Ο Δημήτρης Δημητριάδης και η άποψη του για την κρίση.

 

Το καλύτερο εξαγώγιμο «προϊόν» που διαθέτει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι ένας άνθρωπος του θεάτρου!

Ο άνθρωπος που έχει δηλώσει στο παρελθόν με τον πλέον εύστοχο τρόπο ότι «Η Ελλάδα είναι ένας δημόσιος οργανισμός προσωπικού ολέθρου» είναι κάποιος που εργάζεται ακαταπόνητα επί δεκαετίες μέσα σε ένα ταπεινό διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη, μακριά από το χυδαίο θόρυβο των «καπουτσίνο» και των κομμένων εξατμίσεων των συμπατριωτών του, γράφοντας θεατρικά αριστουργήματα που ανεβαίνουν στις μεγαλύτερες σκηνές της Ευρώπης.
Προ εικοσαετίας δεχόταν τη λάσπη και τη χλεύη του «Γεωργουσοπουλικού» θεατρικού κατεστημένου που έθαβε δίχως δεύτερη σκέψη τα έργα του ως δήθεν avant-garde σχοινοβασίες με σκοπό την προβοκάτσια. Και όλα αυτά σε μία εποχή κατά την οποία έλαμπε ήδη το άστρο του ως θεατρικού συγγραφέα, ποιητή και μεταφραστή, με έργα που κινούνταν σε δυσθεώρητα ύψη πνευματικότητας.
Το όνομα αυτού Δημήτρης Δημητριάδης, το πιο γνήσιο ελληνικό «προϊόν» που «εξάγεται» στο εξωτερικό, κάτι το οποίο χρεώνεται καθ' ολοκληρία στον ίδιο και το έργο του, σε καμία περίπτωση όμως στις ευγενείς χορηγίες των εκάστοτε ευαγών δημόσιων φορέων. Ό,τι έκανε το έκανε μόνος του.

 

Αυτό που ονομάζουμε σήμερα κρίση, είναι μια κρίση που αφορά μια υπαρξιακή οντότητα μιας χώρας και ενός λαού. Δεν είναι μια κρίση μόνο οικονομική. Είναι ένα μεγάλο ερώτημα το αν αυτή η χώρα μπορεί να ζήσει συνεχίζοντας το δρόμο που είχε. Δηλαδή αυτή η πολιορκία, η χιλιετής πολιορκία της χώρας από τον εχθρό, είναι μια αντίσταση στο καινούριο διότι τα πράγματα μέσα στη χώρα έχουν τελειώσει. Αυτός είναι ο θάνατος της και η χώρα δεν δέχεται την αλλαγή, τη ριζική αλλαγή. Αρνείται τον άλλο εαυτό της και αυτό είναι θάνατος, Όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Η άρνηση του να δούμε και να παραδεχτούμε ότι έχει κλείσει ένας ιστορικός κύκλος και ότι τις όποιες συνέπειες πρέπει να περάσουμε σε κάτι άλλο. Βέβαια ταυτόχρονα η πραγματικότητα μας απογοητεύει γιατί συνεχώς βλέπουμε τις επαναλήψεις των επαναλήψεων. Φοβόμαστε να πάρουμε το ρίσκο του καινούριου, να παραδεχτούμε ότι κάποια πράγματα έχουν τελειώσει και αυτό δεν είναι ούτε αρνητικό, ούτε πεσιμιστικό, ούτε τίποτα. Είναι ελπιδοφόρο. Μόνο αυτό είναι ελπιδοφόρο. Αυτό θα δώσει ώθηση για ξεκίνημα.

Φοβάμαι πως μια μεγάλη μερίδα των "επαναστατημένων" ζητούν την επαναφορά στο πριν. Στο βόλεμα. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο μόνο αυτό. Αυτό για μένα είναι ότι πιο σκοτεινό και απαισιόδοξο. Για παράδειγμα αυτός ο μονόλογος που έχει το «Πεθαίνω σαν χώρα» στο τέλος του, είναι ακριβώς αυτό. Η στενόμυαλη οπτική των ανθρώπων. Αυτό συμβαίνει γιατί η πώρωση και η διαφθορά έχει πια φτάσει μέχρι το μεδούλι και οι άνθρωποι δεν έχουν άλλο στόχο ζωής παρά την καλοπέραση. Και τίποτα άλλο.

Πηγή: Το καλύτερο εξαγώγιμο «προϊόν» που διαθέτει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι ένας άνθρωπος του θεάτρου! | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/126184#ixzz2ho3DHzat