ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Παραστάσεις :12,13,20,27 Μαΐου στις 21.00

17 Μαΐου στις 19.00

Διασκευή- Σκηνοθεσία: Μαρία Φραγκή

Σκηνογραφική-Ενδυματολογική επιμέλεια:Άννα Μαχαιριανάκη

Μουσική-Σχεδιασμός Ήχου: Άννα Μουζάκη- Φωτισμοί:Στέφανος Κοπανάκης

Παίζουν οι ηθοποιοί:Αννίτα Αδάμου, Τερψιχόρη Γκιόκα, Νικολέττα Γκριμέκη, Γιώργος Ρουστέμης

 

« Το νησί της Ουρανίτσας»

Βίντεο: Αλεξάνδρα Ξύδα, Ερμηνεία:Σοφία Ξύδα, Αφήγηση : Μαρία Φραγκή

«Η φόνισσα», Νανούρισμα: Παυλίνα Κατσή, Άννα Μουζάκη

Η ηχογράφηση έγινε στο Στούντιο «Μουσικοί & Μουσική»

από τον Μηνά Εμμανουήλ

«Οι μάγισσες», Πρωτότυπα έργα ζωγραφικής: Ελευθερία Εμμανουήλ

Video Art Designer: Αναστάσης Μελέτης

Βοηθός σκηνοθέτη:Πηνελόπη Μουσγά

. Μη νομίσει τις ότι πλάττω ή επινοώ τι εκ των εν τω κειμένω. Και η εγκαρτέρησις και<η> οικονομία της συζύγου και η στοργή της μητρυιάς είναι γεγονότα εξ όσων είδα ιδίοις όμμασιν. Αλλ’ οι πολλοί πιστεύουσι προθύμως τα μυθεύματα, η δε αλήθεια φαίνεται αυτοίς απιθανωτέρα του ψεύδους.» Ο Παπαδιαμάντης με πολλές αφορμές μιλάει για την υπεροχή της αλήθειας έναντι των επινοήσεων στην τέχνη του. Χρονικό θα την χαρακτηρίσει ο Π.Μουλλάς όπου «ο αφηγητής εμφανίζεται   με την πραγματική ταυτότητά του ή κρύβεται πίσω από ψευδώνυμα, περνά από το πρώτο στο τρίτο πρόσωπο (ακόμα και στο δεύτερο, σαν να απευθύνεται στον εαυτό του….), κάνει μικρές ή μεγάλες παρεκβάσεις, ανοίγει παρενθέσεις, διακόπτει την ιστορία του για να μιλήσει άμεσα στον αναγνώστη…Άλλοτε πρωταγωνιστεί στις διηγήσεις  του : «με εμίσουν διότι ήμην παπαδοπαίδι. Εκείνοι ήσαν τέκνα ναυτικών, πορθμέων, ναυπηγών, γεωργών. Οι πατέρες εθαλασσοπνίγοντο ή ίδρωναν πολύ για να βγάλουν το ψωμί και οι υιοί το είχαν διά καύχημα. Και διά τούτο εμέ με περιφρονούσαν», άλλοτε κρατά τους δεύτερους ρόλους.»

Στη συγκεκριμένη παράσταση μελετάμε τη θέση που καταλαμβάνουν στη ζωή του οι γυναίκες μέσα από την αποκαλυπτική, αυτοβιογραφική παραγωγή του. Τις γνωρίζει από την άμεση σχέση που έχει με αυτές τόσο οικογενειακά, όσο και κοινωνικά, τις μελετά, σχολιάζει πράξεις και ερμηνεύει ενέργειες με ευκολία και  συμπάθεια, ενίοτε και με υπόγεια ειρωνική διάθεση. Είναι οι ηρωΐδες του έργου του γιατί πρωταγωνιστούν και στη ζωή του. Τα διηγήματά του μπορούμε να πούμε ότι εμποτίζονται από τη δεινή κοινωνική θέση του άπιαστου αέρινου και συνάμα στιβαρού και μοχθηρού  ακόμη πλάσματος που μπορεί να γίνει η γυναίκα.

     Οι γυναίκες - κορίτσια, παντρεμένες και γεροντοκόρες- έχουν μια δύναμη, δαιμονική για κάποιους και πηγή δεινών για άλλους, που είναι η δύναμη της τεκνοποιίας.   Γύρω από αυτή την θεματολογία κινούνται τα κείμενα  : Η στοιχειωμένη καμάρα, Η φωνή του δράκου, Οι μάγισσες, Το νησί της Ουρανίτσας. Ένα «ευήκοον ους» χρησίμευσε ως διαμεσολαβητής και μας μετέφερε τα πάθη τους. Με αυτό τον τρόπο το κοινό εισβάλλει στις γυναικείες ιστορίες με οδηγό τον κοινωνικό και αισθαντικό Παπαδιαμάντη.                                                                                                                                    

    « Είδα το εύμορφον σώμα να παραδέρνη κάτω, πλησιέστερον εις τον βυθόν του πόντου ή εις τον αφρόν του κύματος, εγγύτερον του θανάτου ή της ζωής· εβυθίσθην, ήρπασα την κόρην εις τας αγκάλας μου, και ανήλθον.»