Η μεγάλη χίμαιρα της πανάκειας του πτυχίου και ο μακρύς κατάλογος των χαμένων ονείρων.

Στη γενιά μας, αυτή του Πολυτεχνείου, το σημαντικότερο  αξιακό κριτήριο  υπήρξε το πτυχίο του Πανεπιστημίου.

Ήταν το μεράκι των ταλαίπωρων επαρχιωτών, των προηγούμενων δεκαετιών, που μετανάστευαν σιγά σιγά στα άστεα,  να δουν τα παιδιά τους να προκόβουν και να ξεφεύγουν από την μίζερη και κοινωνικά καταφρονεμένη ζωή των αγροτών και επαγγελματιών της επαρχίας, που δούλευαν για ένα κομμάτι ψωμί.

«Να πάρεις παιδί μου ένα χαρτί να γίνεις άνθρωπος να ξεφύγεις από την δίκη μας την ταλαιπωρία και τα βάσανα». Συμβούλευαν τα παιδιά τους οι γονείς και τα έσπρωχναν να σπουδάσουν.

Στο μυαλό τους, οι δουλειές που πρόσφεραν τα πτυχία των πανεπιστημίων, φάνταζαν παστρικές, σε σχέση με τις δικές τους χειρωνακτικές, που λέρωναν τα χέρια και ταλαιπωρούσαν το κορμί τους.

Έγινε και η δωρεάν παιδεία και θεώρησαν οι άνθρωποι ότι άνοιξε μια πόρτα μπρος τους.

Έτσι ο γιος του αγωγιάτη έγινε δικηγόρος, η θυγατέρα του τσομπάνη γιατρός , το παιδί του φούρναρη μηχανικός και της μαμής εκπαιδευτικός.

Εγκαταστάθηκαν πια μόνιμα στην Αθήνα και εκπλήρωσαν το όνειρο γενεών :

«Και σπουδαγμένοι και πρωτευουσιάνοι».

Δεν ξέρω πως λειτουργούν στις άλλες χώρες, αλλά εδώ στον τόπο μας, την όποια κοινωνική τάση υπάρχει πλήθος αετονύχηδων, που σπεύδουν να την εκμεταλλευτούν για να «κονομήσουν».

Από τη στιγμή που το πτυχίο έφτασε  να γίνει είδος πρώτης ανάγκης ξεφύτρωσαν, σα μανιτάρια, χιλιάδες φροντιστήρια όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης.

Από κοντά και ιδιωτικά σχολειά προς διευκόλυνση ορισμένων.

Σταδιακά περάσαμε από το χουντικό «κάθε πόλη και στάδιο κάθε χωρίο και γυμναστήριο», στο πασοκικό «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο κάθε χωριό και ΤΕΙ».

Όσο έφθινε η παραγωγή αγροτικών και βιομηχανικών προϊόντων τόσο αύξανε η παραγωγή πτυχιούχων.

Όσο αύξανε η παραγωγή πτυχιούχων τόσο έφθινε η ποιότητα της παρεχομένης παιδείας.

Έφτασαν πτυχιούχοι ΑΕΙ να κάνουν περισσότερα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη από τους μαθητές του δημοτικού του μεσοπόλεμου.

Αμφιβάλλω αν χώρα με δεκαπλάσιο πληθυσμό από τον δικό μας διαθέτει τόσους καθηγητές  πανεπιστημίου.

Πασχίζω, ακόμα, να καταλάβω πως γίνεται να λειτουργούν στην Αθήνα εκατό  θεατρικοί θίασοι και δη εν μέσω κρίσης.

Αλλά  και  πως μια στις τέσσερις γωνιές, κάθε σταυροδρομιού, να στεγάζει στάνταρ φαρμακείο.  

Η τάση του πτυχίου εξαφάνισε πολλά επαγγέλματα και υπερφόρτωσε άλλα.

Αράδα πτυχία μοίραζαν με ευκολία οι σχολές και γέμιζαν οι επαγγελματικοί σύλλογοι από μέλη.

Το δύσκολο ήταν να μπεις, μετά είχε ο θεός, οι φοιτητικές οργανώσεις των κομμάτων, τα γραφεία των βουλευτών και ο μπάρμπας στην Κορώνη.

Για όσους δυσκολεύονταν να μπουν βρέθηκε, από τους αετονύχηδες, η φάμπρικα των ξένων πανεπιστημίων και γεμίσαμε με foundations.

Με τούτα και με κείνα βρεθήκαμε με εκατοντάδες χιλιάδες πτυχιούχους που, όσοι είναι τυχεροί, δουλεύουν σήμερα για μισθό 600 και 800 ευρώ, ενώ ο αλλοδαπός υδραυλικός ή ψυκτικός παντελονιάζει τέσσερα με πέντε  χιλιάρικα το μήνα αφορολόγητα.

Τι είναι όμως προτιμότερο φίλτατοι τα βρώμικα χέρια με τη φόρμα και το κασκέτο  για η κουστουμιά και το ταγέρ και το άδειο πορτοφόλι ;

Επιπλέον από μόνο του το πτυχίο δεν λέει, το έρημο, και πολλά πράγματα.

Η μαζική παραγωγή πτυχιούχων, πλην του χαμηλού γνωστικού επιπέδου, εμφάνισε και έλλειμμα καλλιέργειας.

Βλέπαμε, λοιπόν, τους κατόχους των μαζικών πτυχίων, να ραίνουν με πανέρια άφωνους αοιδούς στις πίστες, να καφρωνουν στις κερκίδες και να ξημεροβραδιάζονται στα καζίνο.

Όσο για τις ταγεράτες ρήμαζαν τα ΖΑRΑ και τα HONDOS και έλιωναν τους καναπέδες καταναλώνοντας όλες τις αηδίες των ΜΕΓΑλων καναλιών.

Ο εστί μεθερμηνευόμενο ότι, την κάτσαμε τη βάρκα πατριώτες και η ευθύνη δεν είναι μόνο των κακών ξένων που μας φθονούν.

Η μεγαλύτερη ευθύνη είναι η δική μας.

Και για τις πολιτικές μας και για τις κοινωνικές μας και για τις οικονομικές μας επιλογές.