Φιλέλληνες και ανθέλληνες. Το σύνδρομο του εξαρτημένου.

‘’Είμαστε έθνος ανάδελφο’’ είχε πει παλιά ένας πρόεδρος της δημοκρατίας μας.

Πολλά χρόνια πριν και μέχρι τις μέρες μας, νομίζω, στην σχολική Ιστορία που διδασκόμαστε μαθαίναμε να μοιράζουμε τα άλλα έθνη σε αυτά που μας συμπαθούσαν και σε όσα μας μισούσαν, σε όλο το εύρος της μακραίωνης  παρουσίας του Ελληνισμού.

Έτσι όσοι είμαστε από την Αθήνα μαθαίναμε να μισούμε τους Σπαρτιάτες, τους Κορίνθιους, τους Μεγαρείς  άλλα να συμπαθούμε τους Μεσσήνιους, τους Αργείους και τους Ναυπάκτιους.

Το ίδιο μάθαμε να μισούμε και τους Ρωμαίους, τους Αβαρους, τους Βούλγαρους, τους Γότθους, τους Καθολικούς,  τους Φράγκους, τους Τούρκους, τους Αυστριακούς, τους Άγγλους, τους Γερμανούς, τους Αμερικανούς, ενώ έχουμε διιστάμενες απόψεις για τους Γάλλους και τους Ρώσους.

Η μετατόπιση του ιστορικού χρόνου, που επιχειρείται πολλές φορές και από πολλούς ανθρώπους με διαφορετικό στόχο ο καθένας, είναι ολέθριο και θανάσιμο λάθος.

Το να χαρακτηρίζεται ο Αριστοφάνης συντηρητικός, ο Ευριπίδης μισογύνης, ο Σωκράτης παιδεραστής, ξεφεύγει από την ιστορική μελέτη και αγγίζει, πλέον, το περιβάλλον της Trash TV.

Με την ιδία λογική δεν μπορούμε να χαρακτηρίζουμε  έθνη για τις συμπεριφορές  τους  πέντε αιώνες πριν από τον Χριστό  και μέχρι την Ελληνική επανάσταση και ακόμα και μέχρι δυο ή τρεις δεκαετίες πριν.

Οι σχέσεις των εθνών δεν είναι σκόπιμο να απλουστεύονται και να ποδοσφαιροποιουνται έτσι που να βλέπουμε παντού ‘’αιώνιους’’ αντιπάλους.

Τα συμφέροντα των εθνών αλλάζουν και ανακατατάσσονται με μεγάλη ταχύτητα τα τελευταία πολλά χρόνια.                        

Η  προσκόλληση σε πάγιες αντιλήψεις παρωχημένων πρακτικών οδηγεί σε λάθος δρόμο. Μας άγει στον απομονωτισμό, στην καχυποψία, στην ξενοφοβία, σε θεωρίες αναδελφισμου και άλλα εσφαλμένα συμπεράσματα και ιδεοληψίες.

Το κλίμα βεβαία αυτό δεν ήρθε ουρανοκατέβατο. Το καλλιέργησαν τα κόμματα επιδιώκοντας το καθένα να κατασκευάσει θεωρίες που θα πρόσθεταν φανατισμένους  οπαδούς στους κομματικούς του κόλπους.

Με την ιδία απλουστευτική λογική που σκέπτονται και δρουν οι ανόητοι οπαδοί των αθλητικών ομάδων έτσι και τα κόμματα χώρισαν σε καλούς και κακούς , δικούς μας και  αντιπάλους τα όμορα και μη έθνη.

Το οξύμωρο είναι ότι τα αριστερά ή μάλλον ‘’προοδευτικά’’ όπως αποκαλούνται κόμματα από τη μια μιλούσαν για διεθνισμό και από την άλλη ύψωναν τείχη και σήκωναν επαναστατικές παντιέρες κατά ορισμένων εθνών κατά βούληση.

Αναρωτιέμαι σε τι ωφέλησε ο άκρατος ‘’προοδευτικός’’ αντιαμερικανισμός που επικράτησε από την μεταπολίτευση και μετά από τη στιγμή που τα ίδια τα κόμματα που τον προωθούσαν στις κομματικές μάζες σκάρωναν χίλιες δυο συμφωνίες στο υψηλότερο πολιτικό επίπεδο.

Γιατί η νεολαία του ‘’προοδευτικού’’ κόμματος του πράσινου Ήλιου έσερνε τα πλήθη να διαμαρτυρηθούν έξω από την αμερικανική πρεσβεία όταν ο ‘’αείμνηστος’’ συμφωνούσε με τους προέδρους και τους επιχειρηματίες αγορές  του αιώνα ;

Σε μια σοβαρή χώρα, που ενδιαφέρεται για το μέλλον της και όχι για την κονόμα διοικoύντων  και διοικουμένων, αυτά τα ζητήματα θα είχαν λυθεί μια για πάντα.

Όπως αφήσαμε τις πολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο να σέρνονται για μισό αιώνα χωρίς να κάνουμε το παραμικρό και το ξεθάβουμε τώρα που μας ζόρισαν, έτσι αφήσαμε και την επταετία να παρέλθει στο ντούκου και το ‘’βρώμικο 89’’ και το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου και της ΖΗΜΕΝΣ και το ίδιο θα γίνει και με την λίστα Λαγκαρντ και με οτιδήποτε συμβεί στη χώρα και δεν θέλουμε να το ερευνήσουμε και να αποδώσουμε ευθύνες εκεί που πρέπει.

Με τον τρόπο αυτό η πολιτική τάξη βρίσκει ευκαιρία να βγάζει πάντα τις ευθύνες από πάνω της  και να τις ρίχνει στους ξένους δημιουργώντας  ταυτόχρονα διχασμό στην κοινωνία που τρώγεται για το ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο χωρίς να βρίσκει άκρη.

Φταίνε οι ξένοι γιατί εξανεμίστηκαν τα πακέτα στήριξης ενός τρις πεντακοσίων δις ευρώ.

Φταίνε οι ξένοι γιατί απλώσαμε το χέρι σαν τους ζητιάνους το 2010 όταν εκλέξαμε αυτούς που θα μας μοίραζαν τα λεφτά που είχαν κρυμμένα στο σεντούκι.

Και θα φταίνε πάλι οι ξένοι όταν οι επερχόμενοι νέοι ‘’προοδευτικοί’’ θα τα κάνουν μαντάρα αφού θα έχουν τάξει και δεν θα μπορούν να δώσουν δεκάρα τσακιστή από τα τάματα.

Γι αυτό πρέπει να σοβαρευτούμε σαν κοινωνία και να ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά όχι στις σειρήνες που υπόσχονται παραδείσους αλλά σε όσους -μέσα από θυσίες, δοκιμασίες, και ακατάπαυστες προσπάθειες όλων μαζί, ημών και των ‘’ξένων’’- προσπαθούν να μας οδηγήσουν σε μια πιο ήρεμη ακρογιαλιά.

Τώρα όσον αφορά αυτά τα περί εγέρσεων ξεσηκωμών διαμαρτυριών καταλήψεων και άλλων επαναστατικών ασκήσεων που ονειρεύονται καθημερινά οι ‘’προοδευτικοί’’ επίδοξοι επιβήτορες της εξουσίας δεν τα χάβει πια ο κοσμάκης όπως τον παλιό καλό καιρό.