσκοι για να πιάσουν τον παλμό του κόσμου και να καταλήξουν στον ιδιαίτερο ήχο τους.
Κι έτσι το 1974 κυκλοφορεί το «Sheer Heart Attack», με το κομμάτι «Killer Queen» να γίνεται επιτυχία, σκαρφαλώνοντας στο Νο 2 των βρετανικών charts.
Με τον ήχο τους να χαρακτηρίζεται ιδιόμορφο κράμα hard rock και glam rock, οι Queen θα γίνουν αστέρια την επόμενη χρονιά, όταν κυκλοφορούν τον δίσκο «A Night at the Opera» (1975), στον οποίο ο Μέρκιουρι είχε περιλάβει ένα δικό του κομμάτι, ένα 7λεπτο μείγμα οπερετικού ροκ(!).
Η πρωτότυπη μουσική συνταγή του τραγουδιού και η ασύλληπτη ερμηνεία του frontman καρφώνουν το κομμάτι στα βρετανικά και αμερικανικά charts για μπόλικες εβδομάδες, κάνοντας το συγκρότημα γνωστό στη βιομηχανία της μουσικής. Αν πρέπει να το ονομάσουμε, μιλάμε φυσικά για το σπουδαίο «Bohemian Rhapsody»!
Στις συναυλίες της μπάντας είναι που θα έδειχνε ο Φρέντι τα ξεχωριστά χαρίσματά του ως σόουμαν. Ήξερε πώς να ξεσηκώνει τα πλήθη και η ιδιαίτερη σκηνική του περσόνα μέτρησε τη δική της θρυλική ιστορία. Ταυτοχρόνως, γραφίστας καθώς ήταν, σχεδίασε προσωπικά ουκ ολίγα εξώφυλλα δίσκων του συγκροτήματός του.
Η κατακλυσμιαία απήχηση των Queen συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές του ’80. Με κομμάτια όπως το «We Are the Champions» (στο άλμπουμ «News of the World» του 1978), που θα γινόταν αργότερα παγκόσμιος γηπεδικός ύμνος, σκαρφάλωναν στα Top 10 Βρετανίας και ΗΠΑ.
Και βέβαια ποιος μπορεί να ξεχάσει το «We Will Rock You» (που κυκλοφόρησε σε σινγκλάκι ταυτοχρόνως με το «We Are the Champions»), ένα τραγούδι που έγινε θρύλος από μόνος του;
Πάντοτε ασίγαστοι, οι Queen πειραματίστηκαν με διαφορετικούς ήχους και ενεπλάκησαν με τις μουσικές μόδες της εποχής, όπως το σε ντίσκο ακούσματα «Another Bites the Dust» (1980) και το ροκαμπιλάδικο «Crazy Little Thing Called Love», σε μουσική του ίδιου του Μέρκιουρι…
Αξιομνημόνευτες συναυλίες
Την επόμενη χρονιά, τα μέλη των Queen συνεργάστηκαν με τον Ντέιβιντ Μπόουι στο «Under Pressure», άλλο ένα No. 1 χιτ Βρετανίας και Αμερικής!
Κι όμως, παρά την αναμφίβολη απήχησή τους στο κοινό, η ικανότητά τους να πουλούν δίσκους έφθινε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, μετά το άλμπουμ «The Works» (1984), που έκανε μεν επιτυχία το «Radio Ga Ga», όχι ωστόσο στα χνάρια του πρόσφατου παρελθόντος.
Παρά τα προβλήματα με τις πωλήσεις στη δισκογραφία, οι live εμφανίσεις των Queen συνέχισαν να μαγνητίζουν τεράστια πλήθη στις τέσσερις γωνιές του κόσμου. Θρυλικές εμφανίσεις τους ήταν στη φιλανθρωπική συναυλία Live Aid του 1985, όταν ο Μέρκιουρι έκανε χιλιάδες κυριολεκτικά φαν να τραγουδήσουν μαζί του στο Στάδιο Γουέμπλεϊ το «We Will Rock You».
Πέρα από τη συνεργατική του δουλειά με τους Queen, οι οποίοι διαλύθηκαν ωστόσο ως σύνολο το 1985 (αν και όχι οριστικά), ο Μέρκιουρι κυκλοφόρησε και σόλο δουλειές, όπως το «Mr. Bad Guy» του 1985. Και βέβαια συνεργάστηκε και με πολλούς και διαφορετικούς ερμηνευτές στη σκηνή, όπως με τη σοπράνο Μονσερά Καμπαγιέ στη σκηνή της Βαρκελώνης το 1988…
Αρρώστια και θάνατος
Εκτός σκηνής, ο Μέρκιουρι δεν έκρυψε ποτέ τις αμφισεξουαλικές του προτιμήσεις ούτε και τη δίψα του για τα ναρκωτικά. Κρατούσε ωστόσο πάντα τους δεσμούς του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αν και όχι πάντα με την αποτελεσματικότητα που θα ήθελε.
