ένα χρυσόψαρο μέσα στην γυάλα

                              αραία αραία να φαινόμαστε καμια πενηνταρέα

«Αντιδρά η ΟΛΜΕ σε ενδεχόμενο αύξησης του ωραρίου των εκπαιδευτικών»   οι εφημερίδες.

Σε μια χώρα χρεοκοπημένη και σε ένα λαό χειμαζόμενο υπάρχουν ακόμη τύποι που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα.

Είναι όλοι αυτοί που απολαμβάνουν την προστασία και την θαλπωρή της πατερναλιστικής κοινωνίας που φτιάχτηκε στις δεκαετίες 70 – 80 και μακροημερεύει μέχρι σήμερα που μιλάμε.

Σκοπός δε, όσων έχουν πιαστεί και κρατιούνται γερά από την κρικέλα του δημοσίου, είναι να συνεχιστεί  αυτό για πολλά- πολλά ακόμη χρόνια.

Τώρα αν, για χάρη αυτών των λίγων και εκλεκτών, καταστρέφονται όλες οι υπόλοιπες κατηγορίες πολιτών, αυτό πολύ λίγο τους ενδιαφέρει.

Οι τύποι αυτοί, με την ανοχή και συμπαράσταση σύσσωμης της πολιτικής τάξης, είναι κλεισμένοι σε μια γυάλα.

Από κει αντικρίζουν τον υπόλοιπο κόσμο σαν τα χρυσόψαρα.

Έξω αστράφτει και βροντά κι αυτοί το χαβά τους.

Γιαβάς γιαβάς και χαλαρά και φραπεδιά και ερμηνεία των νόμων και των εγκυκλίων κατά το δοκούν  και καμιά κομπινούλα για το μπαξίσι …e la nave VA…

Αυτοί εξακολουθούν να ζουν με τους αστικούς μύθους του φτωχού δημοσίου υπαλλήλου και του πλούσιου εμπόρου, ότι είναι σκληρά εργαζόμενοι και βαριά φορολογούμενοι.

Βγείτε, καλοί μου κύριοι, στην κόλαση της πραγματικής εργασίας και τότε θα δείτε πόσα απίδια βάζει ο σάκος.

Είπε, ο έρημος ο υπουργός, να αυξηθούν οι ώρες των εκπαιδευτικών ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες με τους υπάρχοντες και να εξοικονομηθούν χρήματα  από τους νομαρχιακούς, αναπληρωτές και όλη αυτή την στρατιά των πλαγίως απασχολούμενων.

(Δεδομένης , βλέπετε, της σεπτεμβρίτιδος όπου όλες οι δασκάλες είναι έγκυες και όλοι οι δάσκαλοι  με ποδάγρες και εγκεφαλικά, από το καθισιό).

Πρόταση που είναι σωστή πέρα από το απολύτως αυτονόητο.

Τότε θυμούνται, οι σαϊνηδες, την σύγκριση με την Ευρώπη.

Μην πάτε μακριά. Κοιτάξτε  τους συναδέλφους σας στο γειτονικό ιδιωτικό σχολειό, που εργάζονται ημερησίως όσες ώρες δουλεύετε εσείς (τον κόσμο) σε μια εβδομάδα.

Όμως και πέρα απ’ αυτό.

Όταν ένα αφεντικό σε ταΐζει για τόσα χρόνια, είναι φοβερό, σε μια ανάγκη, να προσφέρεις λίγη εργασία παραπάνω  για τις ανάγκες της δουλειάς ;

Πόσο μάλλον όταν το αφεντικό είναι η ίδια σου η πατρίδα και σου ζητά μια τέτοια  εξυπηρέτηση.

Φαντάζεστε τους προγόνους μας, που έγραψαν το αλβανικό έπος του 40, να αντιδρούσαν σαν την ΟΛΜΕ ;

Θα μου απαντήσει, το λαμόγιο, ο συνδικάλας.

Τότε είχαμε πόλεμο !

Αμ και σήμερα πόλεμο έχουμε, κακομοίρη, αλλά εσύ μες στην  γυάλα, χαμπάρι δεν έχεις πάρει.