Ο πρόεδρος δεν πιάνεται κοροΐδο!

του Θανάση Μαυρίδη

Άλλο ένα διαμάντι του στέμματος της δημόσιας περιουσίας ξεπουλήθηκε χτες από την προδοτική κυβέρνηση των Αθηνών. Ο ΟΠΑΠ παραδόθηκε στα χέρια της αντίδρασης. Μόνος πυλώνας αντίστασης οι φίλιες δυνάμεις στον πρόεδρο. Ο πρόεδρος δεν πιάνεται κοροΐδο! Πήρε τον καρπό και άφησε στους άλλους τα σπόρια. Πλήρωσαν τον ΟΠΑΠ 20 φορές τα κέρδη του. Ο πρόεδρος δεν πλήρωσε μία. Και θα παίρνει κάθε χρόνο 60 εκατ. ευρώ, βρέξει, χιονίσει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Μελισσανίδης και οι Τσέχοι είναι οι λευκοί ιππότες του παραμυθιού. Ποντάρουν στην επέκταση του ΟΠΑΠ στο εξωτερικό και γι΄ αυτό πλήρωσαν περισσότερα από κάθε άλλον. Αλλά αυτή είναι μία επιχειρηματική απόφαση που μένει να δούμε αν θα τους βγει ή όχι. Το ανησυχητικό γι΄ αυτούς είναι ότι δεν είχαν άλλοι ενδιαφερόμενοι το ίδιο όνειρο με αυτούς. Δεν είδαμε άλλη προσφορά. Τα εκατομμύρια έκαναν βόλτα τόσο καιρό, αλλά δεν τα είδαμε να βγαίνουν στο τραπέζι. 

Οι προσδοκίες των Εμίρηδων του ΤΑΙΠΕΔ δεν πραγματοποιήθηκαν. Ένα δισεκατομμύριο περίμεναν για το 33% μιας εταιρείας με 110 εκατ. ευρώ κέρδη! Κι έκαναν δηλώσεις και διαρροές στον Τύπο. Σε πρώτη ανάγνωση θα πει κανείς ότι έπραξαν άριστα, καθώς επιδίωκαν το μεγαλύτερο δυνατό όφελος για το δημόσιο. Απαίτησαν ένα P/E κοντά στο 30! Τέτοια τους μαθαίνουν στο Λονδίνο. Ή μήπως ο αντικειμενικός τους στόχος ήταν να θέσουν πολύ ψηλά τον πήχη; 

Το ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία είναι ότι οι άνθρωποι που έκαναν τις διαρροές για το 1 δισεκατομμύριο ευρώ και για πιθανό «ξεπούλημα» του ΟΠΑΠ ήταν οι ίδιοι που πρωταγωνίστησαν στην προσπάθεια να κερδίσει ο πρόεδρος τον διαγωνισμό του τεχνολογικού παρόχου. Ήταν τέτοιο το πάθος τους που ακόμη και ο πρόεδρος σάστισε! Ούτε ο ίδιος δεν θα τολμούσε τέτοια υποστήριξη των συμφερόντων του.

Για παράδειγμα, ο σύλλογος των εργαζομένων, ελεγχόμενος από τον ΣΥΡΙΖΑ, έβγαλε και σχετική ανακοίνωση με την οποία ζητούσε εξηγήσεις από την διοίκηση του Οργανισμού για τους λόγους που είχαν αποτρέψει μέχρις εκείνη την στιγμή την υπογραφή της σχετικής σύμβασης.

Κι η σύμβαση τελικά "πέρασε". Και δεν υπήρξε μία φωνή διαμαρτυρίας. Ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου. Την άλλη μέρα, όμως, ξεκίνησαν πάλι να φωνάζουν με τις ντουντούκες για το «ξεπούλημα». Προσέξτε! Ο πρόεδρος δεν έδινε μία και εξασφάλισε περί τα 60 εκατ. ευρώ τον χρόνο και για πέντε συνεχή χρόνια. Οι άλλοι έδωσαν περίπου 650 εκατομμύρια για μία εταιρεία με ετήσια κέρδη της τάξης των 110 εκατ. ευρώ και κινδυνεύουν να βρεθούν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αν αυτός δεν είναι ο ορισμός τους παραλογισμού, τι άλλο θα μπορούσε να τον ορίσει; 

Προσωπικά, αν ήμουν στην  θέση του προέδρου, θα το πάλευα για να χαλάσει ο διαγωνισμός. Γιατί όχι; Θα ήταν ο ασφαλέστερος τρόπος για να εξασφαλίσω ότι θα είμαι ο τεχνολογικός πάροχος του ΟΠΑΠ στον αιώνα τον άπαντα.

Μήπως, λοιπόν, ο στόχος του ενός δισεκατομμυρίου δεν ήταν και τόσο αθώος; Μήπως οι φωνές περί ξεπουλήματος εξυπηρετούν να μην αλλάξει η σημερινή κατάσταση στον ΟΠΑΠ; Μήπως θα πρέπει κάποιος να μας πει ποιοι από το ΤΑΙΠΕΔ ενέκριναν την τελευταία αναβολή της ανακοίνωσης των σχημάτων και τι εξυπηρετούσε αυτή η κίνηση. Αλήθεια. Συμφωνούσαν όλοι;

Και μία ακόμη παρατήρηση: Το ελληνικό δημόσιο εξασφάλισε τα δικά του έσοδα με την φορολογία των παιγνιδιών και πολύ καλά έκανε. Δηλαδή, το ελληνικό δημόσιο θα παίρνει έσοδα από τον ΟΠΑΠ κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες και με βάση τον τζίρο του Οργανισμού. Το 2013 θα πάρει 360 εκατομμύρια ευρώ. Κάτι που δεν συνέβαινε μέχρι πρόσφατα, όταν ήταν μέτοχος. Μοιάζει αυτό με ξεπούλημα;

Η υπόθεση της ιδιωτικοποίησης του ΟΠΑΠ δεν τελείωσε χτες, όπως πολλοί πιστεύουν. Ο πρόεδρος έχει αποδείξει ότι είναι μεγάλος παίκτης. Διαχρονικός και διακομματικός.