Η Αλήθεια πίσω από την βαριά βελούδινη κουρτίνα.

Αχός βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν…

Σχεδόν πέντε χρόνια παρακολουθούμε μια κακόγουστη  θεατρική κωμωδία.

Πέντε χρόνια σχεδόν από τότε που ξυπνήσαμε από τον ύπνο του δικαίου που είχαμε περιπέσει.

Όσοι, βέβαια, κοιμόμαστε και όσοι καταφέραμε να ξυπνήσουμε.

Κοντά πέντε χρόνια μετά το νέο οικονομικό κραχ των ΗΠΑ.

Ένα κραχ που οι τσίφτες οι Αμερικανοί το παρέκαμψαν με μαεστρία και το επέρριψαν στον υπόλοιπο κόσμο.

Η χώρα μας, με την πολιτική τάξη που διαθέτει, εκλεγμένη από εμάς τους ίδιους, ξεκομμένη μια ζωή από τα όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο, βρέθηκε ξαφνικά να κρέμεται στο κενό.

Από εκείνη την εποχή και μετά ξεκίνησε η κακόγουστη, σε σημείο εμετού, κωμωδία σε βάρος όλων ημών των απλών πολιτών, εργαζομένων,εκλογέων, καταναλωτών.

Η πολιτική τάξη, αγκαλιά με όλους τους πάτρωνες, κολλητούς και ημετέρους της, έμεινε αίφνης γυμνή μπροστά στα μάτια μας.

Από εκείνη την ημέρα και μετά με τα πιο φτηνά και γελοία κόλπα, σαν τον τελευταίο μπεχλιβάνη, κοιτάζει πώς να κρύψει τη γύμνια της. Πώς να φτιασιδωθεί για να μας ξεγελάσει. Να  μας πάρει το βλέμμα από την αισχρή εικόνα της  και να μας απασχολήσει  με κάτι άλλο , μπας και μπορέσει να καλυφτεί με κάποιο κουρέλι από όσα της ξέμειναν πεσμένα κατάχαμα.

Ανίκανοι να διαχειριστούν και την πιο απλή υπόθεση, οι πολιτικοί μας, πελαγοδρομούν εδώ και πέντε χρόνια κάνοντας διαρκώς μια τρύπα στο νερό.

Παρ’ όλη την βοήθεια που τους παρέχουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί  εταίροι μας, οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να μοιράσουν δυο γαιδάρων άχυρα.

Και πώς να μην είναι θα μου πείτε.

Σκεφτείτε μόνο ποιους έχουμε επιλέξει για να μας εκπροσωπήσουν και θα κατανοήσετε την ανικανότητα τους.

Ο ίδιος ο πρόεδρος της Βουλής είπε ωμά, ο άνθρωπος,  πως την βλακεία των πολιτικών καλούμεθα να την κρίνουμε εμείς, ως πολίτες, και όχι εκείνος ως πρόεδρος της Βουλής.

Και δεν είναι μόνο η βλακεία, είναι και η τιμιότητα και η ηθική και η φιλοπατρία και πάνω απ’ όλα η αγάπη για τον λαό που καλείται ο κάθε πολιτικός να υπηρετήσει.

Όλα αυτά, δυστυχώς, στην εποχή των πολλών δεκαετιών ‘’ευημερίας’’ που ζήσαμε πέρασαν στο παρασκήνιο. Καλύφθηκαν από την βαριά πλουμιστή αυλαία που έπεσε και μας έκρυψε τις αξίες των προηγούμενων γενεών.

Τώρα στην σκηνή, σαν σε πασαρέλα, παρήλαυναν καλλίγραμμες μοντέλες ,καλλίκομοι αοιδοί, ευειδείς περσόνες, λαμπεροί διασκεδαστές, εκπάγλου καλλονής παρουσιαστές...

                                     

                                       …τόση ομορφιά δεν είδες πουθενά

       τους μάγους τους παλιάτσους

       με τα κόκκινα σκουφιά

       σαν βγαίνουν στη σειρά

       ξεφαντώνουν τα παιδιά

       και μέσα απ’ το καπέλο

       βγαίνουνε χίλια πουλιά.

Έτσι μαγεύτηκε  ο κοσμάκης κι έστελνε να τον αντιπροσωπεύσει ο κάθε τσαρλατάνος που έκανε τα πιο πολλά κόλπα.

Στις δύσκολες ώρες που ήρθαν, όμως, οι τσαρλατάνοι αποδειχτήκαν ανεπαρκείς, επικίνδυνοι, καταστροφικοί.

Αυτό δυστυχώς πληρώνουμε σήμερα και πρέπει να το κατανοήσουμε για να μπορέσουμε  να απαλλαγούμε από τους θιάσους, τα μπουλούκια και τους τσιρκολάνους.

Στη θέση τους να επιλέξουμε όλους τους παραμελημένους που κρύψαμε πίσω από την βαρύτιμη κουρτίνα της χλιδής, της ξιπασιάς και του δήθεν.

Τους ανθρώπους της εργασίας κι όχι τους αετονύχηδες της αρπαχτής και της ρεμούλας.

Τους πνευματικούς ανθρώπους με υψηλό φρόνημα και αίσθηση ευθύνης και όχι τους γελοίους καραγκιόζηδες που ξημεροβραδιάζονται στα παράθυρα και στα show.

Αλήθεια θα επιλέγατε ποτέ έναν ηθοποιό να σας χειρουργήσει ;

Έναν τραγουδιστή να σας  υπερασπιστεί στο δικαστήριο ;

Μια δασκάλα να σας  φτιάξει τα υδραυλικά του σπιτιού σας ;

Επιτέλους πρέπει σαν κοινωνία να απαιτήσουμε και να παλέψουμε να εκπροσωπηθούμε από άξιους, ικανούς, φιλοπάτριδες και φιλόλαους βουλευτές.

Η απόσταση μας από την πολιτική ζωή μας καταντάει να εκλέγουμε κρετίνους, άρπαγες, διεφθαρμένους, ολίγιστους.

Αν εμείς δραστηριοποιηθούμε θα αναγκάσουμε τα νυν ή τα μελλοντικά κόμματα να συμπεριλάβουν στους κόλπους τους όχι πλέον τους αναγνωρίσιμους, τα ονόματα και τις περσόνες, αλλά τους έντιμους, τους ικανούς, τους άξιους και τους εργατικούς.

Έτσι θα έρθει η αλλαγή της κοινωνίας και όχι με μακελειά, καταλήψεις, μπάχαλο, απεργίες, βία και χαβαλέ.

Όσο ο στόχος μας εκφεύγει,  τόσο οι τσαρλατάνοι και οι καραγκιόζηδες, με τη προβιά του πολιτικού, θα χορεύουν στη καμπούρα μας.