Επαρχιώτης στην Ομόνοια

 

Ήταν ένας γάτος μαύρος πονηρός

 

Με look Αχμαντινεντζάντ εκπροσώπησε την Ελλάδα, ως εκλεγμένος πρωθυπουργός, σε όλο τον κόσμο.

Ακόμα και στις πιο επίσημες εκδηλώσεις, εκεί που υπάρχει ένα πρωτόκολλο, πλασάρισε το στυλ του… επαναστάτη χωρίς γραβάτα.

Δεν γνωρίζω ποιος τον είχε πείσει ότι έτσι θα κέρδιζε πόντους.

Αυτό που περιέφερε ανα τον κόσμο, με τις εμφανίσεις του, ήταν μια κακομοιριά, μια μιζέρια, μια παρουσία αλίμονου, που θα έκανε τους αλλους να σκεφτούν :

-Ε ρε δυστυχία που δέρνει αυτή τη χώρα !

Και να πω ότι είχε το παράστημα ενός Ντε Γκολ, να πω επιβάλλεται με την παρουσία του.

Χαμένος ανάμεσα στους υπόλοιπους λαμπερούς ηγέτες, έσερνε ένα σαρκίο αμαθούς, κακοβαλμένου, χωρίς προσωπικότητα, φουκαρά, που νόμιζε ότι ήταν ντιβος.

Βλέπεις το γλείψε – γλείψε από τους συντρόφους, που τους έκανε νοματαίους στη βουλή από κει που βρωμάγανε τα χνώτα τους απ’ την πείνα, τον έκανε να πιστέψει ότι αυτός ήταν και κανένας άλλος στον κόσμο.

Ήθελε να γίνει και πρόεδρος της ΕΕ, τρομάρα του.

Σου λέει τι πρόεδρος 15μελους τι πρόεδρος της ΕΕ ένα και το αυτό είναι.

Είναι  αυτό που λένε : Δώσε θάρρος στον χωριάτη ν’ ανεβεί και στο κρεββάτι.

Τώρα κλαίει κι οδύρεται μαζεύεται κουβάρι…

Ανίκανος να εννοήσει τι έφταιξε.

Δεν το ‘χουν, γενικά προς τ’ αριστερά, να κρίνουν τα πράγματα αφού για όλα φταίει ο καπιταλισμός, η Αμερική, το κεφάλαιο, τα αφεντικά και ο κακός τους ο καιρός, εκτός από τους ίδιους.

Είναι οι ίδιες παιδικές ασθένειες που ουδέποτε ιάθησαν.                                                                         Με  την πτώση δυο τσιμεντόλιθων, στο Βερολίνο, κατακρημνίστηκε το όραμα που ταλάνισε,  πάνω από ένα αιώνα, την ανθρωπότητα, αποκαλύπτοντας το φρικτό  πρόσωπο πίσω από τα ωραία λόγια, του ύμνους, τους θούριους, τις παρελάσεις και όλα τα δήθεν μιας στυγνής δικτατορίας της νομενκλατούρας που το έπαιζε προλεταριάτο.

Τώρα γιατί στη χώρα μας εξακολουθεί να μας κρατάει καθηλωμένους στο παρελθόν, ας όψονται οι πολιτικοί που δεν έστερξαν να πουν την αλήθεια στο κόσμο, αφού γνωρίζουν πως με δυο καθρεφτάκια οι ιθαγενείς θα τους δώσουν το χρυσάφι της ψήφου τους.

Ο μαύρος γάτος ανήκει σ’ αυτήν την σχολή πολιτικής γραμμής του πες – πες στο τέλος κάτι μένει και εμείς θα βγούμε λάδι…

Είναι που είναι γάτος είναι και μαύρος…μαύρο φίδι που μας έφαγε.