Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναδείς.

Το φθινόπωρο του 1980 πολλοί από εσάς ήσαστε ακόμα αγέννητοι.

Στις βουλευτικές εκλογές, τότε, το ΠΑΣΟΚ, με ένα ποσοστό 53%, βγήκε πρώτο κόμμα με κεντρικό σύνθημα ΑΛΛΑΓΗ.

Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου κατέβηκε στην Ομόνοια να πανηγυρίσει την νίκη.

Μετά την επτάχρονη χούντα και την επτάχρονη διακυβέρνηση της δεξιάς ο κόσμος πίστεψε πως ήρθε η ώρα της λύτρωσης.

Τριάντα περίπου χρόνια μετά οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν τολμούσαν να βγουν στο δρόμο μην τους πάρουν με τις πέτρες.

Μέσα σ’ αυτά τα τριάντα χρόνια ο κόσμος είχε δει να τρώνε ξύλο γεροντάκια από τα ΜΑΤ και ΜΕΑ για μια Ελλάδα νέα.

Εργοστάσια  να κλείνουν με ρυθμούς σπρίντερ.

Το δημόσιο χρέος να αυξάνει στους ιδίους ρυθμούς και ο πληθωρισμός να τρέχει με 25%.

Στο τέλος, ο γιος του πατέρα, έφερε και τα μνημόνια και η παράσταση τελείωσε εκεί.

Σήμερα ο κόσμος ελπίζει πως, μια άλλη παρεμφερής παράταξη με κάμποσο ΠΑΣΟΚ μέσα, θα φέρει την πολυπόθητη λύτρωση.

Η ελπίδα μπορεί να πεθαίνει τελευταία αλλά το να ελπίζεις πως ο σπανός θα βγάλει γένια δεν είναι και τόσο δόκιμη προσδοκία.

Τα πράγματα, αγαπητοί, είναι έτσι φτιαγμένα που να περιμένουμε εδώ και αιώνες την λύτρωση κι αυτή να μην έρχεται ποτέ.

Αυτοί που κρατούν τα ηνία, από την εποχή της φεουδαρχίας, δεν εννοούν να τα παρατήσουν παρά μόνο λίγο -και για ελάχιστο καιρό-  να τα λασκάρουν.

Επομένως οι ελπίδες παραμένουν φρούδες και η απογοήτευση θα εξελίσσεται κάθε φορά σε κοινωνικό δράμα σαν αυτό που ζούμε στις μέρες μας.

Αυτό το βλέπετε εξ άλλου σε όλον τον πλανήτη.

Σε κάθε χώρα η εξουσία έχει κάπου να βασιστεί ώστε να αναπαράγεται και να διαιωνίζεται εις το διηνεκές με τις απαραίτητες μεταμφιέσεις κάθε φορά.

Στην Αμερική την στήριζαν επί χρόνια οι προνομιούχοι λευκοί και στην εξουσία εναλλάσσονταν οι ρεπουμπλικάνοι με τους δημοκράτες.

Στην Ρωσία και στην Κίνα την στήριζε η κομματική νομενκλατούρα που εξελίχτηκε στους σύγχρονους ολιγάρχες.

Στην Γερμανία οι βαριές βιομηχανίες, οι μεγάλες φίρμες και το εξαγωγικό εμπόριο.

Στην Αγγλία το σίτυ στο Λονδίνο που ανοίγει και κλείνει σπίτια ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Εμείς, τα χρόνια εκείνα τα σοσιαλιστικά, ακολουθήσαμε ένα μοντέλο γαλλοϊταλικό.

Φτιάξαμε, δηλαδή, ένα τεράστιο δημόσιο τομέα, ακριβώς για να στηρίζει την εξουσία, επειδή αστική τάξη δεν ευτύχησε η χώρα μας να αποκτήσει ποτέ.

Ο δημόσιος αυτός τομέας απαρτίζεται, σε ποσοστό περισσότερο από 80%,  από άτομα ανίκανα, αδιάφορα και ανεπίδεκτα.

Έχουν χωθεί εκεί- από όλα τα κόμματα με ποσοστώσεις- και εξυπηρετούν αποκλειστικά την αναπαραγωγή και την σταθερότητα του συστήματος εξουσίας στον τόπο.

Επειδή ακριβώς η δική μας εξουσία είναι η κομμματοκρατία.

Με την χρεωκοπία του ’10- και την αναγκαστική επιβολή των μέτρων εξυγίανσης της οικονομίας- το πρώτο ζήτημα που τέθηκε από τους δανειστές ήταν η σημαντική συρρίκνωση του δημοσίου.

Αχός βαρύς ακούστηκε και τα ιμάτια των βουλευτών διαρρηγνύονταν ως τα πούπουλα των ορνίθων.

Για να σώσουν την παρτίδα τους, αντί να δουν πως θα σώσουν την πατρίδα μας, ξεκίνησαν το θέατρο του μνημονιακού  και αντιμνημονιακού αγώνα.

Χωρίστηκαν λοιπόν στα δυο κι άρχισαν να σκιαμαχούν, να παίζουν καθυστερήσεις και να πετούν την μπάλα στην εξέδρα για να αποφύγουν να κάνουν το πιο απλό πράγμα:

Να διώξουν όσους έχωσαν μέσα παράνομα για να εξασφαλίσουν τις καρέκλες τους.

Τέσσερα χρόνια μετά δεν έχει φύγει ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος πάρεξ όσων βγήκαν στη σύνταξη και κάτι συμβασιούχων χωρίς δόντι.

Με την παράσταση μνημόνιο-αντιμνημόνιο να σπάει ταμεία, φτάσαμε σήμερα στις δημοτικές εκλογές και σε μια εβδομάδα θα έχουμε και ευρωεκλογές.

Τύμπανα πολέμου ακούστηκαν σ’ όλη τη χώρα λες και ξέσπασε τρίτος παγκόσμιος.

Οι μνημονιακοι χωμένοι σε κάτι υπόγεια  έψαχναν να βρουν κάνα ξεχασμένο βουλευτή τρίτης κατηγορίας να τον χρήσουν υποψήφιο ενώ οι αντιμνημονιακοί καβάλα στ’ άλογα έπαιρναν την Πόλη και την Αγία Σοφιά.

Ο λόγος του πανηγυριού ;

Να τρομάξουν για άλλη μια φορά οι δανειστές και να χαλαρώσουν τις πιέσεις, να σπρώξουν κι άλλους παράδες και το πλοιον «Η ΕΛΛΑΣ» να εξακολουθεί να πλέει πλησίστιο με όλο τον θίασο επί σκηνής:

 Κόμματα, δημόσιοι υπάλληλοι, κομπιναδόροι, λαμόγια, δημοσυντήρητοι επιχειρηματίες και όλοι αυτοί που τρώνε το μεδούλι του λαού τόσα χρόνια να εξακολουθούν να τρώνε ανενόχλητοι με δέκα μασέλες.

Γι αυτό μην ελπίζετε σε αλλαγές και τέτοια πυροτεχνήματα επικοινωνιακά.

Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.