Και ξαφνικά χθες για μια ώρα τα πλοία στον Πειραιά άρχισαν να σφυρίζουν Τσαϊκόφσκι-

Κατερίνα I. Ανέστη

27.09.2013 10:33

Στο λιμάνι, λίγο πριν το σούρουπο με τα πλοία να κάνουν ελιγμούς για να δέσουν, από μακριά να ακούγονται καμπάνες να χτυπούν, τα βαπόρια να σφυρίζουν, χιλιάδες ευτυχείς Πειραιώτες αλλά και τουρίστες μαγεύτηκαν ακούγοντας την ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής να ερμηνεύει αποσπάσματα από τη Σταχτοπούτα του Ροσσίνι, τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι και τον Ριγολέττο του Βέρντι και τρεις υπέροχους μονωδούς να τραγουδούν με μοναδική δύναμη στην πιο απρόσμενη σκηνή.

Ναι, η Βαρβάκειος, η όπερα βαλίτσας, η μυθική πλέον βόλτα στα χνάρια της Μαρίας Κάλλας, είναι δράσεις εξωστρέφειας και αντίδωρου της Λυρικής στο κοινό που έχουν καταγραφεί και κρίνονται ως απαραίτητες πια από τους πολίτες. Ομως η χθεσινή εκδήλωση στο λιμάνι του Πειραιά προσέθεσε νέα στοιχεία και αποχρώσεις στον συναισθηματικό χάρτη που έχει σχεδιάσει η Λυρική και που ναι έχει περιθώρια να επεκταθεί. Καθώς ο απίστευτα επικοινωνιακός μαέστρος Ζαν Κριστόφ Σαρρόν (και ραγδαία ανερχόμενος όπως μου λένε οι ειδικοί – ας συγκρατήσουμε το όνομά του) οδηγούσε την ορχήστρα ή μας εξηγούσε τη διαδικασία και έλυνε αιώνιες παρεξηγήσεις και μύθους -«κάποιοι λένε πως ο Βέρντι χρησιμοποιεί την ορχήστρα σαν κιθάρα. Κάνουν λάθος. Και θα σας δείξω γιατί!»- παρατηρούσα νέες συμπεριφορές στο ίδιο το κοινό.

Είδα αγκαλιές. Πολλές αγκαλιές. Ζευγάρια να σμίγουν τα κεφάλια, χέρια περασμένα γύρω από τη μέση, κοιτάγματα. Φίλους πιασμένους από τους ώμους, παιδιά με το κεφάλι να βουλιάζει στο λαιμό της μητέρας. Ακούγοντας τη μουσική, βλέποντας από πίσω το σουλάτσο των πλοίων, ξαφνικά άρχισαν όλοι να έρχονται πιο κοντά, σαν αυτές τις παιδικές κούκλες που σμίγουν για να φιληθούν με μαγικό τρόπο. Αν υπάρχει μια εικόνα που να απεικονίζει την επίδραση που έχουν αυτές οι δράσεις της Λυρικής στο κοινό είναι αυτή: η αγκαλιά. Το μαζί.

Τα ακριβότερα σκηνικά στον κόσμο
«Είναι τιμή μας που ήρθε η Λυρική στον Πειραιά. Είναι τιμή μας» άκουσα κάποιον να λέει σε εκπροσώπους του ΟΛΠ που παραχώρησαν την πύλη Ε9 και την υποδομή, αλλά και στον πρόεδρο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Αθανάσιο Θεοδωρόπουλο που ήταν εκεί και εισέπραττε αυτά τα κύματα που δημιουργεί η Λυρική. Παραπέρα ένα αγόρι (περίπου 10 χρονών;) έχοντας ακούσει τον μαέστρο και τις οδηγίες του έκανε μια μεγάλη αποκάλυψη στην μητέρα του και στον ίδιο του τον εαυτό «Μου αρέσει το φαγκότο!».

Το δημοσιογραφικό μάτι και αυτί γρήγορα όμως καταλύθηκε ξανά από τη μαγεία όχι μόνο της ακρόασης, αλλά και του χώρου. Η συνύπαρξη υπήρξε μοναδική και το κοινό τυχερό. Τυχερό επειδή είδεπως η Λυρική χρησιμοποίησε τα ακριβότερα σκηνικά που έχουν γίνει ποτέ στον κόσμο: Τα πλοία που κινούνταν ακριβώς πίσω από την εξέδρα της ορχήστρας, σαν να χορεύουν βαλς όπως αναφώνησαν πολλοί, το φως του ήλιου κοκκινόχρυσο να λούζει τα πάντα, να εξαφανίζει ακόμη και το γαλάζιο της θάλασσας. Οταν η Βασιλική Καραγιάννη, η Ειρήνη Καραγιάννη, ο Βασίλης Καβάγιας και ο Γιάννης Χριστόπουλος, υπήρχαν στιγμές που το κοινό ήταν σα να σηκωνόταν λίγο από το έδαφος. «Να μας ξανάρθετε» ψέλλιζαν όλοι.
Η Λυρική έκανε ξανά το κοινό να νιώσει περήφανο, να νιώσει πως υπάρχει κάποιος που το τιμά, κατόρθωσε να ανοίξει μια χαραμάδα να μπει πραγματικό φως. Φεύγοντας, μου φάνηκε πως κάποιοι περπατούσαν κάπως σα να χορεύουν βαλς. Κάπως έτσι...