Ξύπνησα νύχτα και μεσ' στη σκέψη μου άναψαν φώτα.

Σαν παιδιά μεγαλώσαμε με παραμύθια.

Παραμύθια ευρωπαϊκά με δράκους και μάγισσες και παραμύθια ελληνικά με αθάνατους θεούς και αθάνατους ήρωες σαν θεούς.

Χώρα μικρή με λίγους ανθρώπους  που κατάφερε να γράψει  μεγάλη ιστορία.

Ένα σπουδαίο ιστορικό παρελθόν που μας συντρόφευε από παιδιά στο σχολειό, στα βιβλία, στην οικογένεια, στην σχέση μας με τους άλλους λαούς.

Εθνικά υπερήφανοι, ακόμα και στις δύσκολες  στιγμές της ιστορικής μας διαδρομής, πιστεύαμε ότι η μικρή Ελλάδα, πάντα, ήταν ικανή να κάνει την έκπληξη, σε όποιο τομέα αποφάσιζε να πάρει  τα πράγματα σοβαρά και να κυνηγήσει ένα όραμα.

Τουλάχιστον αυτό μας δίδασκε η ιστορική μας διαδρομή μέχρι  χτες.

Την εθνική μας περηφάνια, για το ένδοξο παρελθόν μας,  φρόντισαν  να καλλιεργήσουν, με επιτήδειο τρόπο, όσοι είχαν συμφέρον, κατά καιρούς, να αποκομίσουν οφέλη από αυτό.

Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση και να επισημάνω ότι από τότε που κατάλαβα αυτόν  τον κόσμο όλα πάνω στο συμφέρον βασίζονται.

Οι σχέσεις των ανθρώπων, οι σχέσεις των κρατών, των λαών, των επιχειρήσεων και πάει λέγοντας.

Ο τρόπος της διαπαιδαγώγησης μας- και η προσέγγιση με το βαρύ μας παρελθόν- μας κατέστησε πλέον του δέοντος συναισθηματικούς.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να υπολείπεται πάντα η λογική του συναισθήματος.

Έτσι σε πολλά πράγματα φερόμενοι παράλογα, παρακινούμενοι από τον συναισθηματισμό μας, άλλοτε καταγάγουμε περιφανείς νίκες και κορδωμένοι φουσκώνουμε σαν διάνοι και άλλοτε ηττώμεθα και τότε τα βάζουμε με το κακό μας ριζικό.

Με άλλα λόγια η ζωή μας είναι μια του ύψους μια του βάθους.

Και αυτό μπορεί να της δίνει μια ομορφιά, σε σχέση με τις επίπεδες και  άνοστες  ζωές των άλλων, αλλά περιέχει και υψηλά ποσοστά ρίσκου.

Εδώ θα σας παραπέμψω στον Αλέξη Ζορμπά, του Καζαντζάκη, για να εννοήσετε το παράδειγμα.

Τα τελευταία χρόνια, παρασυρόμενοι από απάτριδες, ανήθικους και μικρόνοες πολιτικούς,  που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε να μας κυβερνήσουν, φτάσαμε να ζούμε πάνω από τις δυνατότητες μας.

Όσοι σήμερα είναι ογδοντάρηδες,  από την πλήρη ένδεια της ελληνικής υπαίθρου όπου εφύησαν, βρέθηκαν να οδηγούν ‘’μερσεντέ’’, να διαμένουν σε μεζονέτα 350 τμ. στο Διόνυσο, να διαθέτουν εξοχικό στη Σαρωνίδα, τριακόσια χιλιάρικα στη μπάνκα από τα εφάπαξ τα αφάγωτα, να έχουν σπουδάσει  δυο βλαστάρια στο εξωτερικό  και να τους έχουν παραχωρήσει τις θέσεις τους στο δημόσιο, αυτών και των συντρόφων τους, κληρονομικώ δικαιώματι.

Στον επίπεδο και άνοστο βορρά τέτοια θαύματα δεν περιλαμβάνει το μενού.

Και από εδώ ξεκινούν οι περιπέτειες: Ο Πέτρος που πάει παντού και η Λόλα που τα κάνει όλα.

Ο επίπεδος και άνοστος βόρειος γεννήθηκε και θα πεθάνει μέσα σε πενήντα τμ.σε κάποιο λαϊκό προάστιο.  Παράγει  τόση υπεραξία στην φίρμα που εργάζεται που μπορεί αυτή να εξάγει ανταγωνιστικά ποιοτικά προϊόντα. Να  κάνει επενδύσεις, να πολλαπλασιάζει τα χρήματα της και να ενισχύει το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας. Τόσο που να μπορεί αυτό με τη σειρά του να δανείζει σπάταλες χώρες,  που χρειάζονται τεράστιο δημόσιο και ανύπαρκτη παραγωγή.

Δανείων υποτελής η ένδοξη πλην άτυχη πατρίδα μας εσύρθει άλλη μια φορά να επαιτήσει για να σώσει την υπόληψη της.

Αυτός που βάζει τα λεφτά βάζει και τους όρους και ζορίζει τον επ – αιτούντα.

Το ζόρι αυτό είναι που μας ξυπνάει μέσα μας τα παραμύθια που μας νανούρισαν παιδιά.

Και βλέπουμε τους δανειστές σαν δράκους, ξωτικά και κακές μάγισσες και τους εαυτούς μας σαν ήρωες μυθικούς, που θα τους δώσουμε μια σπαθιά και θα τους ρίξουμε στα τάρταρα των παραμυθιών της ζωηρής φαντασίας μας.

Αν γίνουν αληθινά τα όνειρα τα βραδινά μπορεί κα να ξυπνήσουμε το πρωί νικητές και τροπαιούχοι.

Αν  όμως ανάψουν ξαφνικά τα φώτα και σταματήσει το μοτέρ, τότε η σκληρή πραγματικότητα θα μας βρει φορτωμένους με βαριά χρέη, θανάσιμα σφάλματα, ερεβώδεις  τύψεις και αδυσώπητα αδιέξοδα, στο λαβύρινθο της δαιδαλώδους ονειροφαντασιάς μας.