Τα χειροκροτήματα και η αισθητική της πίστας

Είπε, κάποτε, ένας διάσημος ότι η μόνη αρνητική δημοσίευση για κάποιον είναι η αγγελία του θανάτου του.
Την άποψη αυτή ακολουθώντας τα στελέχη της Ιπποκράτους, βλέπουμε να κατακλύζουν με τα όποια καμώματα τους τα ΜΜΕ.
Όχι ότι και τα μέσα δεν σπεύδουν να ασχοληθούν, ασμένως, με την εν λόγω παράταξη.
Είχε από τον ιδρυτή της αυτό το νακ.
Από την πρώτη στιγμή τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω στο μπλουζάκι του ιδρυτή και στα τριχωτά στελέχη του.
Αγάλια, αγάλια η κοινή γνώμη εθίστηκε στο να δίνει περισσότερη σημασία στα ρούχα, στη κώμη, στα γένια και  στο στυλ που πλάσαραν οι πολιτικοί, παρά στις πράξεις τους.
Οι πράξεις τους, άλλοτε καρυκευμένες κι άλλοτε αλλοιωμένες ή και αποσιωπημένες, πέρναγαν από τα μέσα ξώφαλτσα και το κίνημα γιγαντώνονταν μέχρι που κουκούλωσε όλη τη χώρα.
Με την ίδια αλάνθαστη μέθοδο ήρθε και ο πρώην πρωθυπουργός στην εξουσία.
Εφάρμοσε την ίδια τακτική, προβλήθηκε ανάλογα από τα μέσα (και τα έξω ) και οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία, ολοκληρώνοντας το έργο που δεν πρόλαβε να τελειώσει ο πατέρας.
Σήμερα από τα μέσα, που ασταμάτητα εξακολουθούν να έχουν τα φώτα τους στραμμένα στην παράταξη,προβλήθηκαν σε εξαντλητικές επαναλήψεις τα χειροκροτήματα.
Τι χειροκροτούσαν οι τάλες και οι τάλαινες;
Την επιτυχία της παράταξης να φέρει τη χώρα στην κατάντια την σημερινή;
Τον νέο αρχηγό που είχαν αποδοκιμάσει πριν απο μόλις τέσσερα χρόνια;
Τα δημοσκοπικά τους αποτελέσματα που έφτασαν σε μονοψήφια νούμερα;
Την ανικανότητα τους να διοικήσουν το ίδιο τους το κόμμα που είναι εξίσου χρεοκοπημένο σαν τη χώρα και έχει απλήρωτους τόσους μήνες τους υπαλλήλους;
Ή μήπως την μετάλλαξη του κινήματος απο σοσιαλιστικό,κατά δήλωση, σε ακραία συντηρητικό και αντιλαϊκό, στην πράξη;
Οτι και να χειροκροτούν οι άφρονες, οι κάμερες είναι εκεί να "ενημερώνουν" τα πλήθη.
Να σας πω την καθαρή μου αλήθεια, δεν ξέρω ποσοι άφρονες ψηφοφόροι θα βρεθούν να πέσουν για πολλοστή φορά στη παγίδα που ξαναστήνουν το κίνημα και τα μέσα (ίσως μαζί με τα έξω).
Ισως, ο εθισμός τόσων δεκαετιών, να μην μπορεί να απεξαρτήσει τις μάζες  απο τον φορέα της μεσσιανικής Αλλαγής, που τόσο γλυκά αποκοίμιζε στις αγκάλες του, τέσσερις δεκαετίες, την γενιά του Πολυτεχνείου.
Ηταν όμως κι αυτό το νακ που τράβαγε σαν τον μαγνήτη τα πλήθη να παραληρούν κάτω απο τα μπαλκόνια.
Ηταν αυτές οι λεβεντιές που επιδίδοντο με μαεστρία άπαντα τα στελέχη ως απόδειξη της λαϊκής τους καταγωγής.
Οι γυροβολιές και τα τσακίσματα στις πίστες που μάγευαν τους πιστούς και ανέβαζαν τις κυκλοφορίες των μέσων και τους δείκτες εμπιστοσύνης στο κίνημα.
"Εγώ δεν παω Μέγαρο θα μείνω με τον παίδαρο".
Διατυμπάνιζε η μούσα του ιδρυτή υπονοώντας, προφανώς, τον ίδιο που εκείνη την εποχή απασχολούσε τα μέσα με την τεστοστερόνη του.
"Δικός μας" σου λέει είναι ο τύπος, άρα είμαστε στο πλευρό του.
Σκεπτόταν ο μέσος όρος της λαϊκής κυριαρχίας.
Αδυνατώ, ειλικρινά, να μπω στο μυαλό αυτού του τύπου συμπολίτη μας και να σας πω τι σκέπτεται σήμερα.
Μπορεί, αυτός ο ένθερμος υποστηρικτής, να είναι άνεργος, να είναι άστεγος, να είναι καταχρεωμένος, να μην έχει να ταϊσει τα παιδιά του ή και να έχει μόλις παραγγείλει το καινούργιο μοντέλο γιωτ, να έχει μόλις τελειώσει τη βίλα του στη Βουλιαγμένη, να εχει διοριστεί σε μισο- δημόσια τράπεζα με δέκα χιλιάρικα μισθό το μήνα.
Οποια και να είναι η σημερινή του κατάσταση απο οικονομικοκοινωνικής άποψης, αυτό που παραμένει αναλλοίωτο και τείνει να σταθμίσει την εκλογική του απόφαση, είναι η αισθητική της πίστας.