Βοήθα, καλέ μου, μη φαγωθούμε μεταξύ μας...

                                     πριν και μετά

Η χώρα κατεστραμμένη. Η κοινωνία διαλυμένη. Μια βαριά απογοήτευση έχει καταλάβει τους Έλληνες πέρα ως πέρα.

Τρανή απόδειξη ο καταποντισμός της χώρας στους Ολυμπιακούς αγώνες.

Αυτό που, για τις άλλες χώρες του κόσμου, ήταν μια γιορτή για μας αποδείχτηκε ένα μαρτύριο.

Στα χείλη όλων των Ελλήνων αθλητών  βρισκόταν, διαρκώς, η λέξη κρίση.

Όταν η καρδιά σου είναι μαύρη, με τι κουράγιο να αγωνιστείς και να διαπρέψεις ;

Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε, σε κρίση βρίσκεται όλος ο κόσμος.

Σε κρίση βρίσκονται η Ιταλία και η Ισπανία που σάρωσαν σε μετάλλια.

Σε κρίση, μόνιμη, επισιτιστική και οικονομική βρίσκονται οι Αφρικανικές χώρες που πρώτευσαν από τους δρόμους μέχρι και στον ακοντισμό.

Τέλος δεν νομίζω η Τζαμάικα, που σαγήνευσε τα πλήθη, να βρίσκεται σε υψηλότερη θέση,  στην παγκόσμια οικονομική κατάταξη, από την Ελλάδα.

Η αιτία, λοιπόν, της δικής μας μαυρίλας δεν είναι η οικονομική δυσχέρεια που διανύουμε.

Είναι ότι νιώθουμε προδομένοι, απογοητευμένοι και παγιδευμένοι από την πολιτική μας τάξη.

Στριμωγμένοι σε ένα αδιέξοδο τούνελ που δεν οδηγεί πουθενά.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, που λέει και  η λαϊκή  σοφία.

Η πολιτική μας τάξη, λοιπόν και μόνο, είναι υπεύθυνη και υπόλογη για την ψυχολογική καταβαράθρωση του ελληνικού λαού.

Τώρα τα έμμισθα όργανα, που αλωνίζουν στην «ενημέρωση», ξιφουλκούν κατά του 4^ου ράιχ, της Μέρκελ, του Σόιμπλε και όλων, όσων έχουν βγει και καταγγείλει, σε όλους τους τόνους, δημόσια, τους φταίχτες της κατάντιας μας.

Άπαντες, οι ξένοι εταίροι, έχουν ευθαρσώς και ευκρινώς καταγγείλει την πολιτική μας τάξη σαν αποκλειστική υπεύθυνη της ελληνικής τραγωδίας.

Η ίδια η πολιτική τάξη, όμως, και ‘’οι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις’’ των  μηντιαρχών  και των τσιρακιών τους, διαστρεβλώνουν το νόημα των λεγομένων τους.

Για να μην καταρρεύσουν οι ίδιοι, ή οι προστάτες και οι συνεργάτες τους, στρέφουν το φταίξιμο στην Γερμανία, στην Τρόικα, στην Αμερική, στο Κεφάλαιο, στους Εβραίους και όπου αλλού τους κατέβει.

Επί μισό αιώνα εγώ δεν είδα κανέναν άλλον να κουμαντάρει τον τόπο εκτός από τα κόμματα και τις παραφυάδες τους.

Επομένως τι μας φταίνε οι ξένοι όταν εμείς, όλοι μαζί, κλωτσήσαμε την καρδάρα ;

Και λέω όλοι μαζί γιατί ξέρετε καλύτερα από  εμένα πως όλοι βάλαμε το χεράκι, μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για να φουντώσει και να διαιωνιστεί η κομμματοκρατία και το δυναστικό κράτος (τίτλος βιβλίου του Γ. Καραγιώργη) που στήσαμε.

Ανωριμότητα, αφέλεια, αδιαφορία, από την μια. Βολέματα, φαγοπότια, επαρχιώτικοι νεοπλουτισμοί, μίζες, λαμογιές, κομπίνες, απάτες,  αρπαχτές από την άλλη, οδήγησαν την χώρα και τον λαό στο σημερινό χάλι.

Η ευθύνη είναι όλων. Ουδείς μπορεί να βγει και να υποστηρίξει: δεν ήξερα, δεν άκουσα, δεν είδα. Εκτός αν δηλώσει βλάκας.

Το πράγμα έκανε μπαμ από μακριά.

