Μια εικόνα 866 λέξεις.

Πάντοτε θαύμαζα τους ικανούς να εκφράζονται με λίγα λόγια.

‘’Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν’’

Έτσι είναι οι ποιητές, οι σκιτσογράφοι, οι συνθηματολόγοι των τοίχων, οι διαφημιστές, οι λεζαντογράφοι των εντύπων και άλλοι ειδικοί.

Έμενα η μοίρα μ’ έκανε να χρειάζομαι πολλά λόγια για να εκφράσω τον καημό μου.

Μόλις είδα λοιπόν αυτό το σκίτσο σε μια ημερήσια εφημερίδα έμεινα άφωνος από τον θαυμασμό.

Πως μπόρεσε αυτός ο τύπος με είκοσι λέξεις να πει όσα εγώ χρειάζομαι περί τις επτακόσιες για να ξεθυμάνω…

Και τι καταφέρνει να πει σε αυτή την πολύ επιτυχημένη γελοιογραφία.

Το αυτονόητο.

Το παιχνίδι που παίζεται ανάμεσα στα κόμματα για τον προσεταιρισμό των ψηφοφόρων που εργάζονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Έχω ξαναγράψει ότι οι εργαζόμενοι αυτοί αποτελούν περί το 15 με 20 τοις εκατό της εκλογικής μάζας.

Και λέω μάζας όχι τυχαία γιατί έτσι συμπεριφέρεται ο δημόσιος τομέας.

Ως αγέλη μετακινείται εκεί που θα διαπιστώσει ότι υπάρχει η πιο συφερτική  υπόσχεση.

Ο δημόσιος τομέας είναι σαν μια γυάλα.

Έξω αστράφτει και βροντά. Χάλαση κόσμου. Και μέσα, στη δημόσια θαλπωρή, οι παρεπιδημούντες βρίσκονται σε μια παιδική χαρά.

Στο δημόσιο τομέα οι εργαζόμενοι αισθάνονται σαν να συνεχίζονται τα σχολικά τους χρόνια.

Υπάρχει διάχυτη μια εφηβική συμπεριφορά ανεμελιάς, ανευθυνότητας, φυγοπονίας,συνορισιάς.                                                                                                                                                                Ένας γενικός παλιμπαιδισμός που έχει  άμεσο αντίκτυπο σε όσους έχουν την ατυχία να βρεθούν στην ανάγκη τους.

Γι αυτό και βλέπετε με πόση άνεση θα γυρίσει ο δημόσιος υπάλληλος να σας πει :

‘Φέρτε μου αυτή την υπογραφή από εκεί’.

‘Α! δεν πρόλαβα να σας φτιάξω τα χαρτιά σας, ελάτε αύριο’.

‘Δεν είναι εδώ η κυρία Τάδε και δεν μπορεί άλλος να σας εξυπηρετήσει’.

‘Χάθηκε ο φάκελος σας και πρέπει να μας φέρετε καινούργια δικαιολογητικά’.

Και άλλα τέτοια εξοργιστικά που θα έχετε ακούσει σε διάφορες συναλλαγές σας.

Συμπεριφορές που στον ιδιωτικό τομέα αποτελούν, το λιγότερο, αιτία απόλυσης.

Εκεί, μέσα στο χαλαρό κλίμα του στυλ  ‘’τα παιδία παίζει’’,  ο καθείς λέει άνετα ότι του έρθει στο στόμα, γνωρίζοντας ότι δεν έχει να υποστεί την παραμικρή  συνέπεια .

Αν δε τολμήσει κάποιος προϊστάμενος να ελέγξει τον αναιδή, τεμπέλη ή αδιάφορο υπάλληλο, πάραυτα θα κατηγορηθεί ως φασίστας, χουντικός ,καραδεξιός,  κομπλεξικός  και με άλλα τέτοια επίθετα κοσμημένος ,  αλλά και μπορεί να πάρει και δυσμενή μετάθεση αν τον καταδιώξει  η ‘’προοδευτική’’ συνδικαλιστική παράταξη για να δείξει ‘’πυγμή’’ στον ‘’κακό’’ προϊστάμενο.

Με τέτοια μυαλά που κυκλοφορούν βγαίνουν υπουργοί και ανακοινώνουν, ανερυθρίαστα, ότι έχασαν λίστες δισεκατομμυρίων , ξέχασαν να δηλώσουν κάποια εκατομμύρια που είχαν στην άκρη, άφησαν κονδύλια κοινοτικά που έμειναν ανεκμετάλλευτα, ψήφισαν νόμους που έβλαψαν πολλούς και ωφέλησαν ολίγους .

