Ο φερετζές της Μαριορής και το πολιτικό κόστος.

Ένας από τους πολλούς νεολογισμούς, που ήρθε και εγκαταστάθηκε τα τελευταία χρόνια στην καθημερινότητα  μας, είναι και αυτός του πολιτικού κόστους.

Με τον όρο πολιτικό κόστος, οι περί την εξουσία τυρβάζοντες, εννοούν τον πολίτικο αντίκτυπο που θα έχουν οι πράξεις τους και οι αντιδράσεις που θα προξενήσουν στην κοινωνία, με αποτέλεσμα την μείωση της αποδοχής του κόμματος που βρίσκεται στην κυβέρνηση.

Το πολιτικό κόστος, λοιπόν, είχαμε την πολυτέλεια να το συζητάμε και να κάνουν εμβριθείς αναλύσεις, οι ειδικοί, τις παλιές καλές εποχές. Τότε που έρεε  άφθονο το χρήμα και εμείς εδώ ομφαλοσκοπούσαμε και  ψάχναμε κατιτί να σπάσουμε την ανία μας.

Σήμερα με την χώρα κατεστραμμένη. Τους   μισούς και βαλε νέους στην ανεργία. Με  δεκάδες χιλιάδες άστεγους.  Με  σχολεία, νοσοκομεία,  ΑΕΙ και ΤΕΙ υπό κατάργηση,  έχουν ακόμα το θράσος να μιλούν για πολιτικό κόστος ;

Και να πω οι πολιτικοί ,άντε. είναι η δουλειά τους, να κοροϊδεύουν το κοσμάκη και να κοιτούν την εξασφάλιση της καρέκλας.

Οι άλλοι, οι δημοσιογράφοι, που έρχονται να μας ενημερώσουν, επιτρέπεται, έτσι ανενδοίαστα, να μιλούν για πολιτικό κόστος,  την ώρα που το κεφάλι όλων μας είναι πάνω στο πάγκο του χασάπη ;

Έχουμε γίνει μονότονοι να επαναλαμβάνουμε, σε όλους τους τόνους,  ότι ανεξάρτητα από τα μνημόνια, την τρόικα και τον κακό μας τον καιρό, το κράτος πρέπει να εκσυγχρονιστεί.

Δεν μπορούν να προβάλλουν χίλιες δυο δικαιολογίες και να κάνουν άλλες τόσες τσιριμόνιες για να αποφασίσουν να πάρουν επιτέλους τα μέτρα που πρέπει.

Να λιγοστέψουν το δημόσιο.

Τις σπάταλες τους.  Τις  κομπίνες τους. Τις  αρπαχτές τους.  Τις  μισθάρες τους.                          Τα  προνόμια τους.

Το φαγοπότι πήρε τέλος.

Αν δεν μπουν τώρα κανόνες και  αρχές  τα επόμενα χρόνια μας βλέπω στην κατάταξη των χωρών της υποσαχάριας ζώνης.