Καθηγητές χωρίς κολόμβια, δασκάλες χωρίς φαιοπράσινες

Την εποχή που τα εγχώρια μέσα αποκαλούσαν την Ελλάδα ψωροκώσταινα, το μακρινό ’60, οι μισθοί των ΔΥ αναφερόντουσαν από τους ίδιους ως τρεις κι εξήντα.

Με την αυγή του 2000 και κυρίως μετά την ένταξη στην ΟΝΕ οι μισθοί πήραν την ανηφόρα, σε προκλητικό μερικές φορές βαθμό, και οι ΔΥ κατέστησαν οι όλβιοι των μισθωτών, αν όχι απάντων των εργαζομένων.

Από το ’10 άρχισαν οι περικοπές.

Όσο παρανοϊκά και αλλοπρόσαλλα αυξήθηκαν, άλλο τόσο αψυχολόγητα κατρακύλησαν.

Παρά ταύτα για μια πολλή μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας η απασχόληση στο δημόσιο φαντάζει αρκούντως ελκυστική.

Θες η βεβαιότητα της μονιμότητας. Θες η light μορφή εργασίας.

Θες η πατροπαράδοτη λούφα και παραλλαγή. Θες η δυνατότητα ανακλητής απασχόλησης.

Όλα αυτά, για ορισμένους τύπους συμπολιτών μας, λειτουργούν άκρως δελεαστικά.

Είναι συμπολίτες και πολίτες με μόνιμη σημαία ευκαιρίας.

Πως τα όρνια μόλις οσμιστούν πτώμα ορμούν να το κατασπαράξουν ;

Έτσι κι αυτοί καραδοκούν την ευκαιρία να πιαστούν απ’ την κρικέλα του δημοσίου και να αράξουν για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Κάτι ανάλογο έδειξαν και τα αποτελέσματα των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων.

Όρμησαν οι ορδές των θεσιθηρώντων να μεταπηδήσουν από τις παιδαγωγικές  στις στρατιωτικές σχολές.

Κι εδώ δίκαια τίθεται η απορία.

Δηλαδή τα ελληνόπουλα, επί  δυο σχεδόν δεκαετίες, εκπαιδευόντουσαν από αριβίστες- οπορτουνιστές της κακιάς ώρας , που μόνο σκοπό είχαν την μονιμότητα, το αραλίκι και το γεμάτο πορτοφόλι, και όχι τον έρωτα και τη φλόγα της μετάδοσης γνώσεων, καλλιέργειας, πληροφοριών και πολιτιστικής ευαισθησίας ;

Κι αν οι ευκαιριστές αυτοί μεταπηδήσουν από την εκπαίδευση στις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, σημαίνει ότι θα μεταφέρουν την αδιαφορία, την αναισθησία και την νοοτροπία του βολέματος τους, στον πιο ευαίσθητο και εθνικά επικίνδυνο τομέα της κρατικής μας λειτουργίας ;

Και αυτό γίνεται αποδεκτό και ανεκτό χωρίς να διαρρηχθούν ιμάτια από τους μόνιμους αντιρρησίες  της όποιας αλλαγής και εξέλιξης σ’ αυτό τον τόπο ;