Πόση καλοσύνη γύρω μου κι εντός από του παντός την μεγαλοσύνη.

Τελικά οι άνθρωποι είμαστε εθισμένοι στο παραμύθι.

Θες η εκπαίδευση μας, θες οι θρησκευτικές εντολές, θες οι οδηγίες προς τους ναυτιλλομένους, όλα φαίνεται πως έχουν παίξει ένα ρόλο να χάβουμε ότι μας σερβίρουν, όποιος κι αν μας το σερβίρει.

Της κρίσης ελθούσης έτεινα να πιστέψω ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουν τα πράγματα.

Ότι δηλαδή ο κόσμος θα ανοίξει τα μάτια του, θα αναβλέψει, σαν τον τυφλό του ευαγγελίου, και θα αποτινάξει κάθε ψεύτη, κλέφτη και απατεώνα που κάθεται στο σβέρκο του τάζοντας του λαγούς με πετραχήλια.

Όχι μόνο δεν επαληθεύτηκε στο παραμικρό η ελπίδα μου, αλλά, συν τοις άλλοις, μας προέκυψαν και νέοι σωτήρες, από την ναζιστική μεριά, με σημαίες, όπλα, μίσος και ταμπούρλα.

Πατώντας πάνω στην καινούργια παραμύθα, που γέννησε η κρίση, το μνημόνιο -αντιμνημόνιο, εμφανίστηκαν, παρακαλώ, κοντά χίλιοι τριακόσιοι νοματαίοι να μας ζητήσουν να τους στείλουμε στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο να μας σώσουν πατόκορφα.

Να είστε απολύτως βέβαιοι πως την τσέπη τους ήθελαν να σώσουν, και μόνο, όπως κάνουν τόσα χρόνια και γι’ αυτό έχουν κάτι καταθέσεις που παθαίνεις ίλιγγο όταν τις βλέπεις.

Όμως ο «σοφός λαός», εθισμένος όπως είπαμε στην παραμύθα, δεν τους έκανε το χατίρι κι έστειλε τον λεβέντη τον Γλέζο στα 92 του με κοντά μισό εκατομμύριο σταυρούς να κατεβάσει άλλη μια φορά τη σβάστικα από τον ιερό βράχο και να τους ρουμπώσει τους Γερμαναράδες που τολμούν να μας βάζουν «εργασίες».

Από την άλλη, στα εσωτερικά, η πανταχού παρούσα και διοικούσα πασοκαρία αποτίναξε δεκαετιών ονειρώξεις με τις βυζάρες της Μιμής και ανέθεσε στην τσιφτετελού Δούρου να διαχειριστεί τα δισεκατομμύρια κονδύλια της πρώτης περιφέρειας της χώρας με μοναδικό της όπλο ένα έρημο πτυχίο παιδαγωγικής, το λυγερό κορμί και την προχω σχέση με τον  εξηνταφεύγα επιχειρηματία της νύχτας.

Τώρα θα μου πείτε ανάμεσα στον παλαιστή και στο λαϊκό γκομενάκι των δυτικών προαστίων ποιον θα διάλεγες ;

Γι αυτό ο τάλας ο Αδαμάντιος ωρυόταν:

«Μην τους ελευθερώνετε αν δεν του δώσετε πρώτα παιδεία»

Τώρα, και η ελάχιστη που παρείχετο κάποτε, αντικατεστάθη από την τουβούλα, τα σόσιαλ μίντια, την όποια λόξα προβάλλει ο καθένας που σε χρόνο dt γίνεται viral και έτσι, δυστυχώς, πορευόμαστε.

Ημιμαθείς ή στούρνοι, τυφλοί ή μονόφθαλμοι, κωφοί ή κωφάλαλοι, διχασμένοι αιωνίως παρά τις παραινέσεις των προγόνων, σε ένα δρόμο που μας τον προκαθόρισαν όλοι οι επίδοξοι σωτήρες μας, ακριβώς για να εξακολουθήσουν να μας σώζουν εις τον αιώνα τον άπαντα.

Μνημόνιο –αντιμνημονιο.

Σαν να λέμε ροκάδες - καρεκλάδες , κιθαρίστας ή ντράμερ, μέγαρο ή παίδαρο και άλλα τέτοια σοσιαλιστικά καλλιτεχνικά.

Το μόνο δίλλημα που υπάρχει- ειδικά τώρα μέσα στην κρίση- και που δεν τίθεται  από κανένα σωτήρα, από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, είναι κρατισμός ή αντικρατισμός.

Διότι όπως, φαντάζομαι, διαβάσατε προχθές στο σχετικό άρθρο του Α. Ανδριανόπουλου και όπως έχουμε γράψει κι εμείς στο παρελθόν, σύμπασα η πολιτική τάξη είναι έτοιμη να καταστρέψει την χώρα προκείμενου να μην πειράξει το τεράστιο κράτος από το όποιο ζει και βασιλεύει αυτή και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες ημέρας και νύχτας που την στηρίζουν και τους στηρίζει.

Εξ ου  και η παραμύθα που σερβίρεται αφειδώς για να κρατάει τον κόσμο σε απόσταση από την πραγματικότητα.