«Εφυγε» από τη ζωή η εικαστικός Ελευθερία Δροσάκη

Από την έκθεση κεραμικής στην Πετρούπολη

Μία σημαντική εικαστική δημιουργός, με πλούσια δραστηριότητα στην καλλιτεχνική μας ζωή, η ζωγράφος και κεραμίστρια, με ενασχόληση στη χαρακτική, στη γλυπτική και τη λογοτεχνία, Ελευθερία Δροσάκη, «έφυγε» χτες από τη ζωή σε ηλικία 88 χρόνων.Η δημιουργία της Ελευθερίας Δροσάκη δε χρειάζεται «συστατικές επιστολές». Η εσωτερική δύναμη, η ποιότητα και η άρτια τεχνική διαπερνούν όλο της το έργο. Χωρίς ποτέ να επιδιώξει τα «φλας της δημοσιότητας», επέλεξε τη σεμνή και «σιωπηλή» εικαστική διαδρομή. Η δημιουργία της ακολουθούσε το δρόμο της καρδιάς. Η παρουσίαση έργων της σε μη ιδιωτικούς εκθεσιακούς χώρους αποτελούσε συνειδητή επιλογή της. Τα έργα της προβάλλουν την ελληνική παράδοση με απλές φόρμες, οργανωμένες αυστηρά, όπως είναι η ζωή της υπαίθρου. Τα γλυπτά της τοποθετούνται στο χώρο, προκαλώντας τον θεατή να ανακαλύψει τον προσωπικό του μύθο. Κυρίαρχη είναι η γυναικεία φιγούρα, ενώ η χρωματική της κλίμακα περιορίζεται στα γαιώδη, με έμφαση στους απαλούς τόνους του γαλάζιου πυροχρώματος ή οξειδίου του σμάλτου. Στα χαρακτικά της ξετυλίγεται το σχεδιαστικό της ταλέντο και ξεδιπλώνεται ένας κόσμος ονειρικός και πλούσιος.
Γεννημένη (1927) στη Θεσσαλονίκη, όπου το 1922 εγκαταστάθηκαν οι γεννημένοι στη Σμύρνη γονείς της. Η σχέση της με την κεραμική, βαθιά, ριζωμένη στην οικογένεια: Ο πατέρας της - φαρμακοποιός στο επάγγελμα - είχε την έδρα του στη Σίνδο και το μυαλό του στον πηλό. Ο παππούς της, από παράδοση, ήταν αγγειοπλάστης. «Κοντά τους και κοντά στους φίλους τους Μηνά Αβραμίδη και αδελφούς Μεϊμάρη αγάπησα και εγώ τον πηλό. Από μικρή προσπαθούσα να δουλέψω με το χώμα και να του δώσω μορφή. Αγαπούσα πολύ αυτό το ταπεινό υλικό», έλεγε.
Ακολούθησαν τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Η Ε. Δροσάκη, αν και δεν είχε κλείσει τα 14 χρόνια της, παίρνει μέρος στην Εθνική Αντίσταση, συμμετέχοντας δραστήρια στο ΕΑΜ Νέων και την ΕΠΟΝ. Το 1946 η Ε. Δροσάκη παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, με δασκάλους τους Δ. Μπισκίνη, Π. Μαθιόπουλο. Χρόνια σκληρά με την αγωνιώδη φιλοξενία της σε σπίτια φίλων. Οι τόποι και οι άνθρωποι στη ζωή της, «ακροβάτες» σε συνθήκες δύσκολες, όπως τις διαμόρφωσαν τα χρόνια της Κατοχής και το μεταπολεμικό κλίμα, η αγωνία της επιβίωσης και ο φόβος των στρατοδικείων, η καθημερινή ζωή σε τοπία καθορισμένα από το χρώμα του πηλού και τα αστεία των εργαστηρίων, όπου εργαζόταν τα απογεύματα, διακοσμώντας κεραμικά αντικείμενα και πορσελάνες. Ακολουθεί η εγκατάσταση στο Μαρούσι, όπου δέσποζαν τα καμίνια με τις μεγάλες φορτωμένες αυλές... Η εργασία σε μυθικούς χώρους για την ιστορία της σύγχρονης κεραμικής: Εργοστάσια Δεπάστα, Κεραμεικός, Δηλαβέρη, Κεράμειος, Κιουτάχεια, εργαστήρια Σπυροπούλου, Οδαμπασόγλου, Κέραμος, Καρέλα, Αλάτση...