ΣΤΑΘΜΙΣΤΗΣ - ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ

Αναδιφώντας στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού φτάνεις σε μια ιστορική καμπή που η ελλαδική μουσική συναντιέται με αυτήν του ελληνισμού της Ιωνίας. Αν εξαιρέσουμε την επίδραση των αμανέδων, που μικρές   όμως πληθυσμιακές ομάδες είχαν επηρεάσει, τα ακούσματα, οι παραδόσεις   και οι μουσικές εκφράσεις των δυο πλευρών του Αιγαίου ήσαν, εν πολλοίς, ταυτόσημες. Η προφανής ευρωπαϊκή επίδραση των μουσικών προτιμήσεων, του μεγαλυτέρου μέρους   των ακμαζόντων αστικών κέντρων ένθεν κακείθεν, προσέδιδε την απόλυτη   ταυτότητα στις δυο πλευρές, με αποτέλεσμα η όσμωση να είναι αυτόματη και η μουσική παράγωγη να συνεχίσει απρόσκοπτα την ανοδική επιτυχή πορεία της. Η εμφάνιση στην Αθήνα- και κυρίως στον Πειραιά- του μεσοπόλεμου των καφέ αμάν και του είδους της μουσικής που διακονούσαν απασχόλησε κάποιες λίγες εκατοντάδες περιθωριακούς τύπους . Τόσους όσους και στην δεκαετία του εξήντα συντηρούσαν τα ‘’μπουζούκια’’ της εποχής. Παρ’ όλα αυτά, όμως, και ενώ αστοί και μικροαστοί ε

                                                              Ως ένας εκ των ‘’τυχερών’’ , που μου οφείλει το δημόσιο χρήματα από προμήθεια υλικών εδώ και τρεισήμισι χρόνια, ανηφόρισα προχθές μέχρι το ΤΠ&Δ, στην Ακαδημίας, να ρωτήσω   για την τύχη που θα έχω να πληρωθώ κάποτε τα οφειλόμενα. -Α!   Είναι πολύ δουλειά, κύριε, δεν γίνεται να βγει τόσο γρήγορα. -Δυο άνθρωποι την χειρίζονται και… πρέπει να απαντούν και στα τηλέφωνα… δεν είναι εύκολο πράγμα… Μια κυρία, που κόντευε να βγει στην σύνταξη, πίσω από ένα άνετο γραφείο σε μια ευρύχωρη κλιματιζόμενη αίθουσα, πίσω από τα γκισέ,   με πήρε από τα μούτρα. Την κοίταξα αποσβολωμένος. -Ξέρετε τα… έχω ανάγκη τα χρήματα γι αυτό… ήρθα να ρωτήσω. -Ναι αλλά δεν γίνεται έτσι. Έρχεστε εδώ και ρωτάτε… Τόσο καιρό κάνατε υπομονή… Λίγο καιρό ακόμα δεν πειράζει… Το μυαλό μου είχε κολλήσει Το στόμα μου είχε ξεραθεί. Σκέφτηκα , δεν είναι δυνατόν… πρέπει να βλέπω όνειρο… Αντί να είμαι εγώ ο αγανακτισμένος, που κάθι

Διαφήμιση κλιματιστικού παρουσιάζει μια οικογένεια, που έχουν, κατακαλόκαιρο, μετατρέψει το σπίτι τους σε ψυγείο. Έτσι διατηρούν την τροφή του κατοικίδιου πιγκουΐνου(!) στην κρεμάστρα, τα παγάκια του συζύγου στο συρτάρι και το παγωτό στο μπουφέ. Σαν να μην έφτανε το ένα ατόπημα ο ‘’καλός’’ διαφημιστής παρουσιάζει πατέρα και γιο ‘’ανάπηρους’’   να ζητούν τα πάντα από μια μάνα   Παναγιωταρά. Και τρίτο και φαρμακερό το παιδί που πεινά να ζητά να χορτάσει με παγωτό. Τόσα στραβοπατήματα σε ένα διαφημιστικό μήνυμα λίγων δευτερολέπτων δεν νομίζω να έχουν ξαναγίνει. Θα μου πείτε εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ψάχνεις ψύλλους στ’ άχυρα. Κι όμως, φίλοι μου, αυτοί που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, αν ήσαν πιο σοβαροί και μετρημένοι,   σήμερα η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική. Και τα διαφημιστικά σποτάκια, αλλά και οι πολύωρες εκπομπές, πρέπει να περνούν μηνύματα και συμπεριφορές που να σπρώχνουν την κοινωνία εμπρός. Γνωρίζουμε όλοι ότι μια ώριμη κοινωνία θα απαιτήσει

                             Αχός βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν επειδή την προηγούμενη εβδομάδα η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει μια δημόσια επιχείρηση και να την επαναλειτουργήσει με νέα μορφή. Απ’ όσο ξέρω σε όλο τον κόσμο κάπως έτσι έχουν τα πράγματα σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Οι επιχειρήσεις κλείνουν και ανοίγουν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Εξ’ ου και οι πινακίδες με την επιγραφή: ‘’ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΥΠΟ ΝΕΑ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ’’ Για ποιο λόγο μια τόσο κοινότυπη και συνηθισμένη διαδικασία θα πρέπει να αποτελέσει αιτία πολέμου ; Θα μου πείτε πρόκειται για τηλεοπτικά κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς που ενημερώνουν   τον κόσμο ! Αν όμως δεν με απατά η μνήμη μου τα κανάλια και οι σταθμοί αυτοί τον τελευταίο χρόνο, και όχι μόνο, υπολειτουργούσαν με διαρκείς απεργίες και κινητοποιήσεις με αποτέλεσμα ενημέρωση να μην υπάρχει. Επομένως τι ακριβώς έχασαν όσοι από τους πολίτες διαμαρτύρονται ; Άλλα και να υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο. Τα