Της οδού Σταδίου οι κουρσάροι

                               

 

Η ελληνική δημοκρατία και το έγκλημα της Marfin

 

Σε ένα μήνα συμπληρώνονται 11 χρόνια από το εμπρησμό της Marfin και οι νεκροί δεν έχουν δικαιωθεί ακόμη.

Περισσότερη εντύπωση, από την αδιαφορία της πολιτείας, μου προξενεί η αναισθησία της τέχνης.

Δεν γράφτηκε ένα τραγούδι όπως για τον Πέτρουλα.

Δεν γυρίστηκε μια ταινία όπως για τον Μπελογιάννη.

Δεν έγινε μια δημοσιογραφική ή συγγραφική έρευνα.

Το θέμα θάφτηκε όπως της πρεσβείας της Βενεζουέλας ή του τραυματιοφορέα των Παίδων.

Στην χώρα μας η τέχνη δεν λειτουργεί χωρίς την κομματική υποστήριξη της αριστεράς.

Δεν έχεις την άδεια από το κόμμα ;

Δεν δικαιούσαι πόστο ούτε στον πεζόδρομο της Ερμού να παίζεις Banjo.

Το θέμα παρουσιάστηκε ως λαϊκή αγανάκτηση.

Θύματα της λαϊκής αγανάκτησης ήταν τρεις υπάλληλοι και ένα έμβρυο, δυο ιστορικοί κινηματογράφοι, ένα διατηρητέο κτίριο κόσμημα της οδού Σταδίου με ισόγεια καταστήματα και ορόφους και το απέναντι βιβλιοπωλείο-πολιτιστικό κέντρο.

Οι συνειδήσεις των λαϊκά αγανακτισμένων που διέπραξαν αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα   ένιωσαν μέσα σε αυτά τα 11 χρόνια την ανάγκη να εξομολογηθούν κάπου για να ελαφρύνουν το βάρος των ενοχών τους ;

Μήπως ακόμα αισθάνονται ‘’ήρωες λαϊκοί’’, ‘’εκδικητές του καπιταλισμού’’ και των ‘’σκουληκιών’’ που τον υπηρετούν ;

Αν τελικά εντοπιστούν και συλληφθούν θα ομολογήσουν μετανιωμένοι φανερώνοντας κι άλλους συνενόχους ;

Μήπως συνεχίσουν να θεωρούν εαυτούς και αλλήλους ήρωες επαναστάτες που θα σπάσουν τα μούτρα των καπιταλιστών, νοικοκυραίων,  συμβιβασμένων μικροαστών και άλλων ταξικών εχθρών του επαναστατικού αγώνα ;

Η δικαιοσύνη θα τους αντιμετωπίσει ως εγκληματίες του κοινού ποινικού κώδικα ;

Θα βρεθούν πρόθυμοι ‘’προοδευτικοί’’ δικηγόροι που θα σπεύσουν να υπερασπιστούν τους ορκισμένους να καταλύσουν την ελληνική δημοκρατία ;

Ρητορικά είναι όλα τα ερωτήματα.

Αφού η τέχνη και η διανόηση δεν είχε το κίνητρο της ευαισθησίας να ασχοληθεί με το θέμα γιατί να ενδιαφερθούν οι υπόλοιποι σύντροφοι της πεζής καθημερινότητας.

Και κάτι ακόμα για τους εραστές του ήλιου της δικαιοσύνης

Το έγκλημα της Marfin είναι προμελετημένο. διαρκές και επαναλαμβανόμενο.

Τα γκαζάκια, οι μολότοφ και τα μπιτόνια με την βενζίνη δεν είναι μαλλί της γριάς και γλειφιτζούρια του Λουνα Παρκ.

Είναι όπλα μαζικής καταστροφής πολύ χειρότερα από τα δακρυγόνα και τις κροτίδες κρότου λάμψης.

Τις δεύτερες τις αγοράζει το κράτος με τα χρήματα των φορολογουμένων.

Τις πρώτες τις κατασκευάζουν τρομοκράτες με μαύρα χρήματα από ναρκωτικά, πορνεία, λαθραία, κλοπιμαία, ληστείες και παράνομο τζόγο.

Οι δεύτερες έχουν παγκόσμια νομική κάλυψη για την διατήρηση της τάξης.

Οι πρώτες είναι όπλα της διεθνούς τρομοκρατίας που ευδοκιμεί ακόμα στον τόπο μας.

Εξυπηρετεί  συμφέροντα εντελώς διαφορετικά από αυτά που ονειρεύονται αλλοπαρμένοι εκδικητές του ‘’κατεστημένου’’, ‘’συστημικού’’ και ‘’κατάπτυστου’’ δημοκρατικού πολιτεύματος που τους παρέχει την πολυτέλεια να παίζουν τους επαναστάτες.

Αν ήταν στην άλλη πλευρά, που ονειρεύονται, θα ήταν χωμένοι στα μπουντρούμια του Μαδούρο, του Ερντογάν, του Πούτιν, του Σι Τζινπίνγκ και του Κιμ Γιονκ Ουν.