Είναι όλοι αυτοί οι ‘’καλομαθημένοι’’ της ελληνικής κοινωνίας.

Οι πρίγκιπες που απολαμβάνουν την προστατευτική φτερούγα της εξουσίας να τους προφυλάσσει από πάσα νόσο και πάσα μαλακία.

Οι απ’ έξω κοιτάζουμε από την κλειδαρότρυπα το πάρτι και τρέχουν τα σάλια μας.

Παρείσακτοι λαθρεπιβάτες στο σκάφος ‘’ η ωραία Ελλάς’’ καταμεσής του πελάγου.

 Η  πρώτη θέση, οι καμπίνες με θέα, τα ολόφωτα σαλόνια και τα θελκτικά ρεστοράν με τα λουκούλλεια γεύματα, οι σωστικές λέμβοι, όλα είναι για τους μετέχοντες στην κρατική εξουσία. .

Για μας, τους απ’ έξω, είναι το μηχανοστάσιο , τα γράσα, οι φασίνες  και το μπαλαούρο.

Ένα σκάφος με δυο λογιώ επιβάτες, τους βολεμένους και τους  ταλαίπωρους.

Οι μεν έχουν την εύνοια των πάντων και οι άλλοι ρίχνονται στο πυρ το εξώτερο.

Είδατε να ιδρώσει το αυτί τους για την ανεργία που μαστίζει τους ταλαίπωρους ;

Για τους άστεγους, τους συσσσιτιούχους,  τους αυτόχειρες  ;

Σιγή ιχθύος.

Το πρόβλημα είναι μη και χάσει τη θέση του κάποιος από τους βολεμένους ή μη και μειωθεί κατά τι  ο μισθός του.

Για τους ταλαίπωρους κουβέντα.

Τώρα το ότι δουλεύουν οι ταλαίπωροι για να συντηρούν τους βολεμένους αυτό δεν διδάσκεται ούτε στα σχολειά,  ούτε στα πανεπιστήμια ,ούτε στις σχολές δημόσιας διοίκησης, ούτε ακούγεται πουθενά, σε καμία υπηρεσία.

Αδιαφορούν για την προέλευση των χρημάτων διότι τους έχουν υποσχεθεί, όλα τα κόμματα, ότι βρέξει - χιονίσει αυτοί θα πληρώνονται.

Πως βρε πατριώτες ;

Άμα σταματήσει η παράγωγη του ταλαίπωρου ιδιωτικού τομέα από πού θα πάρετε εσείς τα μιστά σας;

Θα σας τα δώσει ο μεγαλόστομος πολιτικός από τη τσέπη του ;

Θα έχετε ακούσει πολύ κόσμο να λέει :

‘Ο Παπαδόπουλος μας έφτιαξε το δρόμο στο χωριό μας’.

‘Ο Αντρέας μας έφερε το ρεύμα στο χωριό μας’.

Και το εννοούν αυτοί οι άνθρωποι.

Πιστεύουν  στ’ αλήθεια ότι ο πολιτικός , στη θητεία του οποίου έγιναν κάποια έργα που βελτίωσαν το τόπο τους,  αυτός χρηματοδότησε το έργο.

Φίλτατοι καταλάβετε το μια και καλή.

Αν δεν ιδρώσει ο ταλαίπωρος το σκάφος δεν κουνιέται ρούπι.

Όσο και να λένε οι δημόσιοι :

‘Εμείς δουλεύουμε ‘

Η δουλειά τους είναι αντιπαραγωγική, διεκπαιρεωτική , δεν κινεί τη μηχανή, απλώς γυαλίζουν τις καρέκλες, τα πολύφωτα και στρώνουν και ξεστρώνουν τα σεντόνια.

Με αυτά στεριά δεν βλέπετε.

Θα μείνετε μεσοπέλαγα να βιγλίζετε και θα πεθάνετε απ’ τη πείνα χωρίς τον ιδρώτα του ταλαίπωρου που σας συντηρεί για να τον υποτιμάτε και να τον ταλαιπωρείτε ακόμα πάρα πάνω.

Γι αυτούς δε που σας κανακεύουν, για να πάρουν τη ψήφο  δανειζόμενοι και ξαναδανειζόμενοι,  καταχρεώνοντας τη χώρα για χατίρι σας και χατίρι τους, η ώρα της κρίσης δεν είναι μακριά.

Η υπομονή των ταλαίπωρων δεν θ’ αργήσει να ξεσπάσει και τότε θα βρεθείτε ολοσούμπιτοι  στο πέλαγος  παρέα με τα μαύρα ψάρια και το αλμυρό νερό.