Τα κλειδιά των δημοσίων υπηρεσιών

Απεργίες γίνονται παντού σε όλο τον κόσμο.

Είναι το έσχατο δικαίωμα του εργαζόμενου να διεκδικήσει το δίκιο του απέναντι στην εργοδοσία όταν αυτή αρνείται να δώσει λύση σε κάποια από τα δίκαια αιτήματα του.

Στην χώρα μας το δικαίωμα της απεργίας το έχουν όλοι οι εργαζόμενοι αλλά το εκμεταλλεύονται σε βαθμό ξεφτιλίσματος οι απασχολούμενοι στο δημόσιο.

Την απεργία την χρησιμοποίησαν, ως μέσον, ο «αείμνηστος» με την παρέα του σκληρού ροκ, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, για να φθείρουν την κυβέρνηση και να καταλάβουν την εξουσία.

Από τότε, για ψύλλου πήδημα, ο κάθε κλάδος, με ή χωρίς λόγο, κατέβαινε σε απεργία αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Πολλές από τις απεργίες, μάλιστα, είχαν και πολύ πονηρά και νομικά επιλήψιμα κίνητρα.

Τέτοια ήταν η απεργία του ΟΤΕ για να προλάβει να στήσει την VODAFON ο Κόκκαλης και να μην βγει μόνη η TELESTET του Λαμπράκη.

Το ίδιο συνέβη και με την 50ημερη απεργία των τραπεζών, επί Πρωτόπαπα, τότε που η ΟΤΟΕ καθόριζε  τις τύχες των επιχειρήσεων σε μια ζαριά.

Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, οι επήλυδες «προοδευτικοί», μετέρχονται των ίδιων πεπαλαιωμένων τεχνασμάτων για να αναρριχηθούν κι αυτοί στα ρετιρέ, τώρα που έπιασαν πόστα με θέα στην εξουσία.

Στο βωμό των συμφερόντων τους και της απληστίας τους για εξουσία δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε τους φανεί χρήσιμο για να φθείρουν την κυβέρνηση πιστεύοντας ότι θα πετυχουν το σκοπό τους.

Έχοντας στο πλευρό τους όλους τους συνδικαλήσταρχους του ΠΑΣΟΚ κατεβάζουν κάθε τρεις και λίγο, στην κυριολεξία, τον ένα κλάδο μετά τον άλλον σε απεργία με απίστευτο κόστος ταλαιπωρίας και οικονομικής αιμορραγίας για τον λαό που λένε ότι κόφτονται.

Απεργία όμως ,κατά την διεθνή οικο-νομική ορολογία, σημαίνει οικειοθελή και αυτόβουλη απόφαση καθενός εργαζομένου.

Στα «προοδευτικά» ελληνικά συνδικάτα, όμως, τέτοιες δημοκρατικές διαδικασίες δεν μπορούν να υπάρξουν.

Γι’ αυτό και κλείνουν τις υπηρεσίες αναγκάζοντας τους εργαζόμενους, θέλοντας και μη, να απέχουν της εργασίας των,  τους δε πολίτες γράφοντας τους στα παλαιά τους υποδήματα, στερούμενοι άλλων τινών που θα ηδυναντο να τους γράψουν.

Με τις πρακτικές αυτές, οι πολιτικοί αυτοί, διδάσκουν στα ελληνόπαιδα την πρόοδο, την δημοκρατία και τον σεβασμό στην γνώμη του αλλού.

Κατά τα άλλα έχουν το θράσος να στέκονται παντού και να παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας, προοδευτικότητας και ιδεολογικής ορθότητας.

Οι λογής δημόσιες υπηρεσίες, σύντροφοι, δεν είναι κτήμα και τσιφλίκι κανενός πλην του ελληνικού λαού ολοκλήρου.

Επομένως ουδείς δικαιούται να τις κλείνει και να παίρνει τα κλειδιά στο σπίτι του.

Τα κλειδιά τα βούτηξε η σοβιετική νομενκλατούρα. Με  την πτώση των τειχών  βρεθήκαν οι διάφοροι Αμπράμοβιτς να προκαλούν -με τον ιδρώτα του περήφανου ρώσικου λαού που δούλευε μια μέρα την βδομάδα εθελοντικά- και  να γλεντούν τότε και σήμερα  αυτά τα γουρούνια.

Τέτοια ονειρεύονται και οι καθ’ ημάς «προοδευτικοί» και άμποτε να έρθουν στην εξουσία να χαρεί κάθε πικραμένος.