Κήνσορες και τιμητές...

ΤΟ ΒΗΜΑ  

 

Η πεντάχρονη κρίση δεν ανέτρεψε μόνο συνήθειες και βολέματα χρόνων, δεν αποκάλυψε απλώς τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, ανέδειξε παράλληλα και το αληθινό πρόσωπο της κοινωνίας μας.Το ήθος και τις αξίες τόσο των απλών πολιτών, όσο και της ιθύνουσας τάξης. Γιατί πέρα από τα τραγικά λάθη και παραλείψεις της πολιτικής που τα αναγνωρίζουμε και τα αποδεχόμαστε  σχεδόν όλοι, ευθύνες υπάρχουν και στις δυνάμεις εκείνες, που όχι απλώς ανέχθηκαν αυτή την κατάσταση, αλλά επωφελήθηκαν για να κυριαρχήσουν στην οικονομική και κοινωνική ζωή.

Είναι κοινός τόπος, όταν αν καταφέραμε μέχρι σήμερα να επιβιώσουμε το οφείλουμε στο βαρύτατο τίμημα που κατέβαλλαν και συνεχίζουν να καταβάλλουν ευρύτατες κοινωνικές δυνάμεις . Όχι όλες όμως... Γιατί υπήρξαν πολλοί από τους έχοντες και κατέχοντες που είτε υπέστησαν ελάχιστα, ή κατάφεραν να βγουν αλώβητοι από την κρίση. Αυτοί που έσπευσαν να βάλουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό μόλις αντιλήφθηκαν ότι η κρίση δεν είναι ένα περαστικό φαινόμενο.

Μεγαλοεπιχειρηματίες που έσπευσαν να μεταφέρουν τις έδρες των επιχειρήσεων τους σε άλλες χώρες ή να συστήσουν διάφορα funds για να εξασφαλίσουν περισσότερες φορολογικές απαλλαγές.Ή κάποιοι άλλοι που κόπτονται για την ανάπτυξη, αλλά αν και μπορούν αρνούνται να επενδύσουν ή ακόμα και να σώσουν τις επιχειρήσεις τους, προτιμώντας την ασφάλεια των χρημάτων που έχουν αποθησαυρίσει.

Ορισμένοι μάλιστα δεν διστάζουν να παριστάνουν τους κήνσορες και τους τιμητές, κατηγορώντας το πολιτικό σύστημα από το οποίο ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν επωφελήθηκαν. Εξαπολύουν μύδρους κατά της φοροδιαφυγής, αλλά αξιοποιούν με τον καλύτερο για αυτούς τρόπο τα φορολογικά παράθυρα που υπάρχουν σε διάφορες χώρες για να πληρώνουν λιγότερους φόρους.

Η χώρα χρειάζεται πράγματι ένα υπεύθυνο, αποφασιστικό και αξιόπιστο πολιτικό σύστημα, για να μπορέσει να βγει οριστικά από την κρίση. Χρειάζεται όμως παράλληλα και η ιθύνουσα οικονομική και κοινωνική τάξη, να αποδείξει ότι δεν την απασχολεί μόνο το στενό της οικονομικό συμφέρον. Ότι πιστεύει πράγματι στην εθνική ανασυγκρότηση, ότι επενδύει  στην συλλογική μας αυτοπεποίθηση, ότι μπορεί να αρθεί πάνω και πέρα από τα ιδιοτελή της συμφέροντα. Ότι δεν αγωνίζεται για να διαμοιράσει τα ιμάτια μιας βαθύτατα τραυματισμένης χώρας, αλλά έχει όραμα και στόχους που υπηρετούν το ευρύτερο κοινωνικό και οικονομικό συμφέρον.

Λίγο περισσότερο πατριωτισμό στην πράξη δηλαδή αντί για βαρύγδουπες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα...

TO BHMA