Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα.

.

Το ότι η Αμερική εξακολουθεί να παραμένει  υπερδύναμη νομίζω δεν το αμφισβητεί κανείς.

Το ότι έχει μάθει να χώνει τη μύτη της παντού φαντάζομαι ότι το αντιλαμβάνονται πολλοί.

Το ότι έχει μια μοναδική ικανότητα να εξάγει το κάθε πρόβλημα της σε ‘’συμμάχους’’ και μη υποθέτω πως μπορούν να το εννοήσουν όσοι ασχολούνται με τα διεθνή ζητήματα.

Με αυτή την πάγια τακτική της πέτυχε να ‘’βγάλει’’ από πάνω της το κραχ  του 2008 και να το ‘’πετάξει’’ στην Ευρώπη, κυρίως, και, στις υπόλοιπες χώρες της παγκοσμιοποιημένης πλέον οικονομίας, δευτερευόντως.

Η Αμερική, εδώ και αρκετές δεκαετίες, αντιμετωπίζει την δεινή οικονομική της  κατάσταση με το να ‘’κόβει’’ διαρκώς χρήμα και να το ρίχνει στην αγορά της για να διατηρεί ένα τέτοιο επίπεδο κατανάλωσης που ικανοποιεί επιχειρηματίες και καταναλωτές.

Με τη μέθοδο αυτή το χρέος της έχει φτάσει σε κάτι τρις δολάρια χωρίς όμως να μπορεί κάποιος να την κατηγορήσει γι’ αυτό αφού όλοι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί βρίσκονται υπό την απόλυτη καθοδήγηση της.

Αντίθετα, σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, μόλις μια χώρα λίγο παρεκκλίνει σπεύδουν οργανισμοί και σωτήρες να δώσουν συνταγές και φάρμακα για να σώσουν τον πάσχοντα ασθενή με το ανάλογο κάθε φορά όφελος.

Η μέθοδος πρωτοεφαρμόστηκε αρχικά στις δόλιες χώρες της Λατινικής Αμερικής, που έχουν καταληστευτεί από την αδηφάγο γείτονα, για να εξαχθεί αργότερα και στις  άλλες ηπείρους με ανάλογα αποτελέσματα.

Στην τελευταία περιπέτεια του 2008, που ακόμα μας κατατρέχει πέντε χρόνια μετά, η μια μετά την άλλη τράπεζες και οικονομίες, που είχαν φορτωθεί τα τοξικά χαρτοφυλάκια των αμερικανών κομπιναδόρων,  βρέθηκαν να καταρρέουν  σαν τους δίδυμους πύργους του μακρινού εκείνου 9/11.

Στην πατρίδα μας η έκθεση στον αμερικανικό ιό ήταν ασήμαντη.

Εδώ άλλα ζητήματα μας έκαιγαν.

Ο υπερδανεισμός του υπερμεγέθους, σπάταλου και αναχρονιστικού κράτους που συντηρείτο έτσι επί δυο αιώνες για να εξυπηρετούνται λογής προσκολλώμενοι, δημοσυντήρητοι και λοιποί την κρικέλα κρατούντες,  προς δόξαν των μαμάκηδων όπου γης.

Κατέφθασαν, λοιπόν, τα σαΐνια των διεθνών δανειστών για να μας σώσουν όπως τους άλλους επαίτες ανά την υφήλιο.

Το πρόβλημα ήταν το υπέρογκο δημόσιο χρέος.

Η συνταγή που δόθηκε ήταν να αφανιστεί ο αιμοδότης ιδιωτικός τομέας και να καταστραφεί η ραχοκοκαλιά της  οικονομίας.

Σε πραγματικά νούμερα οι άνεργοι ξεπερνούν τα δυόμιση εκατομμύρια.

Για να επανακάμψει η οικονομία και η απασχόληση, στα προ 2010 επίπεδα, θα πρέπει να έχουμε ρυθμούς ανάπτυξης  3,5 % το χρόνο, για μια εικοσαετία, πράγμα που φαντάζει εντελώς αδύνατο.

