Έκκληση στην Αριστερά της καρδιάς μας.

Όλοι πλέον έχουμε συνειδητοποιήσει ότι από το 2008 η χώρα έχει μπει σε μια περίοδο κρίσης.

Το πολιτικό σύστημα, κατά την διάρκεια αυτής της δύσκολης συγκυρίας της πατρίδας μας,  αποδείχθηκε πολύ λίγο.

Δεδομένης αυτής της ανικανότητας του, να αντιπαρέλθει τις χρόνιες παθογένειες και να οδηγήσει τη χώρα σε μια διέξοδο, βρεθήκαμε δεμένοι χειροπόδαρα σε συμβάσεις, μνημόνια και προγράμματα.

Λύσεις που, αναγκαστικά, πρότειναν οι εταίροι μας, αφού η δική μας ηγεσία δεν είχε καμία πρόταση.

Σε όλη αυτή την διαδικασία, που μας απασχολεί κοντά δυο χρόνια τώρα, η σημαντικότερη, ιστορικά, πολιτική δύναμη του τόπου λάμπει δια της απουσίας της.

Η αριστερά !

Η πολιτική εκείνη δυναμική πτέρυγα, που στο παρελθόν είχε δώσει ιστορικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς, πολιτιστικούς και πνευματικούς αγώνες, έχει αποσυρθεί και αγωνίζεται ιδιωτεύοντας .

Στη χειρότερη ιστορικά στιγμή, από την γέννηση της αριστεράς στο τόπο μας, η πρωτοπόρος αυτή παράταξη βρίσκεται πολυδιασπασμένη.

Οι διάφορες ομάδες αντιμάχονται, πληγώνοντας την εικόνα της παράταξης, την ιδεολογία της αλλά το χειρότερο, τον ίδιο τον λαό που λεν ότι εκπροσωπούν.

Ο κόσμος, που την στιγμή αυτή δοκιμάζεται πολύ άγρια, αδιαφορεί αν  ο αρχηγός είναι ο Μήτσος, ο Πέτρος ή ο Τάκης κι αν το χρώμα θα είναι κόκκινο, ροζ ή κίτρινο.

Ο κόσμος, στην απόγνωση του, περιμένει μια πρόταση εξόδου από τον πολιτικό χώρο που αγάπησε, πόνεσε και πάλεψε για αυτόν και τις ιδέες, που του μπόλιασε στο παρελθόν.

Αντ' αυτού βλέπει μια αριστερά που ορθώνει διαρκώς τείχη προστασίας και περιχαράκωσης.

Που αδυνατεί να συνομιλήσει με τον σύντροφο.

Που απέχοντας από τις εξελίξεις εμφανίζεται ως μη έχουσα  άποψη.

Η θέση της  Ελληνικής Αριστεράς δεν είναι στο περιθώριο ! 

Επιβάλλεται να βρίσκεται δυναμικά παρούσα στις ζυμώσεις, στις συνομιλίες, στις εξελίξεις και κυρίως στις αποφάσεις.

Η απουσία και η αποχή αφήνει την πόρτα ανοιχτή σε αντιλαϊκές λύσεις και αυτό το έχουμε πληρώσει ακριβά στο παρελθόν.

Αν θέλει να αποδείξει ότι είναι άγρυπνος φρουρός των λαϊκών συμφερόντων, η θέση της είναι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις.

Οι καιροί άλλαξαν. 

Μια φιλειρηνική, διεθνιστική και προοδευτική αριστερά, δεν έχει στόχο την ένοπλη εξέγερση.

Το μήνυμα το είχε δώσει ο Γρήγορης Λαμπράκης εξήντα χρόνια πριν.

Τα πάντα λύνονται, από τότε, μέσω του διαλόγου.

Με επιχειρήματα, και όχι με τις γροθιές και τους σιδερολοστούς, προσπαθούσε ο μάρτυρας εκείνος της Ειρήνης και της Δικαιοσύνης να πείσει τα πλήθη και τις συντηρητικές, τότε, ηγεσίες.

