Τα πικρά δάκρυα της Πέτρας φον Καντ.

Δεν έχω καταλάβει αν είναι στραβός ο γιαλός ή αν αρμενίζουμε εμείς στραβά.

Έχω χάσει το μέτρημα.

Πόσες μέρες ακούω κλαυθμούς και οδυρμούς για κάποιους ‘’δύστυχους’’ που θα χάσουν τα λεφτά τους.

Και να άρθρα και να μύδροι και να ύβρεις και οργή και σιχτιρίσματα.

Μέχρι και οι αριστεροί αντικαπιταλιστές μεταλλαχθήκαν σε υπερασπιστές των ‘’άτυχων’’ καταθετών.

Δεν μιλάμε για μεροκαματιάρηδες, για το δίκιο του εργάτη, για τον εκμεταλλευόμενο εργαζόμενο.

Εν έτει 2013 ποιος απλός άνθρωπος διαθέτει εκατό χιλιάδες ευρώ και μάλιστα σε κυπριακή τράπεζα ;

Για ποιους λοιπόν τα δάκρυα, για ποιους οι θρήνοι, για ποιους οι ύβρεις, οι κατάρες και τα σιχτιρίσματα ;

Δεν είδα από τα ίδια στόματα, πένες, μικρόφωνα και οθόνες την ίδια συμπόνια για τους άνεργους, τους άστεγους και τους συσσιτιούχους.

Ούτε είδα, ποτέ, αφιέρωμα για τις κοπελίτσες των 300 ευρώ το μήνα, στα σούπερ μάρκετ, από την εποχή του Σημίτη ακόμα.

Ξέρετε πόσοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα αμείβονται ''έναντι'' ή και καθόλου ; 

Γι’ αυτούς δεν υπάρχουν δάκρυα ;

Δεν πουλάει η δική τους κατάντια ;

Ο πόνος των ΜΜΕ και της κομματικής νομενκλατούρας επιλεκτικά αφουγκράζεται μόνο τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα ;

Τι είδους αλήθεια κοινωνική ευαισθησία και δικαιοσύνη είναι αυτή ;

Όπως δεν λυπήθηκα για τους χαμένους του χρηματιστηρίου, το ίδιο δεν θα κλάψω και για τις ανασφάλιστες καταθέσεις των κυπριακών τραπεζών.

Όσο καιρό, αυτοί οι κύριοι, κέρδιζαν μοιράστηκαν μαζί μας κάτι από τα κέρδη τους ;

Γιατί να θρηνήσω τώρα για τη ζημία τους ;

Τα ρίσκα, οι αστοχίες, τα ντόρτια και οι εξάρες αποτελούσαν ανέκαθεν στοιχεία του βίου μας ,από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, εδώ και μισό αιώνα.

Άρα δεν έχει πέσει η ζάχαρη στο νερό για να τα βάψω μαύρα κι ας με σπρώχνει προς τα εκεί η διεστραμμένη δημοσιογραφική κλάψα.