Ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυβερνά ;

 Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς ακούς, διαρκώς, τη λέξη κρίση.

Είναι η λέξη που ήρθε για να μείνει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.

Πίσω από αυτή τη λέξη μπορεί να βολευτεί ο καθένας.  

Ο ασυνείδητος, τεμπέλης,  δημόσιος υπάλληλος.

Οι αδηφάγοι πολιτευτές και οι καιροσκοπούντες συνδικαλιστές.

Οι απάτριδες φοροφυγάδες και οι φοροκλέπτες.

Οι δεν πληρώνω δεν πληρώνω κι ας έχω την καβάντζα μέσα κι έξω.

Οι ασυνείδητοι, αεριτζήδες επιχειρηματίες, της αρπαχτής και λογής άλλες φυλές της κοινωνίας μας.

Η κρίση, που οι πολλοί την περιορίζουν αποκλειστικά στο ξεφούσκωμα της τσέπης τους, προσωπικά, θεωρώ ότι μπορεί και να παλεύεται.

Χειρότερη, όμως, από την κρίση, που πολυφοριέται και πολυσυζητιέται , είναι η παρακμή, που ενσκήπτει μουλωχτά, σιωπηρά και αδυσώπητα.

Η παρακμή, δυστυχώς, δεν αντιμετωπίζεται  με τα όποια γιατροσόφια της Τρόικα ή της αντιμνημονιακής,  σαματατζίδικης,  φατρίας.

Πολλά έτη συνειδητής πνευματικής αλλοτρίωσης, εικονικής εξάρτησης, καταναλωτικής λαιμαργίας θεοποίησης του χρήματος και κοινωνικής περιχαράκωσης, κατέστησαν τα πλήθη ως τους αμνούς εν τω θυσιαστηρίω.

Από αυτό το κάτεργο είναι ανέφικτο, αν όχι αδύνατο, να βγούμε.

Τι τάιζαν τα πλήθη όλα αυτά τα χρόνια της πλαστικής ευημερίας οι editors και οι περσόνες ;

Τα ιδία και απαράλλακτα με τώρα, στα χρόνια της κρίσης.

Τα ιδία και απαράλλακτα με τα χρόνια των βιντεοταινιών.

Τα ιδία και απαράλλακτα με τις επιθεωρήσεις και τις μελό μαυρόασπρες  εμπορικές ταινίες.

Από τότε μας σερβίριζαν την Χούλια (Χανούμ)  Κότσιγιτ για να την σπάσουν στους ντόπιους stars.

Όμως τότε υπήρχε ένας Κούνδουρος, ένας Δαμιανός , ένας  Βούλγαρης μικρομηκάς και ακόμη  ένας Αγγελόπουλος,  ένας Κάρολος Κουν,  μια Παξινού, μια Συνοδινού.

Από τότε μας σερβίριζαν τις πίστες με τα σπασίματα των πιάτων και τα καψίματα  των χιλιάρικων.

Όμως από την άλλη υπήρχε ένας Θεοδωράκης, ένας Χατζηδάκης, ένας Ξαρχάκος, ένας Σαββόπουλος, μια Αρλέτα, ένας Ζωγράφος, ένας Ρωμανός.

Σήμερα, μετά από τον οδοστρωτήρα της σοσιαλιστικής αισθητικής της ''Ρίτας vs. Μέγαρο'', ξεμείναμε με τις Ζέτες, τους Σάκηδες, τους Καπουτζίδηδες  και τις Μπεκατώρες, για να μην αναφερθώ στους Σουλεϊμάν και στις Fuckμαγκιουλ και  σας πικράνω.

Γι’ αυτό φοβάμαι ότι και να σκαπουλάρουμε την κρίση,  θα μας  ξεμείνει  η παρακμή μαζί με όλα τα ‘’λαμπρά’’ shows που σέρνει πίσω της.