Το θέμα δεν είναι οι «180», αλλά οι «151»

 ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

 

Πολιτικά ενδιαφέρουσα είναι αναμφισβήτητα η κινητικότητα που αναπτύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ με πρόσχημα την ακύρωση μνημονιακών πολιτικών, αλλά βασικό στόχο τη διαμόρφωση ενός αντικυβερνητικού μετώπου μέσω του οποίου θα αποτρέψει την εκλογή νέου Προέδρου Δημοκρατίας και θα επιβάλει την προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Μόνο που οι εκλογές δεν είναι ο σκοπός, αλλά το μέσο. Κι εκείνο που δεν πρέπει να διαφεύγει από κανέναν είναι πως το ζητούμενο του όποιου πολιτικού σχεδιασμού δεν είναι και δεν μπορεί να είναι οι περιστασιακές συμμαχίες των 120 ή των 180, αλλά η διασφάλιση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας των 151 που δίνει τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης.
Ηταν αξιοπρόσεκτη η πρόσφατη αισιοδοξία του πρωθυπουργού ότι θα βρεθούν οι 180 που εξασφαλίζουν εκλογή Προέδρου. Αλλά αν και κατά πόσο η αισιοδοξία του είναι βάσιμη είναι κάτι που θα πρέπει να αποδειχθεί. Γιατί στην αντίθετη περίπτωση εκείνο που πλέον θα ενδιαφέρει είναι αν και υπό ποιες προϋποθέσεις θα καταφέρει ο Σαμαράς να βρεθεί μετεκλογικά επικεφαλής άλλων 150 βουλευτών για να σχηματίσει κυβέρνηση.
Ή -αντί του Σαμαρά- να βρεθεί στη θέση αυτή ο Τσίπρας, όπως θεμιτά και εύλογα, αλλά όχι και τόσο ρεαλιστικά, επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί εκείνο που δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει στους όποιους υπολογισμούς μας είναι η διαμορφωμένη -και μάλλον παγιωμένη- πολιτική πραγματικότητα: ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα διεκδικήσουν τη νίκη, αλλά με ποσοστά κάτω του 30%, οι νεοναζιστές του Μιχαλολιάκου δείχνουν ικανοί να κρατήσουν την τρίτη θέση, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι θα ακολουθήσουν, έπεται το ΚΚΕ κι από κει και πέρα η μάχη για την επιβίωση.
Τι προοπτικές διαμορφώνει αυτή η πραγματικότητα; Με τη ΝΔ πρώτο κόμμα υπάρχει δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης με συμμετοχή ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού, αν και δεν αποκλείεται να μη βγαίνουν τα «κουκιά». Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση βρισκόμαστε μπροστά στην καταγεγραμμένη αδυναμία του να εξασφαλίσει αξιόπιστες συμμαχίες. Γιατί τα περί αλλεπάλληλων εκλογών ή ψήφου ανοχής μόνο ως κακόγουστα αστεία μπορούν να εκληφθούν σε μια χώρα όπου η πολιτική σταθερότητα αποτελεί τη βασική προϋπόθεση επιβίωσής της. Κι όπου ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ν' απορρίπτει κάθε σκέψη προσέγγισης με την Κεντροαριστερά.