Εξέλειπαν, λοιπόν, τα επιχειρήματα στη σημερινή αριστερά και προσπαθεί με τη βία να επιβάλλει την άποψη της;

Και όπου δεν χωρεί βία, αποχωρεί, απέχει ή κλείνεται στα τείχη του Περισσού και της Κουμουνδούρου και παρακολουθεί αποστασιοποιημένη την καταστροφή της χώρας και του λαού της;

Αν η Αριστερά έκλεψε τις καρδιές των πολιτών, στο παρελθόν, ήταν γιατί στις τάξεις της είχε συστρατευτεί όλη η αφρόκρεμα της ελληνικής διανόησης.

Σήμερα, δυστυχώς, μετά από σειρά λαθών και παραλείψεων, που απογοήτευσαν τον κόσμο, η παράταξη ορφάνεψε, λιγόστεψε, στέρεψε.

Στις επικείμενες εκλογές οι δημοσκοπικές έρευνες δείχνουν μια τάση συσπείρωσης στις αριστερές αποχρώσεις.

Στο χέρι της εναπομείνασας λογικής είναι να μην ξεπουλήσουν για άλλη μια φορά την εμπιστοσύνη του κόσμου.

Ας παραμερίσουν τα γελοία τείχη που ορθώνουν οι προσωπικές αντιπαραθέσεις και οι παιδιάστικοι εγωισμοί.

Αυτό που τους ενώνει είναι πιο ισχυρό από το διαίρει και βασίλευε που τους έριξαν στα πόδια τους οι προαιώνιοι εχθροί αυτού του τόπου. 

Η σωτηρία της πατρίδας τους καλεί να ξεχάσουν τις διαφορές. 

Να στρωθούν στη δουλειά.                   

Να αρθρώσουν μια πρόταση λογικής εντός των υπαρχόντων πλαισίων.

Οι εταίροι μας ισχυρίζονται ότι θέλουν το καλό μας.

Με τις λογικές τους προτάσεις και τις φιλολαϊκές τους λύσεις, ας κάτσουν οι εγκέφαλοι των αριστερών κομμάτων να διαπραγματευτούν μαζί τους, δεν δαγκώνουν, συζητούν και πείθονται όταν υπάρχουν επιχειρήματα.

Αν πάλι οι εταίροι μας υποκρίνονται και θέλουν να βλάψουν την πατρίδα μας, ιδού η ευκαιρία να τους ξεσκεπάσουν στην παγκόσμια κοινότητα.

Τότε θα έχουν κάθε δικαίωμα  να ζητούν την ανανέωση των  ευρωπαϊκών συνθηκών ή την αποχώρηση μας από την ένωση.

Έτσι λύνονται τα προβλήματα.

Οι αγώνες, για να έχουν θετική διεθνή απήχηση, δίνονται στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων και όχι στα πεζοδρόμια με σπασμένα λαϊκά κεφαλιά την ώρα που οι υποκινητές αράζουν στη ζεστασιά του Κοινοβουλίου.

Το παράδειγμα του Τάσσου Παπαδοπούλου είναι αρκετά  νωπό.

Προστάτεψε το λαό του και την εθνική του ανεξαρτησία με ένα απλό πολιτικό τρικ.

Σήμερα, νεκρός πια, δεδικαίωται .

Στα χνάρια, λοιπόν, αριστερών και πατριωτών πολιτικών ας βαδίσει η σημερινή πολιτική αριστερά ενωμένη.

Καιρός υπάρχει.

Ας βρεθεί και η διάθεση και ο λαός ξέρει να κρίνει και να στηρίξει την πραγματική Αλλαγή.

Η χώρα σας έχει ανάγκη. Ενωθείτε και νικήστε.

Αλλιώς σιωπήστε για πάντα. Εμείς θα σας έχουμε ξεγράψει.

Νυν υπέρ πάντων ο αγών.