Jonathan Livingston Seagull

                                                  

Vivere pericolosamente

Σε αυτή την χώρα έχουμε μάθει, από παλιά, να ζούμε ριψοκίνδυνα.

Το τελευταίο εξάμηνο, όμως, το κρουαζιερόπλοιο ΕΛΛΑΣ πλέει πραγματικά σε αχαρτογράφητα νερά, κατά το τετριμμένο δημοσιογραφικό κλισέ.

Στις 25 Γενάρη δυόμιση εκατομμύρια ψηφοφόροι αποφάσισαν να εμπιστευτούν τις χιλιάδες υποσχέσεις που μοίραζαν οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοι του ΣΥΡΙΖΑ για να καταλήξουμε στις 26 με την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, σαν να λέμε «πιασ’ τ’ αυγό και κουρευ’ το».

Οι φυλές του ΣΥΡΙΖΑ

Οι ψηφοφόροι αυτοί (όχι ακριβώς πολίτες, δηλαδή υπεύθυνοι) χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες.

Στους κλασικούς κουτοπόνηρους Ελληναρες που πίσω από κάθε εκλογή, και όχι μόνο, βλέπουν μια ευκαιρία για εκμετάλλευση, κονόμα, βόλεμα, τακτοποίηση εκκρεμών υποθέσεων,  αποφυγή εκπλήρωσης υποχρεώσεων και ότι άλλο φανταστείτε διότι ο κατάλογος είναι μακρύς.

Στους, και καλά, ιδεολόγους της Αριστεράς όπου ο καθένας, βέβαια, την Αριστερά την ερμηνεύει και την ορίζει κατά πως την φαντάζεται και τον βολεύει.

Και τέλος στους ΟΦΑ (όπου φυσάει ο άνεμος) που για διάφορους και διαφορετικούς λόγους (λίγο άγνοια, λίγο αδιαφορία, λίγο αφέλεια) παρασύρονται από το ρεύμα της πρωτιάς και της λάμψης των προβολέων των ΜΜΕ.

Ανώμαλη προσγείωση στον ρεαλισμό

Έτσι σήμερα που γράφονται αυτές οι αράδες βρισκόμαστε για πολλοστή φορά σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο εθνικό πρόβλημα όπου μια κυβέρνηση «πιασ’ τ’ αυγό και κουρευ’ το» θα πρέπει να ψηφίσει και να υλοποιήσει μια συμφωνία και ένα πρόγραμμα το οποίο θεωρεί καταστροφικό και ανεφάρμοστο αλλά το ψηφίζει για να πάρει χρήματα να συνεχίσει να το εξυπηρετεί παρ’ όλο που δεν το πιστεύει και το αντιμάχεται με νύχια και με δόντια.

Αυτό είναι με εξήντα περίπου λέξεις το πρόβλημα του τόπου και κατ’ επέκταση του κόσμου ολόκληρου.

Πως είναι δυνατόν να εφαρμόσεις , να υλοποιήσεις κάτι που δεν πιστεύεις, που δεν συμφωνείς, που δεν σε εκφράζει, που δεν γουστάρεις βρε αδερφέ.

Σαν να βάλεις, ας πούμε, έναν τζιχαντιστη να σου υπερασπιστεί τον χριστιανισμό.

Ας δούμε όμως τι είναι αυτό το τζιζ που κάνει τους πολιτικούς να τρέμουν όταν το σκέπτονται.

Σε μια οικονομία που κοστολογείται σήμερα στα 180 δις έχουν δοθεί πάνω από μισό τρις δανεικά από την Ευρώπη και κάτι ψιλά από το ΔΝΤ.

Αυτό και μόνο, στη κοινή χρηματοοικονομική λογική, θα σήμαινε έγκλημα.

Στην ελληνική λογική όμως που κατάλληλα διαμορφώνεται από τα κόμματα και τα φιλα προσκείμενα και εξαρτώμενα ΜΜΕ αποκαλείται έλλειψη αλληλεγγύης, έλλειψη δημοκρατίας, έλλειψη κατανόησης του προβλήματος μας.

Ο κύκλος των χαμένων αξιών

Διότι το πρόβλημα μας, φίλοι μου, είναι ότι χρειαζόμαστε πολιτισμική ανασυγκρότηση.

Η χώρα και ο λαός μας για έτη πολλά πορεύτηκε και πορεύεται σε λάθος δρόμους, με λάθος στόχους και με λάθος οράματα από τους πιο λάθος ανθρώπους.

Ο ελληνικός πολιτισμός, που αρεσκόμαστε να καμαρώνουμε ότι είμαστε συνεχιστές, βασίστηκε πάνω στις αρχές που πορεύεται σήμερα  η Ευρώπη και ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος.

Στην εργασία, στην εμπιστοσύνη,στο δίκαιο, στην λογική, στην φιλοπατρία, στην ομαδική προσπάθεια και σε άλλες αξίες που δυστυχώς στα μέρη μας εξέλειπαν από καιρό.

Αυτή η πολιτισμική απαξία, λοιπόν, είναι η αιτία που αδυνατούμε να κατανοήσουμε και να συνεργαστούμε με τον υπόλοιπο κόσμο που, ενώ κάνει το παν να μας βοηθήσει, εμείς τον αντιμετωπίζουμε αρνητικά, φοβικά, εχθρικά.

Περιχαρακωμένοι στο, και καλά, καλύτερο οικόπεδο του κόσμου βλέπουμε το μέλλον να ανοίγεται εμπρός μας αλλά κοντόφθαλμοι και αναλφάβητοι και αυτιστικοί αδυνατούμε να αντιληφθούμε τα μηνύματα και να τα ερμηνεύσουμε.

Φορώντας με καμάρι εδώ και δεκαετίες τα μυωπικά γυαλιά μιας δήθεν αριστερής ιδεοληψίας που εντέχνως μας εμφύτευσαν σοσιαλαϊκιστές και ιδεοέμποροι  εννοούμε να ζούμε απολαμβάνοντας τα καλά του καπιταλισμού αρνούμενοι να αναλάβουμε τις υποχρεώσεις που μας αναλογούν από την συμβίωση.

Έξοδος

Οι ευθύνες του συνόλου του πολιτικού συστήματος είναι εγκληματικές και οι εισαγγελικές αρχές θα πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αποδώσουν δικαιοσύνη για την αποπλάνηση του λαού-διδάσκοντας τον παράλληλα το δίκαιο- που ως απολωλός πρόβατο ακολουθούσε τον πιο ψεύτη βοσκό που του έταζε δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις.