Κομματική καπηλεία πάνω σε ένα πτώμα.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την μόνη δύναμη που έχει την λύση για όλα τα προβλήματα». Είπε χθες σε ελεύθερη απόδοση, σε ραδιοφωνική εκπομπή ο κ.Παπαδημούλης μιλώντας για την δολοφονία του άτυχου Παύλου.

Προσωπικά θεωρώ πολύ ανήθικο να κάνεις κομματική προπαγάνδα πάνω από το πτώμα ενός νέου ανθρώπου που έχασε τη ζωή του άθελα του και όχι σε κάποιο κομματικό μετερίζι.

Θα μου πείτε αυτά για τους πολιτικούς είναι ψιλά γράμματα.

Για τους πολιτικούς της αριστεράς όμως θα έπρεπε να είναι η ουσία.

Η αριστερά, που δημιουργήθηκε σαν θεωρία στον αιώνα του πιο μαύρου καπιταλισμού, αυτόν ακριβώς τον δρόμο της ηθικής, του δικαίου, της ειρήνης και της ανθρωπιάς ήρθε να μας δείξει.

Μέσα από τα κείμενα των Μαρξ και Ένγκελς αυτό το συμπέρασμα εξάγεται.

Η εικόνα του αριστερού, σε αδρές γραμμές, είναι εκείνη του ακέραιου, ηθικού, τίμιου, εργατικού, παραγωγικού, φιλομαθή, φιλειρηνικού, φιλάνθρωπου, με ανοιχτό μυαλό και οξεία κρίση που αποτελεί το παράδειγμα μέσα σε κάθε κοινωνική ομάδα και δραστηριότητα.

Δυστυχώς, στον τόπο μας, οι σημερινοί εκπρόσωποι της αριστεράς μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά δεν έχουν.

Είτε πρόκειται για βουλευτές, είτε για συνδικαλιστές, είτε για στελέχη, μελή και οπαδούς οι συγκρίσεις είναι απογοητευτικές.

Τα ίδια χαρακτηριστικά υποτίθεται ότι πρέπει να είχε και ο αστός του 18^ου και 19^ου αιώνα αλλά κι εκεί η απογοήτευση ήταν παρόμοια εξ ου και η ανάπτυξη της κομμουνιστικής θεωρίας των δυο οικονομολόγων που αναφέραμε.

Στον τόπο μας, στα τρία τέταρτα των ετών που αποτελούμε ανεξάρτητο κράτος ,την εξουσία την κατείχαν οι συντηρητικοί.

Αυτοί, εκατόν πενήντα χρόνια, είχαν κάτσει στο σβέρκο μας και η σχέση τους με την εξουσία είχε γίνει στοιχείο του DNA τους.

Οι αριστεροί ως μόνο μέσον για να φθείρουν το αιώνιο αυτό σφιχταγκάλιασμα είχαν τον λόγο.

Με αυτόν τον λόγο γαλουχηθήκαν γενιές και γενιές Ελλήνων.

Αυτός ο λόγος ψιχάλισε μέσα στην καρδία τους κομμάτια παραμύθια.

Όταν δε προ- και μεταπολεμικά άρχισαν και οι ιδεολογικοί διωγμοί οι αριστεροί βρήκαν ευκαιρία να θυματοποιήσουν εαυτούς και όχι άδικα.

Το παιχνίδι όμως μέσα στις αριστερές ομάδες δεν ήταν ούτε καθαρό ούτε τίμιο.

Η ανωριμότητα των στελεχών και των ηγεσιών οδήγησε την αριστερά σε πολλαπλές διασπάσεις, διαγραφές, αποχωρήσεις, διασυρμούς και διαπομπεύσεις λαοπρόβλητων εκπροσώπων, που έπληξαν την αξιοπιστία και την φήμη του χώρου.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα με χρονολογική σειρά:

Η πρωθυπουργοποιηση, από το παλάτι, του Λια του Τσιριμώκου το 1966..

Η διάσπαση της αριστεράς σε ΚΚΕ και ΚΚΕες μέσα στην χούντα το 1968.

Η μεταπήδηση των Μάρκου Βαφειάδη και  Μανώλη Γλέζου, εμβληματικών προσωπικοτήτων της αριστεράς, στο καταστροφικό και γεννοκτονο ΠΑΣΟΚ, για να ακολουθούσουν μετά δεκαετίες και οι Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Κουναλακης, Μπιστης, Βουγιας και κάποιοι που ίσως μου ξεφεύγουν

Τα παραδείγματα αυτά αποτελούν την πιο χειροπιαστή απόδειξη ότι η αριστερά στοχεύει στην εξουσία με κάθε τρόπο και κάθε μέσον πέραν των Μαρξιστικών θεωριών.