Πως αξιολογούσε τον εαυτό της η μέση  κοπελίτσα υπάλληλος   ΔΕΚΟ,  με το ζόρι απόφοιτος Λυκείου, που ξύνοντας και βάφοντας τα νύχια όλη την ημέρα έβρισκε στο βιβλιάριο της, κάθε δεκαπέντε, ένα χιλιάρικο ;

Πως  κρίνουν οι άνεργοι νέοι, σήμερα, τους γονείς τους που, με μια θέση στο Δημόσιο, κατάφεραν, με δέκα- δεκαπέντε χρόνια υπηρεσίας, να σηκώσουν εξαώροφη οικοδομή ;

Πως φαντάζει φυσικό, στην κυρία Κούλα από την εξωτική Φθιώτιδα, ένας Έλλην πολιτικός να είναι δισεκατομμυριούχος ;

 Πως δικαιολογούσαν, άπαντες οι κρατικοί λειτουργοί, την χλιδή και την σπατάλη που χαρακτήριζε την λειτουργία των υπηρεσιών τους ;

Κατελήφθημεν αίφνης εν υπνώσει και δεν εννοούσαμε τι συνέβαινε γύρω μας ;

Ή μήπως γλείφοντας το όποιου μεγέθους κόκκαλο έριχναν στον καθένα, μας έκλειναν το στόμα, τ’ αυτιά και τα μάτια, για να απολαύσουμε τη γλύκα της  άνομης προσόδου που είχαμε τσεπώσει ;

Μετά την ευωχία ακολουθεί ο λογαριασμός.

Ανεξάρτητα από το πόσο έφαγε ο καθένας, αυτοί που κάνουν το λογαριασμό ζητούν να πάρουν τα χρήματα τους.

Οι εκλεγμένοι και οι ισχυροί, αν και έφαγαν τον άμπακα, φυσικό είναι να στείλουν το λογαριασμό στους φουκαράδες, που τους προσκυνούν και του θαυμάζουν τόσα χρόνια.

Σου λέει, θες κόμματα, θα πληρώσεις. Η δημοκρατία στοιχίζει ακριβά.

Αλλιώς σου κοτσάρουμε μια επτάχρονη χούντα και μας ξανά- αγαπάς πάλι όπως το ‘74.

Έχετε καταλάβει γιατί τα κόμματα πρέπει να διαθέτουν πολυτελή γραφεία ενώ χρεώνουν εκατομμύρια τον λαό για την λειτουργία της Βουλής ;

Για ποιο λόγο παίρνουν δανεικα ενώ εισπράττουν από τον προϋπολογισμό δεκάδες εκατομμύρια ;

‘’Για να βγούμε από την κρίση πρέπει να θυσιάσουμε τα αφεντικά’’.   Λέει μια επιγραφή στον τοίχο με την υπογραφή των αναρχικών.

Το μεγαλύτερο αφεντικό στον τόπο μας είναι ,φίλε αναρχικέ, το ίδιο το κράτος.

Το κράτος  που ζει και υπάρχει από τα χρήματα των επιχειρηματιών, πάσης φύσεως  και των ελεύθερων επαγγελματιών.

Αν πάψουν  αυτοί οι δυο πόλοι  χρηματοδότησης το κράτος καταρρέει αμέσως.

Ποιον θα θυσιάσεις, λοιπόν φίλτατε, τον αιμοδότη σου ;

Το κράτος δεν παράγει τίποτα.

Απλώς ξοδεύει.

Αυτά τα έξοδα, οι δαπάνες, που μετατράπηκαν στα χρόνια της κομματοκρατίας σε σπατάλες , έφεραν τη χώρα στο γκρεμό και τον λαό σε απελπισία.

Η έξοδος φαντάζει όντως αδύνατη ή έστω αβέβαιη.

Αν οι επίορκοι πολιτικοί, όλων των κομμάτων ανεξαιρέτως, δεν παραδεχτούν δημόσια την προδοσία που διέπραξαν σε βάρος του κόσμου και με μετάνοια και μεταμέλεια δεν προσπαθήσουν να συμμαζέψουν τα συντρίμμια,  τότε η λύση δεν βρίσκεται αλλού παρά στα χέρια των πολιτών .

Αυτοί θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και με άμεσες ,λαϊκές, συνοπτικές διαδικασίες θα οδηγήσουν την χώρα εκεί που υπάρχει το πιο ήσυχο λιμάνι.

Θα ανανήψουν οι υπότροποι δυνάστες ;

Ή  θα οδηγηθούμε σε λύσεις εμφυλίου σπαραγμού ; 

Ας βάλει η Παναγιά το χέρι της για να φυλάξει ο Θεός να μη φαγωθούμε μεταξύ μας.