Ιδού πως φτάσαμε στη χρεοκοπία.
26/03/2012
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥ
Αν ποτέ διερωτηθείτε τι εστί δημόσια περιουσία και πώς αυτή αξιοποιείται, το πιθανότερο είναι να μη λάβετε ποτέ απάντηση. Ενας λόγος είναι ότι το ελληνικό κράτος δεν γνωρίζει επακριβώς τον αριθμό των ακινήτων που κατέχει. Απλώς τα υπολογίζει σύμφωνα με παλαιότερη απογραφή γύρω στα 97.860.
Με τον ίδιο μπακαλίστικο τρόπο πιστεύει ότι κατέχει 6,5 εκατ. στρέμματα γεωτεμαχίων δασικών και χορτολιβαδικών εκτάσεων. Το μόνο βέβαιο είναι σε αυτή τη ιστορία ιδιοκτησιακής τρέλας, το σύνολο της εκτιμώμενης κρατικής ακίνητης περιουσίας φτάνει ή και ξεπερνά τα 350 δισ. ευρώ. Ποσό υπεραρκετό για την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους, αν βέβαια έβγαινε στο «σφυρί», ενώ όλο και κάτι θα έμενε για την τόνωση της εσωτερικής αγοράς.
Μόνο τα δυνητικά έσοδα από εκμισθώσεις ή εκποιήσεις της τεράστιας σταθερής περιουσίας του Δημοσίου εκτιμώνται ότι είναι της τάξεως των 2,5 δισ. ευρώ ετησίως. Από τα ενοίκια θα μπορούσαν να εισπραχθούν κάθε χρόνο 250-300 εκατ. ευρώ, ενώ σήμερα στο δημόσιο ταμείο μπαίνουν λιγότερα από 50 εκατ. ευρώ.
Φανταστείτε πώς θα γέμιζε ο κρατικός κορβανάς αν υπήρχε προγραμματισμός για τη σωστή διαχείριση της δημόσιας γης, αφού πρώτα γίνει πλήρης καταγραφή της και εκτίμηση της αγοραίας αξίας της.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ το ελληνικό Δημόσιο καταβάλλει ιδιαίτερα υψηλά μισθώματα σε ιδιώτες για την ενοικίαση κτιρίων όπου στεγάζονται υπηρεσίες του, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους ενοικιαστές των δικών του ακινήτων που πληρώνουν ψίχουλα.
Τεραστία περιούσια, αλλά...
Το κέντρο της Αθήνας είναι γεμάτο από κτίρια χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων που ανήκουν είτε σε διάφορα ασφαλιστικά ταμεία είτε σε δημόσιους φορείς.
Απ’ αυτά λιγότερο από 20% έχει εκμισθωθεί και τα περισσότερα έχουν αφεθεί στο έλεος του χρόνου παραμένοντας εδώ και χρόνια αναξιοποίητα παρότι πληρούν όλες τις προδιαγραφές για τη «φιλοξενία» -τουλάχιστον- των εκατοντάδων διάσπαρτων δημοσίων υπηρεσιών.
Παρά τα κατά καιρούς λεγόμενα καμία μελέτη για την αποδοτικότερη εκμετάλλευση των δημοσίων ακινήτων δεν έχει προχωρήσει, πλην αυτού του Ελληνικού όπου κι εκεί διαπιστώνονται γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, αφού κάθε τόσο αλλάζει ο οικοδομικός σχεδιασμός της συγκεκριμένης έκτασης των 6.500 στρεμμάτων.
Παράλληλα, το δαιδαλώδες καθεστώς που υπάρχει γύρω από τη μίσθωση, αγορά και πώληση κτιρίων γεωτεμαχίων καθώς απαιτούνται αποφάσεις των Διοικητικών Συμβουλίων των φορέων όπου ανήκουν επιτείνει το αλαλούμ. Σχεδόν όλες οι εταιρείες που ενδιαφέρθηκαν για τη διαχείριση ή εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας απεχώρησαν αρνούμενοι να συμπράξουν στο νομοθετικό χάος που επικρατεί.
Οπως φαίνεται τα «ασημικά» του Δημοσίου είναι δύσκολο να πουληθούν καθώς κι εδώ έχει βάλει το χέρι του το τέρας της πολυνομίας και της αλληλοκάλυψης των αρμοδιοτήτων που διέπει το διοικητικό και όχι μόνο σύστημα της χώρας μας.
