Η ελπίδα ήρθε και μπορεί να μείνει …αν θέλουμε

                      

Το ελληνικό κράτος, αισίως, συμπληρώνει σε λίγο δυο αιώνες ζωής.

Το δημοκρατικό μας πολίτευμα, με διάφορες μορφές, κυριαρχεί εδώ και ενάμιση αιώνα.

Οι Έλληνες πολίτες ,και ειδικά αυτοί που κουβαλάνε κοντά μισό αιώνα στην πλάτη τους , έχουν ζήσει χρόνια ειρηνικά, χαρισάμενα , παραγωγικά  και ανέφελα.

Γι αυτό, ίσως, η κρίση των τελευταίων χρόνων δημιούργησε, με την κατάλληλη μεγέθυνση των ΜΜΕ, μια παραζάλη και ένα θόρυβο.

Βλέπετε αυτός που έχει μάθει στα πούπουλα και η παραμικρή αναποδιά του κακοφαίνεται.

Και μαθημένες στα πούπουλα ήταν κάποιες κατηγορίες συμπολιτών μας από το ίδιο το πολίτικο σύστημα, που τους χρησιμοποιούσε ως εκλογική πελατεία, και αυτό το σφιχταγκάλιασμα κρατά, δυστυχώς, όμηρο την χώρα ολόκληρη στα δεσμά της υπανάπτυξης, της ανέχειας και της κρίσης.

Η χώρα μας ούτε φτωχή είναι, ούτε χρεοκοπημένη, ούτε λιμοκτονεί, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν κάποιοι επιτήδειοι.

Απλώς οι πολιτικοί δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν βολεμένους ψηφοφόρους,  διαπλεκόμενους σπόνσορες και κρατικοδίαιτους δήθεν επιχειρηματίες.

Για χάρη, λοιπόν, κάποιων 2,5 – 3 εκατομμυρίων τέτοιων, ταλαιπωρούνται τα υπόλοιπα 2/3 του πληθυσμού της χώρας μας.

Κοιτάξτε πόσο εύκολο ήταν, από το 2009 όταν διαγνώστηκε το πρόβλημα στην οικονομία, να έχει δοθεί λύση χωρίς να ανοίξει ρουθούνι και να εξακολουθούμε να ζούμε πλουσιοπάροχα.

Η κυβέρνηση ιδιωτικοποιούσε παιδεία, υγεία και συγκοινωνίες και ξεχρέωνε τα πάντα και της έμεναν και καμπόσα δις στην τσέπη, ενώ ταυτόχρονα απαλλασσόταν από μισθολογικά κόστη και δαπάνες λειτουργίας και συντήρησης  δυσθεώρητα, έτσι που να μπορεί να εφαρμόζει όχι μια αλλά δέκα Ζάππεια και Θεσσαλονίκες μαζί.

Και προσέξτε. Ιδιωτικοποίηση δεν σημαίνει ξεπούλημα, όπως θέλουν κάποιοι βολεμένοι να λένε, αλλά άλλη μορφή εκμετάλλευσης του δημόσιου πλούτου.

Πωλειται η εκμετάλλευση του σχολειού π.χ. έναντι  ευλόγου τιμήματος ,ενώ εισπράττεται νοίκι για το ακίνητο και ορίζεται η υποχρεωτική διδακτέα υλη, το ύψος των διδάκτρων και η αμοιβή του προσωπικού.

Πόσοι επιχειρηματίες δεν θα έκαναν ουρά για να αρπάξουν μια τέτοια ευκαιρία ;

Πόσοι καλοαμοιβομενοι εργαζόμενοι θα δυσκολευόντουσαν να πληρώσουν λογικά δίδακτρα ή κάποια νοσήλια πέραν της ασφαλιστικής τους κάλυψης , όπως κάνουν σήμερα για τα φακελάκια, τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα κλπ ;

Για δε τους πραγματικά ανήμπορους θα είχε η πολιτεία λεφτά με το τσουβάλι να καλύψει τις ανάγκες τους όπως γίνεται και σήμερα με δυσκολία.

Κοιτάξτε το παράδειγμα του ΟΤΕ.

Έβλαψε ή ωφέλησε τελικά το κοινωνικό σύνολο ;

Έσπασε το κρατικό μονοπώλιο με τα εκατοντάδες προβλήματα, που θα θυμούνται οι παλιότεροι, και σήμερα απολαμβάνουμε υπηρεσίες καλύτερες και φθηνότερες.

Ποιοι έχασαν ;

Οι τεχνικοί που έβγαζαν ένα σκασμό μαύρα χρήματα πουλώντας τις υπηρεσίες τους για τις οποίες είχαν ήδη ανταμειφθεί πλουσιοπάροχα από τους Έλληνες φορολογουμένους.

Το ίδιο θα γίνει και τώρα με την υγεία, με την παιδεία, με τις συγκοινωνίες, γιατί ο ιδιωτικός επιχειρηματικός ανταγωνισμός δημιουργεί άμιλλα προς όφελος του πολίτη, ενώ το κρατικό μονοπώλιο και η διεφθαρμένη κρατική μηχανή τον επιβαρύνει με απίστευτους φόρους, για ένα υποβαθμισμένο προϊόν που του το πουλάει για χρυσάφι.

Ο ρόλος του κράτους είναι να ελέγχει και όχι να κάνει τον επιχειρηματία και προς τούτο έχει εξαιρετικούς μηχανισμούς και τεράστιο νομικό οπλοστάσιο να δέσει χειροπόδαρα τον κάθε συνεργαζόμενο επιχειρηματία έτσι που να λειτούργει προς όφελος του πολίτη και όχι της τσέπης του. Αρκεί να θέλει να εφαρμόσει τους νόμους και τις διατάξεις και να μην κάνει τα στραβά μάτια.

Η διαφθορά και η ανικανότητα, λοιπόν, βρίσκεται στο κράτος και όχι στο κεφάλαιο όπως διατείνονται πλείστοι όσοι.

Σε ένα σοβαρό κράτος που λειτούργει  σωστά  κανένα κεφάλαιο δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό. Αυτή  είναι η μόνη αλήθεια.

Ιδού λοιπόν η Ρόδος και το πήδημα που μας είχε υποσχεθεί ο νέος πρωθυπουργός.

Αν θέλει να απαλλαγεί από μνημόνια, τρόικες, θεσμούς και ότι άλλο τον ζορίζει, μπορεί σε μια νύχτα με το μαγικό ραβδί, που σύσσωμη η πολιτική τάξη αμφισβητεί, να λύσει τον γόρδιο δεσμό και να απαλλάξει τη χώρα από το άγος.

Θα το πράξει ή θα ακολουθήσει τον δρόμο των προκάτοχων του που τόσο σκληρά κατηγόρησε και εξακολουθεί ακόμη να κατηγορεί ;