Κι όμως κανενός το αυτί δεν ιδρώνει και μόνη τους μέριμνα είναι πώς να σώσουν τις θέσεις του δημόσιου τομέα, που όλα, ανεξαιρέτως, τα κόμματα στη βουλή συμφωνούν να μείνει αλώβητος.

Είναι ειλικρινά οδυνηρό ένας άνθρωπος να χάνει την εργασία του.

Όταν όμως το κόστος συντήρησης ενός τέτοιου δυσκίνητου και αναποτελεσματικού κράτους  αποβαίνει σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας τότε νομίζω ότι οι αποφάσεις πρέπει να είναι ριζικές και δίκαιες.

Και δεν είναι μόνο το κόστος της μισθοδοσίας, είναι και όλες οι άλλες σπατάλες που έμαθαν τόσα χρόνια να κάνουν οι πολιτικοί μας, εις βάρος της δικής μας τσέπης και που τώρα, στα δύσκολα, δεν εννοούν να μειώσουν στο παραμικρό.

Η ατυχία της χώρας μας είναι ότι επί σειρά πολλών ετών δεν ευτύχησε να έχει μια ηγεσία που να στέκεται πλάι και όχι πάνω στην κοινωνία.

Είναι σίγουρα και ευθύνη ημών των ιδίων που στέλνουμε ως εκπροσώπους μας τη σάρα και τη μάρα που προβάλουν τα ‘’μέσα’’ που στηρίζουν φαύλες και λαοπλάνες ηγεσίες.

Σαν κατακλείδα, λοιπόν, αυτών των θλιβερών διαπιστώσεων να συμπληρώσω ότι, κακά τα ψέματα, είμαστε μια χώρα μικρή και αδύναμη και σίγουρα θα υφιστάμεθα τις  συνέπειες των χειρισμών των μεγάλων δυνάμεων,  που παλεύουν αποκλειστικά για τα δικά τους συμφέροντα.

Αν όμως είχαμε τουλάχιστον ταχτοποιημένα τα οικογενειακά μας δεν θα είμαστε εκτεθειμένοι σε τόσους κινδύνους όσους βρεθήκαμε μετά το αμερικανικό κραχ.

Στην καμπούρα μας, λοιπόν, αυτή τη στιγμή, ερίζουν δυο αντιμαχόμενες  οικονομικές, ας πούμε, σχολές.

Η αμερικανική με την λύση του φρεσκοτυπωμενου δολαρίου, που ακουμπά όμως στην ισχύ μιας πλανητικής υπερδύναμης με απίστευτες παντού άκρες και η  ειρωνικά αποκαλούμενη προτεσταντική της σχετικά ‘’ισχυρής’’ Γερμανίας με την λιτότητα για ευαγγέλιο, που βοήθησε την Δυτική να ενσωματώσει την δύσμοιρη Ανατολική μετά την πτώση του τείχους.

Επειδή οι εκλογές στην Γερμανία πλησιάζουν η αμερικανική προπαγάνδα έχει βαλθεί να αποδομήσει την οικονομική πολιτική της ‘’συμμάχου’’ και ‘’φίλης’’ και να επιβάλλει παντού την λύση του ‘’τυπώματος’’ για να βρεθούμε όλοι, στο τέλος, στο ίδιο καζάνι και να πάμε μαζί στον πάτο άκλαυτοι.

Τώρα που βρίσκεται η αλήθεια και που το ψέμα αυτά θα σας τα πουν οι λογής μαϊντανοί των τηλεοπτικών εκπομπών, που στις μέρες μας αντικατέστησαν τους σεισμολόγους, τους γεωλόγους, τους ιολόγους και τους λοιπούς καταστροφολόγους, που βρίθουν στην αγορά για να ποικίλουν τις νύχτες μας με δόσεις  τρόμου και απελπισίας και να μας οδηγούν πριν την ώρα μας εις τας αγκάλας του Μορφέως.

Καληνύχτα σας, λοιπόν, πατριώτες και καλή σας ανάσταση.