Το Δημόσιο χάνει 2,5 δισ. κάθε χρόνο
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥΑν ποτέ διερωτηθείτε τι εστί δημόσια περιουσία και πώς αυτή αξιοποιείται, το πιθανότερο είναι να μη λάβετε ποτέ απάντηση. Ενας λόγος είναι ότι το ελληνικό κράτος δεν γνωρίζει επακριβώς τον αριθμό των ακινήτων που κατέχει. Απλώς τα υπολογίζει σύμφωνα με παλαιότερη απογραφή γύρω στα 97.860.
Με τον ίδιο μπακαλίστικο τρόπο πιστεύει ότι κατέχει 6,5 εκατ. στρέμματα γεωτεμαχίων δασικών και χορτολιβαδικών εκτάσεων. Το μόνο βέβαιο είναι σε αυτή τη ιστορία ιδιοκτησιακής τρέλας, το σύνολο της εκτιμώμενης κρατικής ακίνητης περιουσίας φτάνει ή και ξεπερνά τα 350 δισ. ευρώ. Ποσό υπεραρκετό για την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους, αν βέβαια έβγαινε στο «σφυρί», ενώ όλο και κάτι θα έμενε για την τόνωση της εσωτερικής αγοράς.
Μόνο τα δυνητικά έσοδα από εκμισθώσεις ή εκποιήσεις της τεράστιας σταθερής περιουσίας του Δημοσίου εκτιμώνται ότι είναι της τάξεως των 2,5 δισ. ευρώ ετησίως. Από τα ενοίκια θα μπορούσαν να εισπραχθούν κάθε χρόνο 250-300 εκατ. ευρώ, ενώ σήμερα στο δημόσιο ταμείο μπαίνουν λιγότερα από 50 εκατ. ευρώ.
Φανταστείτε πώς θα γέμιζε ο κρατικός κορβανάς αν υπήρχε προγραμματισμός για τη σωστή διαχείριση της δημόσιας γης, αφού πρώτα γίνει πλήρης καταγραφή της και εκτίμηση της αγοραίας αξίας της.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ το ελληνικό Δημόσιο καταβάλλει ιδιαίτερα υψηλά μισθώματα σε ιδιώτες για την ενοικίαση κτιρίων όπου στεγάζονται υπηρεσίες του, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους ενοικιαστές των δικών του ακινήτων που πληρώνουν ψίχουλα.
Τεραστία περιούσια, αλλά...
Το κέντρο της Αθήνας είναι γεμάτο από κτίρια χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων που ανήκουν είτε σε διάφορα ασφαλιστικά ταμεία είτε σε δημόσιους φορείς.
Απ’ αυτά λιγότερο από 20% έχει εκμισθωθεί και τα περισσότερα έχουν αφεθεί στο έλεος του χρόνου παραμένοντας εδώ και χρόνια αναξιοποίητα παρότι πληρούν όλες τις προδιαγραφές για τη «φιλοξενία» -τουλάχιστον- των εκατοντάδων διάσπαρτων δημοσίων υπηρεσιών.
Παρά τα κατά καιρούς λεγόμενα καμία μελέτη για την αποδοτικότερη εκμετάλλευση των δημοσίων ακινήτων δεν έχει προχωρήσει, πλην αυτού του Ελληνικού όπου κι εκεί διαπιστώνονται γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, αφού κάθε τόσο αλλάζει ο οικοδομικός σχεδιασμός της συγκεκριμένης έκτασης των 6.500 στρεμμάτων.
Παράλληλα, το δαιδαλώδες καθεστώς που υπάρχει γύρω από τη μίσθωση, αγορά και πώληση κτιρίων γεωτεμαχίων καθώς απαιτούνται αποφάσεις των Διοικητικών Συμβουλίων των φορέων όπου ανήκουν επιτείνει το αλαλούμ. Σχεδόν όλες οι εταιρείες που ενδιαφέρθηκαν για τη διαχείριση ή εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας απεχώρησαν αρνούμενοι να συμπράξουν στο νομοθετικό χάος που επικρατεί.
Οπως φαίνεται τα «ασημικά» του Δημοσίου είναι δύσκολο να πουληθούν καθώς κι εδώ έχει βάλει το χέρι του το τέρας της πολυνομίας και της αλληλοκάλυψης των αρμοδιοτήτων που διέπει το διοικητικό και όχι μόνο σύστημα της χώρας μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου