Γιατί δεν χαίρεται ο κόσμος και δεν χαμογελά πατέρα ;

Μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνεργασίας, το περασμένο καλοκαίρι,  έλπιζα πως θα μπει, επιτέλους ,ένα τέλος στην ατελείωτη κομματική φαγωμάρα.

 Ότι  οι πολιτικοί μας θα συμμαζευτούν να δουλέψουν, για να βοηθήσουν τη χώρα και την κοινωνία να βγει από τα βαθιά που βρέθηκε να κολυμπάει.

Έλπιζα, ακόμα ,ότι τα τρία κόμματα θα επεδίωκαν και θα επιδείκνυαν μια υποδειγματική πολιτική συμπεριφορά απαλλαγμένη από τις αμαρτίες του παρελθόντος.

Δυστυχώς και στις δυο περιπτώσεις απογοητεύτηκα οικτρά.

Πρώτα γιατί οι πολιτικοί της συγκυβέρνησης μιλούν πολύ και δουλεύουν λίγο και δεν δείχνουν καθόλου να νοιάζονται για τη χρεοκοπημένη χώρα και την χειμαζόμενη κοινωνία.

Και μετά γιατί ούτε χρηστή ούτε άμεμπτη μπορεί να χαρακτηριστεί η θητεία τους, ως τα τώρα, αφού πρόλαβαν πάλι να διορίσουν ημέτερους, να βολέψουν επιχειρηματικές φαμίλιες, αδιαφορώντας για τους αθλίους και τους κατατρεγμένους.

Περισσότερο όμως με πλήγωσε η αναχρονιστική και εξωπραγματική στάση της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος.

Σε μια χώρα χρεοκοπημένη και κρεμασμένη πάνω από τον ζέοντα κρατήρα του ηφαιστείου δεν αντιπολιτεύεσαι με απεργίες, συλλαλητήρια, πορείες , μπαχαλοσαματάδες και επικοινωνιακά σούρτα φέρτα.

Στόχος της αντιπολίτευσης είναι  ο σοβαρός έλεγχος του κυβερνητικού έργου.

Και σοβαρός έλεγχος σημαίνει πως καταγράφουμε μια - μια τις κυβερνητικές πράξεις, παρακολουθούμε την εξέλιξη τους, μετράμε τα αποτελέσματα τους και μετά ανακοινώνουμε στους πολίτες τα συμπεράσματα μας για την επιτυχία ή την αποτυχία της κάθε περίπτωσης και ταυτόχρονα παραθέτουμε το τρόπο με τον οποίο θα χειριζόμαστε εμείς την κάθε υπόθεση για να έχουμε καλύτερο αποτέλεσμα.

Το να ουρλιάζουμε στα παράθυρα,  στους δρόμους και στα έδρανα για να μας γράφουν τα κανάλια δεν είναι σύννομος, σύγχρονος και αποτελεσματικός τρόπος πολιτικής αντιπολίτευσης.

Μπορεί να ‘’πιάνει’’ σε φοιτητικές παρατάξεις, σε συνελεύσεις πολυκατοικιών, σε αθλητικά σωματεία, σε καφενεία, σε σφαιριστήρια.

Με τα κόμματα, που θέλουν να λένε ότι κόπτονται  για το καλό του τόπου και του λαού, δεν ‘’δένει’’ αυτό το συνολάκι.

Γι αυτό κι ο κόσμος τους απορρίπτει απαξάπαντες.

Ο κόσμος βαρέθηκε τα λόγια,  σιχάθηκε τους στημένους καυγάδες,  αηδίασε με το Λαλιώτικο σκληρό ροκ και όλες αυτές τις λεβεντιές της μακροημερεύσασας πλην ανέντιμης και καταστροφικής μεταπολίτευσης.

Ο κόσμος θέλει ανθρώπους σοβαρούς, εργατικούς και ικανούς να κάνουν έργα που θα δώσουν λύση στα προβλήματα του και όχι καραγκιόζηδες  και  φαταούλες.