Όμως  ο λόγος της αριστεράς, σαν τον σπόρο, είχε πέσει στο χώμα και κάρπιζε κάτω από όλες τις συνθήκες, ευνοϊκές ή αντίξοες.

Απέναντι σ’ αυτόν τον λόγο, οι μπουνταλάδες της εξουσίας συντηρητικοί, δεν είχαν ούτε λόγο ούτε αντίλογο να αντιτάξουν και η πλάστιγγα της  κοινωνικής  εμπιστοσύνης έγερνε πάντα εις βάρος τους.

Όταν μάλιστα εμφανίστηκε ο «αείμνηστος» και σφετερίστηκε όλες τις αρχές της αριστεράς μετατρέποντας τις σε εύπεπτα επικοινωνιακά συνθήματα τότε οι συντηρητικοί έχασαν τον μπούσουλα και την καρέκλα και τα αυγά και τα πασχάλια.

Τα αντανακλαστικά της αριστεράς άργησαν να λειτουργήσουν και να ζητήσουν τα πνευματικά δικαιώματα των σοσιαλιστικών συνθημάτων.

Το πουλί είχε πια πετάξει και η αριστερά θα έμενε για τριάντα χρόνια ούτε καν στον πάγκο αλλά στο βάθος των αποδυτηρίων.

Οι οπαδοί εντυπωσιάστηκαν από τον πράσινο Ήλιο και τα καθρεφτάκια που μοίραζε και εγκατέλειψαν την ασκητική ζωή που απαιτούσε το αριστερό τελετουργικό.

Σαν ξέσπασε η κρίση και αποκαλύφθηκε ότι οι οπαδοί έπαιρναν καθρεφτάκια και οι σοσιαληστες - εξουσιαστές διαμάντια και χρυσάφια το σκηνικό άλλαξε άρδην.

Οι οπαδοί ξαναθυμήθηκαν τον λόγο και εστράφησαν σε ένα νοστιμον ημαρ.

Το ΚΚΕ τιμιότερο, ηθικότερο και πιο σώφρον δήλωσε ότι δεν ενδιαφέρεται για την καρέκλα.

Όρμησαν, τότε, τα στίφη των παλαι ποτέ εσωτερικών να αλώσουν τα πάντα στο πέρασμα τους.

Είδαν και κάτι παλιές σοσιαλκαραβανες τα κάζα και άφησαν τον πράσινο Ήλιο για να  χωθούν κάτω από το ροζ σύννεφο του ΣΥΡΙΖΑ.

Τώρα όμως πια ο λόγος είχε μείνει μια μακριά ανάμνηση μέσα στο θολωμένο μυαλό των οπαδών και της ηγεσίας. Τα όρια είχαν μπερδευτεί και οι λέξεις και οι έννοιες έγιναν κενό γράμμα.

Όπως δεν είναι εύκολες οι θύρες όταν η χρεία ταις κουρταλεί, έτσι δεν είναι εύκολο  και καμπόσοι χορτάτοι να πείσουν τους δυστυχείς, τους πεινασμένους και τους αναγκεμένους.

Η μνήμη του λόγου, των παλαιοαριστερών, φέρνει ένα γλυκό μούδιασμα στ’ αυτιά των ζαβλακωμένων οπαδών αλλά η σκληρή καθημερινότητα τους προσγειώνει στον πραγματικό κόσμο.

Έξαλλου οι νεοαριστεροί δεν έχουν την ίδια τέχνη και μαεστρία στην αφήγηση αφού δεν έζησαν καμιά από τις εμπειρίες εκείνων των θρύλων.

Άοσμοι, άγευστοι, αναλώσιμοι και με άγνοια της ευθύνης σπεύδουν να αρπάξουν την καρέκλα σαν το λάφυρο του  video game.

 Οι  καιροί είναι εξαιρετικά δύσκολοι και δεν μπορούν με τίποτα να συγκριθούν με τα περασμένα.

Η καπιταλιστική οικονομία κρατιέται με νύχια και με δόντια εφαρμόζοντας κάτι κόλπα οικονομίστικα για να παρατείνει για λίγο ακόμα την ζωή της μέσα στην ΜΕΘ.

Οι λαοί σκόρπιοι, ακέφαλοι και μπερδεμένοι δεν μπορούν να πάρουν στα χέρια τους αυτό που τους ανήκει.

Γι αυτό είναι καιρός για αναμονή και περίσκεψη.

Όσοι επιδιώκουν το αντίθετο και παροτρύνουν τον κόσμο σε ξεσηκωμό ή είναι ανόητοι ή εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα και πάντως όχι του Ελληνικού λαού.