Ζούσε μεγαλοπρεπώς, σκαρώνοντας θρυλικά πια πάρτι, και συγκέντρωνε μετά μανίας έργα τέχνης, ξοδεύοντας τεράστια πραγματικά ποσά για τις αγαπημένες του κινέζικες πορσελάνες. Στα περίφημα πάρτι του, στα οποία μετέφερε κόσμο και κοσμάκη με πτήσεις τσάρτερ, έρεαν άφθονη σαμπάνια, ναρκωτικά και σεξ, αλλά και κάθε μορφής υπερβολή: μπουφέδες με νάνους καλυμμένους με σούσι, μπαλαρίνες, τρανσέξουαλ, χορευτές φλαμέγκο και δεκάδες διασημότητες της εποχής.
Εν τω μεταξύ, έντονη φημολογία θέλει τον Μέρκιουρι να πάσχει από AIDS, ο ίδιος όμως διαψεύδει το σενάριο, αν και μέχρι το 1989 είχε αποτραβηχτεί εν πολλοίς από τα φώτα της δημοσιότητας. Εμφανώς αδυνατισμένος και καταβεβλημένος, ζούσε πλέον κλεισμένος στη λονδρέζικη βίλα του με τους γονείς του, την πρώην σύντροφό του και παντοτινή συνοδοιπόρο Mary Austin, αλλά και τον Jim Hutton, με τον οποίο πορευόταν στη ζωή τα τελευταία 6 χρόνια.
Φήμες που έμελλε να επιβεβαιωθούν όταν κυκλοφόρησε το επόμενο άλμπουμ των Queen, το «Innuendo» (1991), το οποίο όχι μόνο δεν προώθησε η μπάντα όπως έπρεπε αλλά ούτε συναυλίες δεν έδωσε. Όλοι έκαναν λόγο για κάτι περίεργο.
Κι έτσι στις 23 Νοεμβρίου 1991, ο Μέρκιουρι έδωσε μια δήλωση στο μπουλούκι των δημοσιογράφων που είχαν στρατοπεδεύσει πια έξω από την πόρτα του: «Θέλω να επιβεβαιώσω ότι έχω διαγνωστεί θετικός στον ιό HIV και πάσχω από AIDS. Ένιωσα σωστό να κρατήσω μυστική την πληροφορία μέχρι σήμερα για να προστατεύσω την ιδιωτικότητα όσων είναι γύρω μου. Η ώρα έχει έρθει όμως για τους φίλους και τους οπαδούς μου στον κόσμο να μάθουν την αλήθεια και ελπίζω ότι όλοι θα συνταχθούν με τους γιατρούς μου και όλους αυτούς που παλεύουν παγκοσμίως με την τρομερή αρρώστια».
Την αμέσως επόμενη μέρα, στις 24 Νοεμβρίου 1991, ο 45χρονος Φρέντι Μέρκιουρι άφηνε την τελευταία του πνοή στη βίλα του στο Λονδίνο, χτυπημένος από πνευμονία που συνδεόταν με τη νόσο του. Ο καλός του φίλος και συνεργάτης στους Queen, Ρότζερ Τέιλορ, δήλωσε για την απροθυμία του πάντοτε ανοιχτού βιβλίου Μέρκιουρι να κρατήσει τη μάχη του με τον φονικό ιό μυστική: «Δεν ήθελε να γίνει αντικείμενο οίκτου και περιέργειας, ούτε ήθελε τα όρνεα να βολτάρουν πάνω από το κεφάλι του».
Ο Μέρκιουρι δεν φοβήθηκε τον θάνατο. Περισσότερο σκιάχτηκαν οι γύρω του και η κοινωνία φυσικά, ειδικά σε μια εποχή που οι ακριβείς διαστάσεις του AIDS ήταν άγνωστες και η μυθολογία έδινε και έπαιρνε. Όλοι οι φίλοι και οι συνεργάτες του συμφώνησαν σε αυτό.
Το 2001, ο Φρέντι Μέρκιουρι και οι Queen του περιλήφθηκαν στο Rock and Roll Hall of Fame.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου