Το βαρύ τίμημα του ΟΧΙ του ΑΝΤΙ και του ΕΞΩ.

Αναφέρθηκα χθες στο τρόπο που μεγαλώσαμε και στο συναισθηματισμό που ρέπουμε εις βάρος της λογικής που, κακά τα ψέματα, διοικεί αυτό το κόσμο.

Απόρροια αυτής της  συμπεριφοράς μας είναι  η πορεία της χώρας μας μέχρι σήμερα.

Μια πορεία που κατά τη λαϊκή ρήση ‘’οι ύστερες βελονιές σφίγγουν τις πρώτες’’ δείχνει  ότι σειρά λανθασμένων επιλογών μας έφεραν στην καταστροφή.

Από την εποχή του προέδρου Σαρτζετάκη, που κήρυττε ότι είμαστε ‘’έθνος ανάδελφον’’,             καλλιεργήθηκε μια αντίληψη ότι πολλοί ,αν όχι όλοι, θέλουν το κακό μας.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι το κακό, στον τόπο μας, το κάναμε οι ίδιοι εμείς, με την αφροσύνη και την επιπολαιότητα μας.

Με λαϊκισμό, δημαγωγία και  μεγάλα λόγια  πορευτήκαμε μόνοι αγνοώντας τις εξελίξεις.

Ο κόσμος μας είναι δεδομένος.

Η συνετή συμπεριφορά λέει ότι αν θες το καλό σου επιλέγεις να συμπορευτείς  με τους ισχυρούς φίλους.

Η επιλογή στρατοπέδου στο παρελθόν μας είχε βοηθήσει και η χώρα βρέθηκε στα φυσικά της σχεδόν όρια.

Από μια εποχή και μετά φαίνεται πως απωλέσαμε την όσφρηση μας και ξεστρατίσαμε.

Μετά, λοιπόν, τη χούντα αρχίσαμε μια πολιτική των όχι, των έξω και των αντί.

Και να ήθελε η κυβέρνηση να κρατήσει κάποιες ισορροπίες, οι πιέσεις που ασκούσε η ελαύνουσα σοσιαλιστική αντιπολίτευση ήταν τόσο αφόρητες, που η πορεία, δυστυχώς, προδιαγράφονταν καταστροφική.

Σκεφτείτε να δουλεύετε σε μια εταιρεία, που σας αμείβει ικανοποιητικά ,και εσείς διαρκώς να διαμαρτύρεστε, να αντιδράτε, να αρνείστε και να ξεσηκώνεστε.

Ποσό θα σας ανεχτεί μέχρι να σας δείξει την πόρτα της εξόδου ;

Κάπως έτσι συμπεριφερθήκαμε κι εμείς απέναντι στους ‘’φυσικούς μας συμμάχους’’.

Από τη στιγμή που η μοιρασιά μας έριξε στη δύση- και που η κλήρωση για την ώρα μάλλον σε καλό μας βγήκε από τα αποτελέσματα- δεν θα έπρεπε να δείξουμε περισσότερη σύνεση και συνεργατική διάθεση από το να τσινάμε διαρκώς σαν τα κακομαθημένα τετράποδα ;

Και πως, από τη μια, θέλαμε να απολαμβάνουμε τα αγαθά της δυτικής οικονομίας και από την άλλη να ονειρευόμαστε σοσιαλιστικές αλλαγές, τρίτους δρόμους, αυτοδιαθέσεις, ανεξαρτησίες και άλλα καινά δαιμόνια που έσπειραν αμφίβολης πρόθεσης μεταρρυθμιστές;

Αυτοί που διοικούσαν με σιδηρά πειθαρχία στην ενός ανδρός αρχή σοσιαλιστικά και κομουνιστικά κόμματα,  έταζαν λαϊκές κυριαρχίες και απαιτούσαν δημοκρατικές ευαισθησίες από τους ισχυρότατους συμμάχους.

Η εξουσία έχει ένα και μόνο χαρακτηριστικό, την πυγμή.

Αλλιώς πάμε στις σκήτες του Αγίου όρους να ξεμπερδεύουμε με τα εγκόσμια και να ησυχάσουμε.

Οι δημαγωγοί ,οι σοφιστές και οι ρήτορες πάντα μαύλιζαν το λαό μας και έτσι έπεσε, αναρίθμητες φορές, θύμα στα ψεύτικα, μεγάλα λόγια τους.

Κάθε χώρα και κάθε λαός διαθέτει  περηφάνια  και  πατριωτισμό.

Η λογική και η σύνεση, όμως, λέει ότι πολλές φορές αναγκάζεσαι να συμβιβαστείς ,για να επιβιώσεις, σε υπερκείμενες βουλήσεις και να υποστείλεις τα εθνικά σου λάβαρα προκειμένου να περάσεις ένα επικίνδυνο μονοπάτι.

Εμάς δυστυχώς αυτό δεν μας το έμαθαν οι δάσκαλοι μας.

Έτσι θαρρούσαμε πως σαν Λεωνίδας, σαν Δικαίος, σαν Σαμουήλ και σαν Σουλιώτισσες θα επιχειρούσαμε, μια ζωή, την ηρωική έξοδο και όποιον πάρει ο χάρος.

Έλα όμως που ο 21^ος αιώνας καμία σχέση δεν έχει με τον 19^ο και πολύ περισσότερο με τον 5^ο πΧ.

Η έλλειψη προσαρμογής στα σύγχρονα δεδομένα, μας φόρτωσε με το πιο βαρύ φορτίο που βρέθηκε ποτέ να κουβαλάει η πατρίδα μας. Και χρεοκοπημένη και ανεπιθύμητη και με κακή διαγωγή και με αρνητικές επιδόσεις στις περισσότερες εξετάσεις.

Γιατί λοιπόν να μας φερθούν αλληλέγγυα οι σύμμαχοι - δανειστές μας ;

Και αν ορισμένοι  θεωρούν ότι είμαστε τόσο μάγκες  και μπορούμε μόνοι, ανάμεσα σε όλα αυτά τα θεριά που μας γυροφέρνουν, να τα βγάλουμε πέρα, ας μας  γράψουν σε μια κόλλα χαρτί τη λύση που προτείνουν, με αριθμούς και στοιχεία, και θα τους στείλουμε σε λίγες μέρες τη βαθμολογία τους.