Ο ΣΥΡΙΖΑ που χάνει
.
Διαβάστε ένα άρθρο (συμμετοχή στις "Γνώμες" του
NEWS 247) για το γιατί ο ανελέητος ρυθμός των εξελίξεων αλλά και η ίδια
η ιστορία της Μεταπολίτευσης σπρώχνουν το κόμμα της αξιωματικής
αντιπολίτευσης σε δίνη πολιτικών λαθών
Μαθαίνω ότι ο κ. Παπαδημούλης διακηρύσσει ότι «θα στείλουμε
το μνημόνιο στο σκουπιδοντενεκέ της Ιστορίας». Οτι το αντι-Μερκελικό
μέτωπο θα κυβερνήσει τη χώρα. Προβλέπω ότι σύντομα θα καταλήξουμε όλοι
μαζί στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας. Το κόμμα της αξιωματικής
αντιπολίτευσης με ηλικιωμένη συνθηματολογία θέλει να πιστεύει ότι
εκφράζει το «μικροαστικό δράμα» της Ελλάδας των μνημονίων. Οπως κάποτε
το Πασόκ κατάφερε να υπνωτίσει τις μάζες, προσφέροντας άφθονη
ονειροπόληση με μαρξιστικές εξάρσεις και ποπ αντιαμερικανισμό. Είναι
ατυχία για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά τον πρόλαβε το ΠΑΣΟΚ. Πρόλαβε και να
διαφθείρει τον όποιο ριζοσπαστισμό της μεσαίας τάξης αλλά και να στείλει
το λαϊκό κίνημα στο δημόσιο. Ετσι λοιπόν είναι ανόφελο να προσπαθεί
απεγνωσμένα να στήσει μια νέα αντιμνημονιακή φαντασίωση με στόχο τους
ψηφοφόρους ενός κέντρου-απόκεντρου.
Οι διαρκείς παλινωδίες και αμφισημίες στην επίσημη γραμμή του
ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τα κρίσιμα ζητήματα θα δικαιολογούνταν με κάποια
απλοχεριά αν η επιρροή του αφορούσε αποκλειστικά ένα αμφιθέατρο
φοιτητών. Είναι πράγματι στη φύση της σύγχρονης Αριστεράς να ευνοεί τη
σύνθεση απόψεων και όχι τον αποκλεισμό αλλά στη περίπτωση του βλέπουμε
πως η αξία της πολυσυλλεκτικότητας ανάγεται σε αφηρημένη ιδεολογία και
άλλοθι αδράνειας. Η Ελλάδα βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο εξάντλησης
από τη λιτότητα, την ανεργία, την αποδιοργάνωση και τη μιζέρια.
Πρόκειται για μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης που απαιτεί εξαντλητική
δουλειά, ενότητα και υπερβάσεις. Είναι αδιανόητο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυνηγάει
την ουρά του ένα χρόνο σχεδόν μετά τις εκλογές του 2012. Οτι δεν νοιώθει
την ανάγκη να αποσαφηνίσει τους στόχους του σχετικά με την επόμενη
ημέρα που ο σκουπιδοφάγος θα έχει ρουφήξει τα μνημόνια. Οτι ρίχνεται σε
κάθε μάχη αδίστακτα αλλά το αποτέλεσμα είναι περισσότερος φόβος,
περισσότερη ανασφάλεια, περισσότερα αδιέξοδα. Μπορούν τα κουρασμένα
παλλικάρια να φέρουν την άνοιξη; Μήπως τελικά πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ
εξαντλούν τη προσπάθεια σε μπαρουτοκαπνισμένους χαβαλέδες που στήνει ο
κάθε Μπουμπούκος στα πάνελ ή στο twitter;
Το ΠΑΣΟΚ είχε την πολυτέλεια της ιστορικής συγκυρίας (Μεταπολίτευση, άνθηση προοδευτικών κινημάτων), του διπολικού ψυχροπολεμικού συστήματος επιρροής (ΗΠΑ-Σοβιετική Ενωση), της τύχης και της άνεσης χρόνου (εργασίες για το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, «εκσυγχρονιστικοί» ελιγμοί) ώστε να βγαίνει επτάψυχο και να αποκτά κυβερνητική εξουσία. Παράλληλα είχε και την ευκαιρία να αλλοιωθεί τόσο βραδυφλεγώς ώστε όταν η πραγματικότητα βρέθηκε εναντίον του, αυτό ήταν ξανά μαζί της! Το ΠΑΣΟΚ μοιράστηκε οπορτουνιστικά την κατάρρευση του με την οικονομική κατάρρευση της χώρας. Ακόμη και αν η πραγματικότητα σήμερα αποδειχθεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος δεν έχει ούτε το χρόνο ούτε τις διεθνείς συμμαχίες ούτε το ιστορικό προηγούμενο -ούτε τον ίδιο του τον εαυτό- με το μέρος του. Οσο αποτυχγάνει να αποσαφηνίσει τις θέσεις διακυβέρνησης του, όσο δεν παρουσιάζει θεωρία με οστά ή μια εξαντλητική τεκμηρίωση με λίπος 0%, κινδυνεύει από το μοιραίο bing bang της αποανάπτυξης.
