Τέσσερα «μυστικά» και ένα ερώτημα

Tου Αλέξη Παπαχελά Νομίζω ότι είναι ώρα να κλείσουμε τα παράθυρα και να πούμε μεταξύ μας δυο-τρία «μυστικά». Εχουν όλα τη σημασία τους για το πώς θα πορευθούμε στο άμεσο μέλλον. «Μυστικό» πρώτο: Κανείς δεν θέλει την κατάρρευση της Ελλάδας, αντιθέτως όλοι οι μεγάλοι παίκτες (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα) θέλουν την Ελλάδα σταθεροποιημένη. «Μυστικό» δεύτερο: Το Βερολίνο, και ειδικά η καγκελάριος Μέρκελ, θέλει να εμφανισθεί η Ελλάδα ως μια «μεγάλη επιτυχία» (success story), μια χώρα που στάθηκε στα πόδια της και άλλαξε ριζικά. Το χρειάζεται για τη δική της πολιτική επιβίωση. «Μυστικό» τρίτο: Οι Αμερικανοί κατάφεραν να «ξυπνήσουν» τους Γερμανούς και τους άλλους Ευρωπαίους για να αρχίσουν να σκέπτονται και λίγο γεωπολιτικά... Ολοι πια καταλαβαίνουν τι σημαίνει μια σομαλοποιημένη Ελλάδα για τη Δύση και πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει για όλους η επικράτηση ακραίων δυνάμεων. «Μυστικό» τέταρτο: Οσοι ξέρουν καλά τα ευρωπαϊκά παρασκήνια θεωρούν απολύτως βέβαιο πως μετά τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου θα έλθει ένα γενναίο «κούρεμα» του επίσημου χρέους της χώρας. Ξέροντας τα παραπάνω «μυστικά», το συμπέρασμα είναι σαφές: τους επόμενους μήνες η τρόικα θα δώσει τράτο, ίσως και πολύ τράτο, στα δημοσιονομικά και σε άλλα κρίσιμα θέματα. Δεν θα δώσει τράτο στις ιδιωτικοποιήσεις όπου έχει ήδη κατέβει ο πήχυς, στις μεταρρυθμίσεις και, βεβαίως, στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Το ερώτημα είναι: θα αντέξει η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα μέχρι το φθινόπωρο; Ενα θέμα είναι το αν θα αντέξει η κοινωνία, καθώς η μεσαία τάξη οδεύει προς μια «εξέγερση κατά των φόρων» και ο πολύς κόσμος νιώθει στο πετσί του ότι «δεν βγαίνει». Το πολιτικό σύστημα πάλι είναι έρμαιο μιας σειράς ατυχημάτων, είτε εντελώς τυχαίων είτε καθοδηγούμενων από απελπισμένα, σκοτεινά συμφέροντα που θέλουν το χάος. Αν το δούμε λογικά το πράγμα, όλοι –ή εν πάση περιπτώσει οι περισσότεροι– θα έπρεπε να θέλουν να φτάσουμε στο φθινόπωρο χωρίς... ατύχημα. Και ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να το θέλει, γιατί είναι παράλογο να θέλεις να αναλάβεις την ηγεσία μιας χώρας σε συνθήκες «ατυχήματος». Μήπως, λοιπόν, πρέπει να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, να κλείσουμε το μάτι και να συνεχίσουμε μεν το πολιτικό θέατρο, αλλά ταυτόχρονα να κάνουμε μια προσπάθεια να μπουν τα στοιχειώδη σε τάξη; Δεν ξέρω π.χ. γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιος άλλος θα ήταν αντίθετος στην πάταξη της φοροδιαφυγής ή και σε μια-δυο ιδιωτικοποιήσεις. Και κάτι τελευταίο. Πρέπει πλέον, εφόσον τηρήσουμε τις στοιχειώδεις δεσμεύσεις μας, να πούμε και δυο-τρεις σταράτες κουβέντες στους εταίρους μας. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να μπει μια τελεία στην τιμωρητική αντιμετώπιση της Ελλάδας. Και πολλά πλήρωσε γι’ αυτό το στερεότυπο η χώρα, ενώ και οι υπόλοιπες χώρες του Νότου δεν μοιάζουν με καλβινιστικές οάσεις. Δεύτερον και βασικότερον, πρέπει να βγάλουν από πάνω μας το ρίσκο της εξόδου από το ευρώ. Τώρα πλέον τρομάζει περισσότερο τους ξένους επενδυτές και εκείνους που μπορούν να ξαναβάλουν μπροστά τις μηχανές στην οικονομία, παρά οποιονδήποτε άλλον.