Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας.

 

Οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε το καθετί με διαφορετικό τρόπο ο καθένας μας.

Εξαρτάται από τις κεραίες  και  την εργαλειοθήκη που διαθέτει ο καθένας μας για προσεγγίσει και να κατανοήσει το καθετί.

Αυτό δεν είναι  πάντα απότοκο των πτυχίων και των περγαμηνών  (η εργαλειοθήκη)  αλλά έγκειται πολλές φόρες στην ευαισθησία και τον ιδιαίτερο ψυχικό κόσμο (οι κεραίες) του καθενός μας.

Εξαρτάται όμως κυρίως και από τον βαθμό που μας εξυπηρετεί  και μας βολεύει ή αντίθετα αν μας ενοχλεί και μας ζημιώνει αυτό το καθετί.

Κανείς από εμάς δεν θέλει, παράδειγμα, να μοιράζεται τα λεφτά του με κάποιον ξένο.

Όταν έρθει η ώρα της φορολόγησης των εισοδημάτων μας ,όμως, όλοι  καλούμαστε, στην πραγματικότητα, να μοιραστούμε τα χρήματα μας με τους υπόλοιπους συμπατριώτες μας για το καλό της κοινωνίας.

Αυτή η κοινή συνεισφορά πέρασε μέσα στις κοινωνίες, μετά από πολλούς αιώνες περιπετειών, σαν ο πιο δημοκρατικά αποδεκτός τρόπος λειτουργίας ενός κράτους, που λαμβάνει μέρος των χρημάτων των πολιτών για να τα χρησιμοποιήσει επ’ αγαθώ.

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές μια θεωρία της πολιτικής οικονομίας.

"Το ηθικόν συμπέρασμα της κάτωθι ιστορίας                                   

ειναι πόσον απέχουσιν πράξεις εκ θεωρίας…" έλεγε ένα παλιό νεοκυματικό τραγουδάκι.

Στην πράξη όλοι γνωρίζουμε ότι μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα.

Και αυτό, ακριβώς, γιατί υπάρχει διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων.

Ο ισχυρός, ο πονηρός, ο άπατρις, ο παράνομος, ο λουφαδόρος, ο καθυστερημένος, ο αντιδραστικός, ο μπαταχτσής, ο φαταούλας, ο υποχθόνιος, ο αδιάφορος, ο απροσάρμοστος, ο αεριτζής, ο αετονύχης, ο προβληματικός, ο διαπλεκομενος, ο φοροφυγάς, ο καθένας για δικούς του ξεχωριστούς λογούς , αρνείται να καταβάλει το μερίδιο που του αναλογεί και προσπαθεί με χίλια μέσα να το αποφύγει.

Πολλοί από αυτούς δεν καταλαβαίνουν την λειτουργία των φόρων ως εσόδων του κράτους  και άλλοι δεν θέλουν να συμμετέχουν από αντικοινωνική συμπεριφορά και εδώ έχουμε άλλη μια ακόμα θεωρία της πολιτικής οικονομίας.

Από την άλλη, βεβαία, και η διαχείριση των εσόδων μόνο επ’ αγαθώ δεν γίνεται από τους αιρετούς και τους παρακοιμώμενους τους όλων των κατηγοριών και βαθμίδων.

Με την παραπάνω ανάλυση πιστεύω να καταλαβαίνετε ποσό άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους είναι η οικονομία με την κοινωνιολογία σαν επιστήμες με αντικείμενο την εύρυθμη λειτουργία των κοινωνιών και την ανάπτυξη των οικονομιών.

Παρ’ όλα αυτά για πολλές δεκαετίες στον τόπο μας όλα αυτά είχαν παραμεληθεί, σκοπίμως, και ακυβέρνητοι βαδίζαμε πάνω στα βράχια.

Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι μερικοί συμπολίτες μας ακόμα και σήμερα, μετά την πρόσκρουση, εξακολουθούν να σερβίρουν  λύσεις , τύπου,  «μάννα εξ ουρανού» στο πόπολο, το οποίο σπεύδει να τις ασπαστεί ως οι άφρονες  Ισραηλίτες το άγαλμα του Βάαλ στην έρημο του Σινά.

Επειδή όμως το να κοιτάμε τι κάνει ο διπλανός μας δεν οδηγεί πουθενά πάρα μόνο στην καταστροφή.

Ας ξεκινήσουμε εμείς να γίνουμε όσο πιο νομοταγείς μπορούμε και με την πάροδο των ετών και των γενεών κάποτε όλοι θα μετέχουμε των ίδιων αντιλήψεων.

Έτσι  τα πράγματα θα τα βλέπουμε ίδια, θα μιλάμε την ίδια γλώσσα, θα εννοούμε τα ίδια πράγματα
και θα φτιάξουμε την ιδανική Πολιτεία που ονειρεύτηκε και ο διάσημος πρόγονος μας.