Μετά τα γεγονότα της Κύπρου ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε μια τηλεοπτική συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά. Η εικόνα του ήταν παρόμοια με εκείνη του υποψηφίου σε job interview. Προσπαθούσε να φανεί «αντάξιος» για τις ευθύνες «της θέσης» σε περίπτωση που κληθεί να κυβερνήσει. Τον άκουσα μάλιστα να μιλάει για win/win. Περισσότερο για να επικοινωνήσει την ταχύρυθμη απόκτηση γνώσης για τη διαπραγματευτική ορολογία και λιγότερο επειδή συνειδητοποίησε ότι ακόμη και συνθήκες win/win συναινετικής διαπραγμάτευσης υπάρχει κάποιος που βγαίνει πιο κερδισμένος. Λίγες ημέρες πριν έστειλε συγχαρητήρια επιστολή στο πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο, η οποία έκλεινε: «όπως λέει ο λαός μας το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω». Καθώς οι ημέρες περνάνε, ο Αντώνης Σαμαράς βυθίζεται στο τέλμα των συμφερόντων του, η Ευρώπη συνεχίζει σε ρυθμούς αποσυναρμολόγησης και ο Αλέξης Τσίπρας κάνει κήρυγμα για το τέλος των μνημονίων. Ομως εκείνο που ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε κάποτε ορμητικό ποτάμι πάνω στο οποίο σέρφαρε με άνεση, είναι μάλλον η λίμνη στη οποία ζουν αποκλειστικά ναυαγοί και δαίμονες. Και οι δυο οντότητες δεν πιστεύουν σε ουτοπίες.
*Ο Νίκος Άγουρος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Global Media and Communications στη London School of Economics, και Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εχει εργαστεί στο «Βήμα της Κυριακής», ως διευθυντής σύνταξης του ενθέτου «ΒΗΜΑmen» και εργάζεται στον περιοδικό Τύπο από το 2000.
Το ΠΑΣΟΚ είχε την πολυτέλεια της ιστορικής συγκυρίας (Μεταπολίτευση, άνθηση προοδευτικών κινημάτων), του διπολικού ψυχροπολεμικού συστήματος επιρροής (ΗΠΑ-Σοβιετική Ενωση), της τύχης και της άνεσης χρόνου (εργασίες για το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, «εκσυγχρονιστικοί» ελιγμοί) ώστε να βγαίνει επτάψυχο και να αποκτά κυβερνητική εξουσία. Παράλληλα είχε και την ευκαιρία να αλλοιωθεί τόσο βραδυφλεγώς ώστε όταν η πραγματικότητα βρέθηκε εναντίον του, αυτό ήταν ξανά μαζί της! Το ΠΑΣΟΚ μοιράστηκε οπορτουνιστικά την κατάρρευση του με την οικονομική κατάρρευση της χώρας. Ακόμη και αν η πραγματικότητα σήμερα αποδειχθεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος δεν έχει ούτε το χρόνο ούτε τις διεθνείς συμμαχίες ούτε το ιστορικό προηγούμενο -ούτε τον ίδιο του τον εαυτό- με το μέρος του. Οσο αποτυχγάνει να αποσαφηνίσει τις θέσεις διακυβέρνησης του, όσο δεν παρουσιάζει θεωρία με οστά ή μια εξαντλητική τεκμηρίωση με λίπος 0%, κινδυνεύει από το μοιραίο bing bang της αποανάπτυξης.
Μετά τα γεγονότα της Κύπρου ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε μια τηλεοπτική συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά. Η εικόνα του ήταν παρόμοια με εκείνη του υποψηφίου σε job interview. Προσπαθούσε να φανεί «αντάξιος» για τις ευθύνες «της θέσης» σε περίπτωση που κληθεί να κυβερνήσει. Τον άκουσα μάλιστα να μιλάει για win/win. Περισσότερο για να επικοινωνήσει την ταχύρυθμη απόκτηση γνώσης για τη διαπραγματευτική ορολογία και λιγότερο επειδή συνειδητοποίησε ότι ακόμη και συνθήκες win/win συναινετικής διαπραγμάτευσης υπάρχει κάποιος που βγαίνει πιο κερδισμένος. Λίγες ημέρες πριν έστειλε συγχαρητήρια επιστολή στο πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο, η οποία έκλεινε: «όπως λέει ο λαός μας το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω». Καθώς οι ημέρες περνάνε, ο Αντώνης Σαμαράς βυθίζεται στο τέλμα των συμφερόντων του, η Ευρώπη συνεχίζει σε ρυθμούς αποσυναρμολόγησης και ο Αλέξης Τσίπρας κάνει κήρυγμα για το τέλος των μνημονίων. Ομως εκείνο που ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε κάποτε ορμητικό ποτάμι πάνω στο οποίο σέρφαρε με άνεση, είναι μάλλον η λίμνη στη οποία ζουν αποκλειστικά ναυαγοί και δαίμονες. Και οι δυο οντότητες δεν πιστεύουν σε ουτοπίες.
*Ο Νίκος Άγουρος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Global Media and Communications στη London School of Economics, και Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εχει εργαστεί στο «Βήμα της Κυριακής», ως διευθυντής σύνταξης του ενθέτου «ΒΗΜΑmen» και εργάζεται στον περιοδικό Τύπο από το 2000.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου