Ο (Ι)μπαγάσας της Ευρώπης

Κοινωνική υποχρέωση με οδήγησε το Σάββατο στην Κόρινθο.

Περνώντας από το Σχιστό γίναμε, για άλλη μια φορά, μάρτυρες μιας απαράδεκτης  εικόνας.

Τόνοι σκουπιδιών σκορπισμένοι παντού.

Αλλοδαποί  σέρνοντας καροτσάκια  να κατευθύνονται ομαδικά σε ένα χώρο  με            ψευδεπίγραφη ταμπέλα  ‘’υλικά οικοδομών’’  χωρίς να πείθει.

Σε όλη τη διαδρομή υπάρχουν μισοπεριφραγμένοι χώροι, που μέσα τους κρύβουν περισσότερα κακόγουστα και επικίνδυνα, από όσα φαίνονται απ’ έξω με γυμνό μάτι.

Θλιμμένη φίλη, ξεναγός, μέλος της συντροφιάς,  μας εξομολογήθηκε ότι είναι η μεγάλη ντροπή όλων των συναδέλφων της.

Παρακαλούν να μην τους τύχει δρομολόγιο κατά ‘κει κι αναγκαστούν να πουν χιλιάδες χαζές δικαιολογίες για να μπαλώσουν την απερίγραπτη κατάσταση που αντικρίζουν οι ξένοι τουρίστες.

Προσέξτε πως ήταν ημέρα Σάββατο.

Αν πείτε να περάσετε Κυριακή θα ζήσετε άλλο μαρτύριο οσμών, εικόνων, ήχων και άλλων συναισθηματικών και αισθητικών τραυμάτων.

Παζάρια γίνονται σε όλες τις χώρες και σε όλες τις πόλεις του κόσμου.

Πολλά μάλιστα αποτελούν και τουριστική ατραξιόν με μεγάλη ζήτηση.

Τέτοια γυφτιά, τέτοια απελπισία, τέτοια παραβατικότητα στοιχειωδών κανονισμών, δεν νομίζω να συναντήσετε πουθενά στο κόσμο.

Δεν σας λέω για το παζάρι του Άμστερνταμ που ξετρελαίνεσαι από τα χρώματα και τα αρώματα.

Ανηφορίστε μέχρι την Κομοτίνη να δείτε ομορφιά και τάξη κι ελάτε μετά να κουβεντιάσουμε για το διαλυμένο κράτος των Αθηνών.

Από όλα αυτά τα έρημα κοινοτικά κονδύλια και τα κοινοτικά πακέτα στήριξης, που φαγώθηκαν από το ’80 μέχρι σήμερα, δεν βρέθηκε κομμάτι ευρώ να διατεθεί για να βελτιώσει αυτή την ξευτίλα ;

Ποιος θα λογοδοτήσει για όλη αυτή την απύθμενη ξεδιαντροπιά ;

Κι εγώ θα περάσω, πες, τρεις φορές το χρόνο.

Θα σεκλετιστώ, θα φωνάξω, θα εξοργιστώ και μετά θα το ξεχάσω.

Αυτοί που χρησιμοποιούν καθημερινά τη διαδρομή για να πάνε στις δουλειές τους.

Πόσα καντάρια αναισθησίας και ανευθυνότητας μπορεί να κουβαλάνε ;

Η διαφορά μας, από την υπόλοιπη Ευρώπη, είναι μια λεπτή, μικρή γραμμή, ένα Ι.

Εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας Ιμπαγασα.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι πως είμαστε σκέτος μπαγάσας.

Κοιτάξτε την διαφορά μεταξύ πολιτικών και κοινών θνητών.

Μετά την κοινωνική εκδήλωση ακολούθησε δεξίωση.

Ένας φωτεινός, δροσερός, πεντακάθαρος, χώρος πάνω στη θάλασσα.

Με περίφημα πιάτα, με άψογη εξυπηρέτηση, συνοδευομένη από, εξίσου με τον χώρο, φωτεινά χαμόγελα.

Στο τραπέζι γνωριστήκαμε και με ένα παλικάρι που διατηρούσε στην ευρύτερη περιοχή δυο φούρνους και μας περιέγραψε με αδρές γραμμές την κατάσταση.

Δυο, λοιπόν, οικογενειακές επιχειρήσεις,  της περιφέρειας, που παλεύουν, σε πείσμα των χαλεπών καιρών, να σταθούν και να επιβιώσουν, δίνοντας, ταυτόχρονα, δουλειά σε μια ντουζίνα χέρια η κάθε μια.

Από την μια η εργατικότητα, η πάλη  για την επιβίωση, η καθημερινή προσπάθεια  και από την άλλη το απόλυτο μπάχαλο, με ένα κράτος μπαταχτσή που έμαθε να κατατρώει τα τέκνα του και τα ‘’δάνεια της Αγγλίας’’.

Δυο φιλμ-σταθμός του Περράκη έχουν  καταγγείλει εδώ και δεκαετίες το πρόβλημα.

Στη συνέχεια και άλλα δικά του και άλλων δημιουργών στην ίδια άποψη.

Γιατί από πουθενά δεν υπήρξε αντίδραση ;

Γιατί οι σάτιρες του Αριστοφάνη δίδασκαν του Αθηναίους  και οι σύγχρονοι του δεν συγκινούν κανέναν ;

Δεν φταίνε, λοιπόν, μόνο οι πολιτικοί !

Η ευθύνη είναι και των πολιτών ψηφοφόρων.

Ή μάλλον, πιο σωστά, των εκλογέων.

Αν θέλουμε να απαλείψουμε τις παρενθέσεις από το Ι θα πρέπει την ίδια σπουδή της επιβίωσης μας να την διοχετεύσουμε και στην πολιτική μας οντότητα.

Δεν μπορεί άνθρωποι δημιουργικοί και δραστήριοι να συμβιβάζονται να εκπροσωπούνται από αποβράσματα φοιτητικού συνδικαλισμού, εργατοπατέρων, άεργων, τοκιστών και σουλατσαδόρων.

Κι αν δεν υπάρχουν, στο πολιτικό μας σύστημα, τέτοιοι άνθρωποι ικανοί να μας εκπροσωπήσουν θα πρέπει να τους φτιάξουμε.