Κι αυτό κακοήθεια παιδιά ;

 

Έχουμε ήδη διαβεί την  πρώτη δεκαετία της τρίτης χιλιετίας, της νέας χρονολογίας, και η χώρα μας βρίσκεται, κοντά,  ένα αιώνα πίσω.

Θέματα που, σε άλλες χώρες, έχουν λυθεί, πραγματικά, από τον 19^ο αιώνα, στη χώρα μας εξακολουθούν να αποτελούν αιώνιο αγκάθι.

Και δεν σας μιλώ για τις ανεπτυγμένες χώρες της δύσης.

Μιλάμε για χώρες του τρίτου κόσμου, που έχουν κτηματολόγιο, που έχουν ξεκάθαρο και μόνιμο φορολογικό σύστημα, που δεν αιφνιδιάζει μεσοχρονίς τον πολίτη, που εξυπηρετούν αυθημερόν  όσους θέλουν να ανοίξουν μια επιχείρηση, που σπεύδουν άμεσα να συνδράμουν τους πολίτες τους σε ανάγκη τα σώματα ασφάλειας , η πυροσβεστική, η ακτοφυλακή,  που τέλος πάντων, με μια λέξη,  υπάρχει κράτος.

Στη χώρα μας όλα αυτά εναπόκεινται  στη διακριτική ευχέρεια του κάθε κρατικού υπάλληλου.

Αν είναι στις καλές του, κι αν έχει ξυπνήσει από την καλή πλευρά, θα εξυπηρετηθείτε, αλλιώς θα ταλαιπωρείστε για ημέρες.

Το ελληνικό κράτος, από τη γέννηση του, θεωρήθηκε ιδιοκτησία μιας συγκεκριμένης  γεωγραφικής περιοχής.

Όταν, μάλιστα, από το 1911 ήρθε και η μονιμότητα, η κατάσταση εξελίχθηκε στη σημερινή κόλαση,  που όλοι βιώνουμε, σε κάθε συναλλαγή μας,  με την όποια δημόσια υπηρεσία.

Η χώρα έχει χαρακτηριστεί σαν, η τελευταία σοβιετική ‘’δημοκρατία’’,  και όχι άδικα.

Μια μόνιμη αγκύλωση, στην οποιαδήποτε εξέλιξη και πρόοδο, έχει καταστήσει τη χώρα ουραγό σε όλους τους τομείς.

Αυτά βλέπουν και ζουν όσοι άνθρωποι είναι απ’ έξω από το σύστημα.

Οι από μέσα έχουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα.

Είναι η αντίστοιχη ελληνική νομενκλατούρα.

Τέσσερις χιλιάδες ευρώ απαίτησαν οι υπάλληλοι της Βουλής, με τους δεκαοκτώ μισθούς, για τις δυο εκλογικές αναμετρήσεις.

750.000 ευρώ εισέπραξαν οι Μάνος –Τζήμερος για την συμμετοχή τους στην ίδια διαδικασία.

Εκατομμύρια παίρνουν τα κόμματα κάθε τρεις και λίγο.

Την ίδια ώρα που κόβουν την σύνταξη των  400 ευρώ της ανήμπορης γιαγιάς, τα φάρμακα της, το ΙΚΑ της.

Αναρωτιέμαι πόσα καντάρια ηθικής, πατριωτισμού, και δικαιοσύνης,  χρειάζονται για να αποφασίσει ένας πρωθυπουργός να απαλείψει αυτές τις κατάφορες αδικίες ;

Αν όλοι αυτοί, που έγιναν πρωθυπουργοί, γιατί έπεισαν το λαό ξεγελώντας τον ότι θα του λύσουν τα προβλήματα του, έκαναν ένα τόσο δα, από αυτά που έταζαν, σήμερα η πατρίδα μας θα βρισκόταν σε πολύ καλύτερη μοίρα.

Όλα, όμως, σκοντάφτουν πάνω σε αυτό το σύστημα με τα απίστευτα μακριά πλοκάμια, που θέλει να κρατά τη χώρα σε μόνιμη υπανάπτυξη.

Ποια συμφέροντα βλάπτονται από το κτηματολόγιο ;

Ποιοι αντιδρούν σε ένα απλό, δίκαιο και μόνιμο, φορολογικό σύστημα ;

Ποιοι ωφελούνται από το να τραβολογούν τους επιχειρηματίες, μήνες ή και χρόνια,, για να ανοίξουν μια επιχείρηση ;

Γιατί ο απλός πολίτης αδυνατεί να έχει την συνδρομή των υπηρεσιών, που πληρώνει με τους φόρους του,  την ώρα που πρώην πρωθ -  υπουργοί  και πολιτικά στελέχη απολαμβάνουν  πλουσιοπάροχα ;

Αν όλα αυτά δεν είναι ένδειξη οπισθοδρόμησης και ολοκληρωτισμού, τότε πως θα τα βάφτιζαν οι λείχοντες τον μέλιτα της εξουσίας, εντός και επί τα αυτά, επί  έτη και έτη ;