Οι νίκες έχουν πολλούς πατεράδες και οι ήττες είναι ορφανές
Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής όταν έρχεται κάποια νίκη, τότε όλοι σπεύδουν να καρπωθούν μέρος της δόξας, ενώ στην ήττα, όλοι της γυρίζουν την πλάτη. Κάπως έτσι συμβαίνει και στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Τα τελευταία πέντε χρόνια εξαιτίας της κρίσης και της ύφεσης η πλειονότητα των πολιτών απαξιώνει την πολιτική και τους πολιτικούς θεωρώντας τους αποκλειστικά υπεύθυνους για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα είναι έτοιμοι να αποδεχθούν οτιδήποτε νέο, αρκεί να είναι στη δική τους «επαναστατική» γραμμή που λέει «ρήξη με το παρελθόν, για όλα φταίνε οι πολιτικοί».
Ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή. Η Ελλάδα βγήκε από την επταετή χούντα τραυματισμένη, κυρίως κοινωνικά και επιπροσθέτως οικονομικά. Η ανταγωνιστικότητα της χώρας βρέθηκε στα τάρταρα, επενδύσεις δεν γίνονταν και το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων ιδιαίτερα χαμηλό, με τη φτώχεια να είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού κυρίως στα αστικά κέντρα κ.λπ. Η επιστροφή της δημοκρατίας στη χώρα που την γέννησε συνοδεύτηκε με μία νέα αρχή για οικονομική ανάπτυξη. Το επίπεδο των Ελλήνων, λίγο πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, ελάχιστη σχέση είχε με αυτή του 1974.
Τα δύο κόμματα εξουσίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εναλλάσσονταν στην εξουσία όλα αυτά τα χρόνια, με ποσοστά που τις περισσότερες φορές άγγιζαν το 50%, ενώ αθροιστικά και τα δύο μαζί κινούνταν ή ξεπερνούσαν το 85%. Οποιοσδήποτε νέος πολιτικός σχηματισμός πήγαινε να δημιουργηθεί, «πνιγόταν» ελλείψει ψηφοφόρων και... ρεύματος. Όσο η Ελλάδα γνώριζε ανάπτυξη και όσο το βιοτικό επίπεδο βελτιωνόταν κανείς δεν μιλούσε. Αντίθετα, οι περισσότεροι έπιναν νερό στο όνομα των δύο μεγάλων κομμάτων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Όλη αυτή την περίοδο ουδείς, ωστόσο, ασχολήθηκε με μία σειρά ζητημάτων που σήμερα είναι στο προσκήνιο. Και, βέβαια, όλο αυτό το διάστημα το «βόλεμα» των πολιτών έδινε τροφή στο πάρτι των πολιτικών ή το αντίθετο.
Η έννοια της διαφθοράς δεν προήλθε από παρθενογένεση, αλλά εδραιώθηκε την περίοδο της άνθησης της ελληνικής οικονομίας. Όμως, όπως στο τανγκό, έτσι και στη διαφθορά χρειάζονται δύο. Εν προκειμένου, αυτόν που διαφθείρει και αυτόν που διαφθείρεται. Αλλά μέχρι τότε όλα ήταν καλά. Ουδείς ενδιαφέρθηκε εάν οι «παχυλοί» μισθοί αντικατοπτρίζουν την προσφορά εργασίας, εάν ο εργοδότης (κράτος) έχει χρήματα να πληρώσει τον εργαζόμενο (δημόσιος υπάλληλος), εάν η πρόσληψη ήταν απαραίτητη, εάν οι κρατήσεις στους μισθούς φτάνουν να πληρωθούν οι μελλοντικές συντάξεις κ.λπ.
Γενικά υπήρξε μία απίστευτη χαλαρότητα απέναντι στην αντιμετώπιση της κατάστασης από τους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι «βολεύτηκαν» σε μία φαινομενική και πρωτίστως παροδική ευημερία, που πολλοί πίστευαν ότι θα διαρκέσει για πάντα, έδωσαν χώρο στις όποιες αυθαιρεσίες των πολιτικών. Και βέβαια όλων των κομμάτων και όχι μόνο των δύο που κυβέρνησαν. Διότι στα όποια αιτήματα κοινωνικών ομάδων για αυξήσεις και χαριστικές διατάξεις, τα κόμματα της αντιπολίτευσης πλειοδοτούσαν. Ουδείς σκέφτηκε την ημέρα που θα έφτανε ο λογαριασμός και αυτός.... δυστυχώς ήρθε προς εξόφληση κάπου στο τέλος του 2009.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, όπου ανθίζουν «λουλούδια» τύπου Χρυσής Αυγής, απογειώνονται κομματικά σχήματα «one man show» που γεννιούνται εν μία νυκτί και απαξιώνονται κόμματα και πρόσωπα που έρχονται από το παρελθόν. Και βέβαια δεν είναι κακό να έρχεται κάτι νέο, αντίθετα είναι απόλυτα υγιές και αναγκαίο για τις σύγχρονες κοινωνίες. Κάτι νέο όμως που στηρίζεται σε ιδέες, λύσεις, προτάσεις και κυρίως όλα τα παραπάνω σε αγαστή σχέση με την πραγματικότητα. Την απλή καταγραφή των προβλημάτων και τις ιδεατές καταστάσεις δεν είναι κάτι που χρειάζεται να μπει κάποιος στην πολιτική για να τις αφηγηθεί, μπορεί κάλλιστα να το κάνει με απόλυτη επιτυχία και ένα παιδί της Α' Γυμνασίου.
Ωστόσο, η αβίαστη αυτή τάση, της απαξίωσης των πάντων, δείχνει το μέγεθος της υποκρισίας και κυρίως το μέγεθος της συνυπευθυνότητας. Διότι δεν μπορεί να αποθεώνεις κάποιον στην... πορεία προς την «γη της Επαγγελίας», έστω και αν αυτή δεν γίνεται με «τον σταυρό στο χέρι» και να κατακεραυνώνεις τον ίδιο όταν καλείται να διαχειριστεί μία δύσκολη κατάσταση. Ανεξάρτητα τα όποια λάθη το καράβι παραμένει ακόμη στον αφρό της θάλασσας και δεν έχει πέσει στα βράχια.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου