Ένας, δυο, τρεις ,χίλιοι δεκατρείς μικροί εμφύλιοι.

Τόση ήταν  η φρίκη που είχε περάσει ο κόσμος στα χρόνια που κράτησε ο δεύτερος πόλεμος , που για πολλά χρόνια μετά ζούσε ακόμα με το φόβο για το ξέσπασμα ενός νέου. Ευτυχώς για τον κόσμο τρίτος πόλεμος δεν έχει έρθει ακόμα.                                                           

Αν μετρήσετε όμως πόσοι περιφερειακοί ή τοπικοί ή περιορισμένης έκτασης,  ας πούμε,  πόλεμοι έχουν γίνει από τότε ίσως ξεπερνούν σε μέγεθος έναν που θα τον βαφτίζαμε παγκόσμιο.

Στην πατρίδα μας οι σύμμαχοι  επεφύλασσαν και μια άλλη σκληρότερη δοκιμασία.                               Πριν προλάβει να καταλάβει ο κόσμος ότι τελείωσε ο πόλεμος ξέσπασε  εμφύλιος.           

Από μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τη καινούργια φρίκη στο πετσί τους ομολογείται ότι τούτη η φρίκη ήταν χειρότερη, οδυνηρότερη και πιο απογοητευτική από την πρώτη.

Είναι πιο άγριο να παλεύεις με τον αδερφό σου από το να παλεύεις τον ξένο εχθρό.

Από τότε που μας πότισαν οι σύμμαχοι μας με το δηλητήριο του αδερφοφά, η χώρα μας εξακολουθεί μέχρι σήμερα να αλληλοτρώγεται, σαν τα αγρίμια πάνω απ’ το πτώμα.

Οι δεξιοί με τους αριστερούς. Οι κεντρώοι με τους άλλους δυο.                                                       

Οι αριστεροί αναμεταξύ τους. Οι δεξιοί με τους πιο δεξιούς.                                                                 Οι κεντρώοι με τους φυγόκεντρους. Οι φυγόκεντροι με τους κεντρομόλους.

Οι μόλοι με τα βράχια, τα κύματα με τη θάλασσα ,οι γονιοί με τα παιδιά, οι σκύλοι με τις γάτες, οι θηλυκοί με τους αρσενικούς, οι Ηρακλειώτες με τους Χανιώτες ,οι Σητειακοί με τους Ιεραπετρίτες.

Γρόθοι οι μεν γρόθοι οι δε.

Ποιους να ξεχωρίσεις και με ποιους να ταυτιστείς.

Σήμερα βρισκόμαστε στη χειρότερη μορφή αυτού του αλληλοφαγώματος.

Με τον μπαλτά της Τρόικας πάνω από το κεφάλι  μας, εμείς εξακολουθούμε να ερίζουμε για ψύλλου πήδημα.

Δυο τινά συμβαίνουν.

Επειδή σύσσωμη η πολιτική τάξη περί άλλα τυρβάζει, έχει στήσει το καβγαδάκι για να ρίχνει στάχτη στα μάτια μέχρι να μας σπρώξουν για τα καλά στο γκρεμό.

Ή της φυλής το ριζικό δεν μας αφήνει, ακόμα και στου γκρεμού τη κατηφόρα, να δώσουμε τα χέρια και να κοιτάξουμε πως να σωθούμε.

Γεγονός πάντως είναι ότι μπορεί να μην γίναμε μάρτυρες του τρίτου μεγάλου πολέμου αλλά χορτάσαμε ποτάμια αίματος πολλών μικρών.

Εις δε τα καθ’ ημάς αποφύγαμε το μαζικό αδερφοφάγωμα του προηγούμενου αιώνα αλλά εξακολουθούμε να τρωγόμαστε από τα γήπεδα μέχρι τα μεταλλεία.

Η χώρα χρειάζεται καινούργια περπατησιά.

Οι τρίτοι δρόμοι που κάποιοι μας έσπρωξαν μας έφεραν ως το γκρεμό.

Αίφνης, μερικοί απ’ αυτούς, βρήκαν νέο μεσσία και μας σέρνουν, εκόντες άκοντες, από την Αντρεαδα του ’80 στην Αλεξιάδα της τρίτης χιλιετίας.

Μας προτείνουν, δηλαδή, από την αλήστου μνήμης σοσιαλιστική διεθνή των αράβων δικτατόρων, να μεταβούμε στη λατινική έκδοση με ολίγη από Αχματινεντζαντ.

Οι λαϊκοί ηγέτες φίλοι μου δεν φτιάχνονται στους δοκιμαστικούς σωλήνες  των ΜΜΕ και των σκοτεινών διαδρομών.

Είδατε τον Λεχ Βαλέσα, τον ημέτερο Σημίτη, τον Κον Μπεντιτ και πόσους άλλους προβλήθηκαν ως σωτήρες μεσσίες και υπέρλαμπροι αστέρες.

Όσοι δεν εκδιώχτηκαν ως αποτυχημένοι , εξασφάλισαν απλώς για τον εαυτούλη τους μια καλή ζωή και μια ακόμα πιο καλή σύνταξη.

Τα λόγια εκτός από φτερωμένα είναι και εύκολα.

Η δουλειά κάνει τους άντρες, το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί.

Από πολυλογάδες έχουμε χορτάσει σ’ αυτό το τόπο.

Καιρός να δούμε αμίλητους και δουλευταράδες.