Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς ακούς, διαρκώς, τη λέξη κρίση. Είναι η λέξη που ήρθε για να μείνει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Πίσω από αυτή τη λέξη μπορεί να βολευτεί ο καθένας. Ο ασυνείδητος, τεμπέλης, δημόσιος υπάλληλος. Οι αδηφάγοι πολιτευτές και οι καιροσκοπούντες συνδικαλιστές. Οι απάτριδες φοροφυγάδες και οι φοροκλέπτες. Οι δεν πληρώνω δεν πληρώνω κι ας έχω την καβάντζα μέσα κι έξω. Οι ασυνείδητοι, αεριτζήδες επιχειρηματίες, της αρπαχτής και λογής άλλες φυλές της κοινωνίας μας. Η κρίση, που οι πολλοί την περιορίζουν αποκλειστικά στο ξεφούσκωμα της τσέπης τους, προσωπικά, θεωρώ ότι μπορεί και να παλεύεται. Χειρότερη, όμως, από την κρίση, που πολυφοριέται και πολυσυζητιέται , είναι η παρακμή, που ενσκήπτει μουλωχτά, σιωπηρά και αδυσώπητα. Η παρακμή, δυστυχώς, δεν αντιμετωπίζεται με τα όποια γιατροσόφια της Τρόικα ή της αντιμνημονιακής , σαματατζίδικης, φατρίας. Πολλά έτη συνειδητής πνευματικής αλλοτρίωσης, εικονικής εξάρτησης, καταναλωτική