Ο φόβος του τερματοφύλακα πριν απ’ το πέναλτι ή ελεύθεροι πολιορκημένοι κοντά δυο αιώνες

Με αφορμή το παιχνίδι των δημοσκοπήσεων έχει ξεκινήσει στον τόπο μας ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι δηλώσεων και αντεγκλήσεων.

Προβάλλουν τα ποσοστά που συγκεντρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ σαν μπαμπούλα προς όλες τις κατευθύνσεις.

Προς την ΕΕ και το ΔΝΤ για να αποφύγουν να πάρουν μέτρα.

Προς το κόσμο για να «τρομάξει» και να «συμμορφωθεί».

Προς τα «μικρά» κόμματα για να «λάβουν τα μέτρα τους».

Αυτό από κοινού ή χωριστά , δεν το γνωρίζω,  από ΜΜΕ από κομματικούς κύκλους από ελεύθερους σχολιαστές και κάθε λογής δημοσιολογουντα.

Κι εμένα, τον ταλα ,αυτή η τακτική με εκπλήσσει παράξενα.

Οι δημοσκοπήσεις δεν βγάζουν κυβερνήσεις.

Αν η όποια κυβέρνηση θέλει να αντιστρέψει το εις βάρος της κλίμα είναι σε θέση να το να το κάνει σε χρόνο dt.

Όσον αφορά στα ΜΜΕ ο λόγος είναι καθαρά εκβιαστικός  διότι έτσι έμαθαν να λειτουργούν τόσα χρόνια.

Ο κόσμος, τώρα ,απληροφόρητος ζαβλακωμένος και με μύρια προβλήματα δεν προκάνει να δει από πού του ’ρχεται  η κάθε κατραπακιά.

Άρα το βάρος πέφτει στην κυβέρνηση μας.

Έχει κάνει προσπάθειες, σε σχέση με το παρελθόν, πρέπει να αναγνωριστεί.

Όμως το πολίτικο σύστημα, στο σύνολο του, δεν θέλει να χάσει τα προνομία του και τις παραδοσιακές συνταγές ανατροφοδότησης του, δηλαδή,  πελατειακό σύστημα, κρατικές επιδοτήσεις, σύμβουλοι, μετακλητοί και αλλά κοστοβορα τερτίπια.

Αν λοιπόν η καλή μας κυβέρνηση ήθελε να αντιστρέψει πάραυτα το κλίμα, μέσα σε μια νύχτα, μπορούσε να εξαφανίσει τον μπαμπούλα του ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζοντας αυτό που όλος ο λαός ζητά: ισότητα, κατάργηση προνομιών, διαφάνεια, ταχύτητα αποφάσεων, στήριξη αδύναμων -πραγματικά- συμπολιτών μας.

Αντ’ αυτού βλέπουμε ανταλλαγή πυρών από τον Σίμο στον Πάνο, από τον Ευάγγελο στον Αλέξη, από τον  Κουτσούμπα κατά πάντων και από τον Τολιο να μας τάζει σταλινικές ημέρες δόξης στα χαρακώματα του Στάλινγκραντ.

Την ίδια ώρα που η οικονομίες όλου του κόσμου κρέμονται από μια κλωστή, εμείς- προστατευμένοι μέσα στο κουκούλι της ΕΕ- εξακολουθούμε να βυζαντινολογούμε και να αλληλοτρωγόμαστε,  αντί να μονιάσουμε και να λύσουμε τα προβλήματα του τόπου μας.

Το ζήτημα όμως είναι πως αυτοί που έχουμε επιλέξει να μας λύσουν τα προβλήματα μας δεν δείχνουν να νοιάζονται και τόσο.

Όντας οι ίδιοι πανταχόθεν εξασφαλισμένοι αδυνατούν να εννοήσουν την δική μας αγωνία και το άγος μας και γι αυτό αναλώνονται σε παιδιάστικες εγωιστικές αντιπαραθέσεις.

Όσον αφορά την ταμπακιέρα- την τύχη της χώρας μας- τσιμουδιά.

Γι αυτό ο μπαμπούλας των δημοσκοπήσεων του ΣΥΡΙΖΑ θα «παίζει» για πολύ καιρό ακόμα μέχρι να έρθει η ώρα της δικαιοσύνης που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Τι τρέμουν όλοι οι παραφιλολουγουντες στα στρόγγυλα τραπέζια και στα κομματικά αμφιθέατρα ;

Την ώρα που θα ανοίξουν οι φάκελοι με τα τραπεζικά δάνεια σε κόμματα, ΜΜΕ και άλλα μπουμπούκια της ελληνικής χλωρίδας.

Την ώρα που θα κληθούν να απολογηθούν όσοι εξώθησαν την χώρα στην χρεοκοπία και την αδήριτη ανάγκη του μνημονίου.

Την ώρα που θα αποκαλυφθούν τα παιχνίδια εξουσίας που παίχτηκαν και που εξακολουθούν ακόμα να παίζονται σε μια χρεοκοπημένη μητέρα-πατρίδα* που κάνεις δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για την σωτηρία της, πρώτα και πάνω από όλα.

*Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα
κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου
με λογισμό και μ’ όνειρο, τι χάρη έχουν τα μάτια,
τα μάτια τούτα να σε ιδούν μες το πανέρμο δάσος,
που ξάφνου σου τριγύρισε τ’ αθάνατα ποδάρια.
Κοίτα, με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα των Βαϊώνε!
Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα,
ατάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη πώχει,
που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη `ναι κρυμμένα.
Αλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν’ ακούσω τη φωνή σου
κι ευθύς εγώ του Ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω;
Δόξα `χ’ η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι.

                                                                Διονύσιος Σολωμός

                                                       ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ,Γ σχεδίασμα Ι