Εμείς τα Βαλκάνια και η "κακιά" Εσπερία.

Η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες.

Αυτή είναι η τεκμηριωμένη άποψη των περισσοτέρων ειδικών επιστημόνων.

Προϋπόθεση για την αξιοποίηση αυτήν είναι, βέβαια, να υπάρχουν τα κατάλληλα πρόσωπα που θα εκμεταλλευτούν τις συγκυρίες.

Η χώρα μας έχει ευτυχίσει, κατά το πρόσφατο παρελθόν, τις ιστορικές κρίσεις να τiς εκμεταλλευτεί, μέχρι ενός σημείου, επ’ ωφελεία της.

Η γεωγραφική της θέση την ενέταξε μοιραία σε εκείνο το γεωπολιτικό μόρφωμα που, πολύ πρόσφατα, επικράτησε να αποκαλείται Βαλκάνια.

Για τον χώρο αυτόν, οι απόψεις των υπολοίπων «δυτικών» από  τον προ- προηγούμενο αιώνα δεν ήταν οι καλύτερες, για να μην πω κάτι χειρότερο.

Από αυτόν τον βούρκο της ανυποληψίας προσπάθησε, με υπεράνθρωπες προσπάθειες, να την βγάλει ο Βενιζέλος εκμεταλλευόμενος την κρίση των Βαλκανικών πολέμων και του πρώτου παγκόσμιου.

Η εμπνευσμένη τοποθέτηση μας στο πλευρό των συμμάχων, στον «μεγάλο πόλεμο», μας έδωσε την ευκαιρία να βρεθούμε στο πλευρό των νικητών.

Την ευκαιρία αυτή εκμεταλλεύτηκε, με διπλωματική μαεστρία, ο Καραμανλής  για να μας εντάξει ολοκληρωτικά στην ΕΕ και να μας απαλλάξει από την πολιτική ρετσινιά του Βαλκάνιου.

Μεσολάβησε η θλιβερή επταετία, της χούντας των κολονέλων, που και αυτήν κατάφερε ο Καραμανλής να την αξιοποιήσει για να επισπεύσει τις διαδικασίες ένταξης.

Όλα αυτά, όμως πάντοτε, μέχρι ένα σημείο.

Υπήρχε ανεκαθεν στον τόπο ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού που έβλεπε οτιδήποτε «δυτικό» με απέραντη επιφύλαξη και φόβο.

Θέλετε λογω των δογματικών ενστάσεων της ορθοδοξίας ;

Ίσως γιατί ένιωθαν να τους ελκύει η λάγνα Ανατολή ;

Ο καθένας, από τους απλούς πολίτες, μπορεί να είχε τους δικούς του, κατανοητούς,  λόγους.

Εκείνοι οι όποιοι ήσαν εντελώς αδικαιολόγητοι, και ηθικά κατακριτέοι, ήσαν όσοι επένδυσαν πάνω στους φόβους, στις άγνοιες και στις συναισθηματικές ενστάσεις των πολιτών.

Με λαϊκίστικα συνθήματα και δημαγωγικές πρακτικές πυροδότησαν την ρήξη και βάθυναν το χάσμα του λαού μας από τους συμμάχους του.

Με τον τρόπο αυτό κατάφεραν να αλώσουν την εξουσία.

Πριν αλέκτωρ λαλήσαι , κατά τας γραφάς, άλλαξαν τροπάρι, ξέχασαν τα συνθήματα και προσπάθησαν να ξανακτίσουν τις γέφυρες.

Το κακό όμως είχε γίνει. Ο σπόρος είχε πέσει και το δέντρο του λαϊκισμού έχει απλώσει τεράστια κλαδιά που έχουν καλύψει όλη τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη.

Από τότε η χώρα μας δεν ξαναείδε, μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, άσπρη μέρα.

Ο καθ’ ένας, που θεώρει ότι θίγεται το συμφέρον του, μπορεί να φορτώνει τα πάντα στους «κακούς» δυτικούς και να απαιτεί να τους πετάξουν στο πυρ το εξώτερον.

Τι μας χωρίζει στην πραγματικότητα, όμως, από την δύση και μας κατατάσσει στην χορεία των Βαλκάνιων ;

Μα απλούστατα η έλλειψη κράτους, τάξης, έλεγχου, προγραμματισμού, δικαιοσύνης, ισονομίας και όλων των άλλων αυτονόητων για τους δυτικούς.

Ποιοι είναι αυτοί που φοβούνται τόσο πολύ την δύση ;

Μα όσοι τα «έφαγαν» μαζί με τον γραφικό, ανόητο, πολίτικο που εκστόμισε την αμίμητη κουβέντα.

Όλοι αυτοί δεν θέλουν την δυτική τάξη διότι θα απολέσουν τα προνόμια, τα κεκτημένα, τα ιδιαίτερα, που τους ξεχωρίζουν από τους βαδίζοντες την νόμιμη οδό της λογικής.

Οι δυστυχείς αυτοί, οι τελευταίοι, παρ’ ότι απώλεσαν τα περισσότερα, υπομένουν στωικά την ημέρα που κάπου θα τελειώσει η δοκιμασία και θα αρχίσει να κυλά πάλι το νερό στ’ αυλάκι.

Η δοκιμασία τους, όμως, θα παρατείνεται εις το διηνεκές, όσο οι προνομιούχοι των δημαγωγών θα εξακολουθούν να σπέρνουν χίλια δυο εμπόδια στο δρόμο για την απένταξη μας από την πολιτική μιζέρια των Βαλκάνιων και την ένταξη μας στο δυτικό νοικοκυριό.

Οι πρόγονοι μας είχαν την σωφροσύνη να επιλέξουν την σωστή πλευρά.

Εμείς θα τους μιμηθούμε ή θα φάμε το κεφάλι μας και θα Βαλκανοποιηθούμε μια για πάντα ;