Κάντε υπομονή

                                                             

Ως ένας εκ των ‘’τυχερών’’ , που μου οφείλει το δημόσιο χρήματα από προμήθεια υλικών εδώ και τρεισήμισι χρόνια, ανηφόρισα προχθές μέχρι το ΤΠ&Δ, στην Ακαδημίας, να ρωτήσω  για την τύχη που θα έχω να πληρωθώ κάποτε τα οφειλόμενα.

-Α!  Είναι πολύ δουλειά, κύριε, δεν γίνεται να βγει τόσο γρήγορα.

-Δυο άνθρωποι την χειρίζονται και… πρέπει να απαντούν και στα τηλέφωνα… δεν είναι εύκολο πράγμα…

Μια κυρία, που κόντευε να βγει στην σύνταξη, πίσω από ένα άνετο γραφείο σε μια ευρύχωρη κλιματιζόμενη αίθουσα, πίσω από τα γκισέ,  με πήρε από τα μούτρα.

Την κοίταξα αποσβολωμένος.

-Ξέρετε τα… έχω ανάγκη τα χρήματα γι αυτό… ήρθα να ρωτήσω.

-Ναι αλλά δεν γίνεται έτσι. Έρχεστε εδώ και ρωτάτε… Τόσο καιρό κάνατε υπομονή… Λίγο καιρό ακόμα δεν πειράζει…

Το μυαλό μου είχε κολλήσει

Το στόμα μου είχε ξεραθεί.

Σκέφτηκα , δεν είναι δυνατόν… πρέπει να βλέπω όνειρο…

Αντί να είμαι εγώ ο αγανακτισμένος, που κάθιδρος μες στο λιοπύρι έκανα τόσα χιλιόμετρα να φτάσω μέχρι την όαση τους, μου επιτίθεται και από πάνω, η κυρία προϊσταμένη, επειδή την ενόχλησα στην εργασία, που είναι επιφορτισμένη να κάνει, να εξυπηρετεί το κοινό που την πληρώνει για να βρίσκεται εκεί.

Κι όμως αυτό που ζούσα δεν ήταν όνειρο αλλά η σκληρή πραγματικότητα.

Ούτε οι υπάλληλοι της υπηρεσίας, που κατανάλωναν τα υλικά που τους προμήθευα  ούτε η κυρία, που η υπηρεσία της ανέλαβε την εξόφληση των ληξιπροθέσμων οφειλών του δημοσίου, έδειξαν να κατανοούν την κατάσταση μου.

Είχαν απαίτηση εγώ, ο παθών, να δείξω κατανόηση στην δύσκολη θέση που τους έφερα να αναγκαστούν να δουλέψουν, τώρα, για μια υπόθεση που έπρεπε να είχε ρυθμιστεί εδώ και τρία χρόνια πριν.

Λες και έφταιγα εγώ για την αδυναμία της δικής τους υπηρεσίας να με εξοφλήσει έγκαιρα.

Κι όμως αυτή ήταν η αντιμετώπιση και η συμπεριφορά που εισέπραττα.

Της μύγας, που ενοχλεί και κοιτάμε, με το χέρι μας, να την διώξουμε από μπροστά μας.

Τώρα θα μου πείτε τι ψάχνω να βρω.

Μα μια απλή ανθρωπινή συμπεριφορά και κατανόηση.

Γιατί εγώ έτρεχα να εξυπηρετήσω τους υπαλλήλους της υπηρεσίας, που μου ζητούσαν πάντα με την διαδικασία του κατεπείγοντος τα υλικά , παρ όλο που η ώρα της  πληρωμής, πάντοτε, καθυστερούσε χαρακτηριστικά ;

Διότι συμμεριζόμουν την ανάγκη τους να διεκπεραιώσουν την δουλειά τους και σίγουρα χρειαζόντουσαν τα υλικά μου για να την φέρουν σε πέρας.

Αντίθετα εκείνοι ουδέποτε έδειξαν την ιδία κατανόηση, να προωθήσουν το αίτημα μου να εισπράξω τα οφειλόμενα τιμολόγια από την προμήθεια αυτή.

Και επειδή στο δημόσιο υπάρχει αυτή η διάχυση των αρμοδιοτήτων δήλωναν παντελώς αναρμόδιοι και με παρέπεμπαν από τον Άννα στον Καϊάφα.

Έτσι πάντα το ερώτημα μου και η απορία μου ήταν :

Καλά η αρμοδιότητα, αλλά η ανθρωπιά που χάθηκε ;                                                                           Η αχαριστία πως περίσσεψε ;                                                                                                               Αλλά απάντηση δεν έλαβα ποτέ.

Θα ήθελα μόνο, μέσα από αυτό το πικρό σημείωμα, να ρωτήσω τον κάθε νοήμονα συμπολίτη μου να μου πει, τι θα έκαναν όλοι αυτοί που μου συνιστούν  με τόση προθυμία να κάνω υπομονή;

Τι θα έκαναν, οι ίδιοι, αν βρισκόντουσαν στη θέση μου να τους οφείλει η υπηρεσία τους τα δεδουλευμένα τους  για τριάμισι ολόκληρα χρόνια  ;

Προφανώς θα είχαν σηκώσει επανάσταση. Θα  είχαν κλείσει τους δρόμους να μην με αφήναν να πάω στη δουλειά μου. Θα  παιάνιζαν παντού τραγούδια του Θωμά Μπακαλάκου και πανό, κουρελιασμένα, θα ανέμιζαν σαν βρώμικες κυλόττες σε όλη την πόλη.

Ίσως το ότι η δική μου αισθητική δεν συμβαδίζει με τις δικές τους πρακτικές γι αυτό και τιμωρούμαι  να κάνω υπομονή εις τον αιώνα τον άπαντα.