η σωτηρία της πατρίδος είναι πολύ ακριβό πράγμα

"Τελείωσε η περίοδος των αγκυλώσεων". Εξήγγειλε  σήμερα ο πρωθυπουργός.

Αναρωτιέμαι πόσες φορές έχουμε ακούσει τα ίδια ή και παρεμφερή λόγια από τους  σωτήρες μας, που εργολαβικά έχουν αναλάβει να μας σώζουν εκ περιτροπής κάθε τόσο.

Με πρόχειρους υπολογισμούς στα 38 χρόνια της δημοκρατίας, που γιορτάζουμε σήμερα, να λογαριάζετε κοντά εκατό χιλιάδες άτομα, ενεργά και παροπλισμένα, πέριξ της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και προεδρίας, που τρώνε πίνουν και την Άρτα φοβερίζουν χωρίς να τους καίγεται καρφί για εμάς που πληρώνουμε το φαγοπότι τους τόσα χρόνια.

Είναι το τίμημα βλέπετε της εξέλιξης του είδους μας.

Ενώ σε μια αγέλη λιονταριών ο αρχηγός, που πιθανόν δεν θα κυνηγήσει, το πολύ- πολύ  να φάει καλύτερο και περισσότερο μερίδιο φαγητού, στις ανθρώπινες κοινωνίες το τίμημα είναι δυσανάλογα μεγαλύτερο.

Και στις μεν προχριστιανικές κοινωνίες, ας πούμε ότι οι άνθρωποι ήσαν ανώριμοι και, υφίσταντο τα μαρτύρια των δεσποτικών εξουσιών, που είχαν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω τους.

Με την επικράτηση, όμως, της θρησκείας της αποκάλυψης και των μυστηρίων ,από τον αμνό του θεού, που ήρε την αμαρτία του κόσμου και μας δίδαξε την αγάπη και την φιλανθρωπία, πως είναι δυνατόν οι ομνύοντες στο όνομα του αιρετοί (δυνητικά) ηγέτες μας να φέρονται τόσο μπαμπέσικα ;

Πως  δέχονται,  αντί να μοιράζονται τον δεύτερο χιτώνα τους μεθ’ ημών, να ζουν αυτοί με δέκα χιλιάρικα το μήνα και η κοπελίτσα του σουπερ μάρκετ με τριακόσια ευρώ ;

Οποίαν καλή απολογία θα αιτηθούν ενώπιων του φοβερού βήματος του Χριστού όταν, με το καλό, θα έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα να κλείσουν τα μισόκλειστα, από το λίπος της εξουσίας, μάτια τους ;

«Όσοι γινούν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν  τους κυνηγάει ο λαός απ’ τα καλά που κάνουν». Έλεγε ο πατριάρχης του ελληνικού τραγουδιού διαμαρτυρίας.

Παρά τον θάνατο τόσων ,όμως έκτοτε,  το είδος εξακολουθεί να αυγατίζει και μιλιούνια σωτήρων εμφανίζονται, κάθε τόσο, προτείνοντας ο καθείς την δική του σοφία.

Μας έχουν πει κατά καιρούς ότι:

Είμαστε ασθενείς και πρέπει να είμαστε στο γύψο.

Ανήκουμε εις την δύση θέλοντας και μη.

Η Ελλάδα ανήκει σε εμάς και όχι στους άλλους.

Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς.

Να βάλουμε τούβλα στα καζανάκια μας για να έχουμε νερό.

Να ζούμε λιγότερο για να σωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία.

Να πάμε όλοι στις κάλτσες να ψηφίσουμε.

Να εργάζεται ένας σε κάθε οικογένεια για να πάει μπροστά η οικονομία.

Και τέλος, μόνιμα, να πληρώνουμε εμείς για να μας σώζουν εκείνοι.

Συνειρμικά, λοιπόν, μου ήρθε στο νου η ιστορία του ΠΑΟ.

Αφού, τα τελευταία χρόνια, πέρασαν διάφοροι σωτήρες, σαν πρόεδροι και συμμέτοχοι,

στο τέλος, τη λύση, στραφήκαν πάλι να τη δώσει ο κόσμος, πληρώνοντας αυτός τα όσα σπατάλησαν οι σωτήρες, τόσα χρόνια, και χρεοκόπησαν την ομάδα.

Έτσι γίνεται και με την πατρίδα μας.

Αυτοί τρων, αυτοί πίνουν, αυτοί τα κάνουν μούτι  κι έρχονται, τέλος,  σε μας να ζητήσουν να πληρώσουμε τα δικά τους σπασμένα.

Και προσέξτε δεν είναι μόνο η εξουσία. Είναι  όλο το σύστημα,  που έχει μάθει να ζει παρασιτικά. Πουλώντας  την εκδούλευση της σωτηρίας. Τάζοντας  λαγούς με πετραχήλια.

Απομυζώντας τις λίγες οικονομίες του κάθε νοικοκυριού. Για  να γίνουν υπέρογκες βουλευτικές αποζημιώσεις και συντάξεις. Βουλευτικές ,υπουργικές και προεδρικές λιμουζίνες. Τζακούζι,  πισίνες και βίλες στην Καστοριά για την βουλευτική χαλάρωση.

Και χίλια δυο άλλα περικαλλή, που θεωρούν ότι δικαιούνται, ως αμοιβή, για την σωτηρία, που μας προσφέρουν τόσα χρόνια.