Τα μύρια κακά της μοίρας μας.

 

Μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει η παρακολούθηση της επικαιρότητας.

Μια κυβέρνηση που σέρνεται πίσω από τα προβλήματα σε ρυθμούς σλοου του μεσοπολέμου.

Σύσσωμη, σύμπασα η αντιπολίτευση στα κάγκελα, κατά το Λαλιωτικο πρότυπο του πρωτομάστορα του γενικευμένου μπάχαλου.

Και η κατάσταση μέρα με τη μέρα,  ώρα με την ώρα να βαίνει στα χειρότερα.

Την κατακερματισμένη μας κοινωνία βλέπουν και οι ‘’φίλοι’’ και ‘’σύμμαχοι’’ μας και σπεύδουν να την πολώσουν, ακόμα περισσότερο, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά που περιμένει ένα τσαφ για να μας κάνει όλους παρανάλωμα.

Οι ξένοι βέβαια τη δουλειά τους κάνουν και αυτό απορώ γιατί εκπλήσσει ορισμένους.

Στα διακόσια χρόνια της σύγχρονης ιστορίας μας πάντα ίδιος ήταν ο ρόλος τους.

Όταν η δική μας ηγεσία είναι ανίκανη να διαχειριστεί την εξουσία που της εμπιστευόμαστε και ο καθένας από το πόστο, που του δίνει ο λαός, να εκτελέσει την αποστολή του, τότε  τι να περιμένουμε από τους ξένους.

Και η μεν αποστολή της κυβέρνησης νομίζω ότι είναι προφανής και γνωστή στον καθένα μας.

Ο ρόλος της αντιπολίτευσης όμως σίγουρα δεν είναι αυτός της  καταστροφής,  του διασυρμού, της εύκολης και ανώδυνης καταγγελίας και της, πάση θυσία, υπονόμευσης.

Πιστεύω ότι η χώρα μας πρέπει να αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη των δώδεκα, που πρωτοενταχθηκε, που τα πολιτικά κόμματα σφαζοντουσαν έτσι ξεδιάντροπα για ψύλλου πήδημα.

Αυτό πούλαγε, τότε, αυτό εξακολουθεί να πουλάει ακόμα και σήμερα τέσσερις δεκαετίες μετά.

Ένας εμφύλιος στα ‘’μέσα’’ που δεν λέει να τελειώσει ποτέ.

Έχετε σκεφτεί ποτέ ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν από αυτή τη φαγωμάρα ;

Κερδισμένοι είναι αυτοί που με φερετζέ τη φαγωμάρα τρων και πίνουν και την Άρτα φοβερίζουν.

Τράπεζες, ΜΜΕ, κόμματα, διαπλεκομενοι πάσης φύσεως, με άλλα λόγια η ελίτ του τόπου, που την εμπιστευόμαστε να μας κυβερνήσει και να μας σώσει κάθε φορά από την καταστροφή. 

Αλλά αυτή η σωτηρία, φευ, δεν έρχεται ποτέ.

Ούτε με τα λαϊκά κόμματα ούτε με τους συναγερμούς ούτε με τις  ριζοσπαστικές ενώσεις ούτε με τις ενώσεις κέντρου ούτε με τους Τσιριμώκους ούτε με τας ‘’εθνοσωτηρίους επαναστάσεις’’ ούτε με τις νέες  δημοκρατίες ούτε με τους σοσιαλιστές της αλλαγής, της αρπαχτής και της ρεμούλας ούτε με τις επανιδρύσεις του κράτους ούτε με τις  πράσινες αναπτύξεις ούτε με τους τεχνοκράτες ούτε με τις συγκυβερνήσεις και τα Ζαππεια.

Χωρίς να θέλω να απογοητεύσω τους τελευταίους εραστές των μαγικών λύσεων, την σωτηρία, δυστυχώς, δεν θα την φέρουν οι καμμενοι χρυσαυγιτες του Συριζα.

Ο μόνος που δεν ευαγγελίζεται την σωτηρία είναι ο Κουτσουμπας που μας καλεί να βγούμε εμείς στους δρόμους για να αναλάβει μετά αυτός να μας ξαναβάλει μέσα.

Αν ήθελαν όλοι αυτοί να μας σώσουν θα έκαναν ότι ο τελευταίος οικογενειάρχης που βλέπει τα οικονομικά του να δυσκολεύουν.

Θα έκαναν οικονομία, απλά τα πράγματα.

Θα έκοβαν όλες τις δαπάνες από όλα τα υπουργεία, την Βουλή και τα κόμματα τους.

Θα περιόριζαν τις υπηρεσίες στο ελάχιστο.

Θα έστελναν κόσμο σπίτι του μέχρι νεοτέρας.

Θα φεροντουσαν με κατανόηση στο δράμα των συμπολιτών μας που είναι άνεργοι άστεγοι και  νηστικοί και δεν θα προκαλούσαν με τις εμφανίσεις και τα προνομιακά τους δικαιώματα.

Θα συνεργαζόντουσαν για να βρουν  λύσεις στα εκατομμύρια  προβλήματα  της  χώρας αντί να τσακώνονται σαν τα κοκόρια και  να δυναμιτίζουν την ενότητα του έθνους και του λαού.

Όλοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι έχουν τη λύση στο τσεπάκι ας την πουν να την μάθει όλος ο κόσμος.

Αλλά επειδή η λύση είναι η γνωστή για κάθε επίδοξο σωτήρα, φόροι και άλλοι φόροι και μετά νέοι φόροι που είναι όμως για το καλό μας, γι αυτό και την κρύβουν και μας την φυλαν για έκπληξη.

Σε αυτό, λοιπόν, το αδιέξοδο φτάνοντας γυρίζει ο πολύς κόσμος και λέει να ξεσηκωθούμε, να γίνει επανάσταση, μόνο με αίμα θα υπάρξει λύση.

Και  ρώτησα ο αφελής προχθές την αξαδέρφη μου που ξεστόμισε με ευκολία τη συνταγή που προτείνουν, λέει, και οι προοδευτικοί δημοσιογράφοι Καλαμουκης, Χατζηστεφανου κλπ.

Εσύ θα βγεις στο δρόμο να προτάξεις τα στήθη σου, οι γαμπροί σου, οι κόρες σου με τα πέντε εγγόνια σου, τα δυο ακόμα με πάνες ;

Εκεί άρχισαν τα μασήματα.

Ναι ,μεν, αλλά και αν δεν είμαι εγώ και οι δικοί μου θα είναι άλλοι.

Δηλαδή όλοι ονειρευόμαστε μια επανάσταση που κάποιοι άλλοι ,μακριά από το δικό μας σπίτι, μη μας πάρει και καμιά ξώφαλτση, θα κάνουν ένα χάπενινγκ, σαν αυτά που προβάλλει η τουβουλα από τις διάφορες πλατείες  με τα εξωτικά ονόματα.

 Εκεί και  αφού σκοτωθούν και καμπόσοι, αλλούτεροι, για να πληρωθεί το ρηθέν αίμα, σπέρμα κλπ, θα έρθει στην εξουσία ο μεσσίας , που οραματίζεται ο κάθε αιθεροβάμων και όλα θα συνεχίσουν λες και ήταν χτες.

Για όσους, λοιπόν, δεν ξέρουν τι θα πει εμφύλιος, αλλά και πόλεμος γενικότερα, ας ρωτήσουν όσους τον έζησαν και αποφεύγουν να μιλούν γι αυτό γιατί αισχύνονται.

Και όχι όσους περιγράφουν γλαφυρά και με κομπασμούς φανταστικές διηγήσεις.

Επί πλέον θέλω να υπενθυμίσω στους αφελείς ότι το 45-47 δεν υπήρχαν βίλες με πισίνες στη Μύκονο και στη Σαντορίνη ούτε σαλέ στην Αράχοβα, πόσο μάλλον Καγιέν και Τσερόκε.

Όσο για Μερσεντές ήταν αυτές οι μαύρες, οι χιτλερικές, που βλέπουμε σήμερα σε παλιές ταινίες.

Ποιος λοιπόν θα ξεσηκωθεί να διώξει ποιον ;

Να δω τη Ρένα και τη Ζωή σε ρόλο Άρη και Τζαβέλα και τι στο κόσμο, φίλτατοι.

Αυτά και καληνύχτα και όνειρα γλυκά.

Η επανάσταση μπορεί να περιμένει.